Σε αυτή την περίοδο των εκτεταμένων πολέμων, ίσως είναι αναγκαίο να επανεξετάσουμε ορισμένες αρχές σχετικά με τις ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στα κράτη και τον ρόλο των λαών. Σε αυτούς τους καιρούς βαθιάς σύγχυσης, είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε από τη σκοπιά των υφιστάμενων θεσμών, αλλά μάλλον από τη σκοπιά του αντικαπιταλισμού και της αντίστασης στη βία και τη γενοκτονία που συντελείται.
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του πολέμου μεταξύ μεγάλων κρατών, γενικά μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Αυτός ο πόλεμος, σήμερα, δεν είναι άμεσος, αλλά διεξάγεται, κυρίως, μέσω τρίτων, καθώς προς το παρόν αποφεύγουν μια αντιπαράθεση που θα μπορούσε να έχει τεράστιες συνέπειες, καθώς είναι πολύ πιθανό, σε ένα τέτοιο σενάριο, να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα. Είναι αδιαμφισβήτητο: για τους λαούς, δεν υπάρχουν καλές δυνάμεις και όλες αποτελούν μέρος του ίδιου καπιταλιστικού, πατριαρχικού και αποικιοκρατικού συστήματος.
Αν και δεν είναι απαραίτητο να το αναφέρουμε, ο πυρήνας της αυτοκρατορικής κυριαρχίας είναι οι ΗΠΑ (επικεφαλής του Βορρά του κόσμου), ενώ οι δυνάμεις που την αμφισβητούν (Κίνα και Ρωσία) όχι μόνο αποτελούν μέρος του ίδιου συστήματος, αλλά είναι εξίσου καταπιεστικές και επιδιώκουν την ηγεμονία. Υπάρχουν αριστερά κόμματα, ακόμη και κινήματα, που υπερασπίζονται τη άποψη ότι η Κίνα είναι μια σοσιαλιστική χώρα, με την ίδια έλλειψη σοβαρότητας με την οποία ένας Αργεντινός ακαδημαϊκός βρίσκει ομοιότητες μεταξύ Πούτιν και Λένιν.
Η δεύτερη περίπτωση είναι η επιθετικότητα εκ μέρους μιας δύναμης (μεγάλης ή μεσαίας) εναντίον ενός έθνους στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος. Σε αυτήν την περίπτωση, η κυριαρχία της χώρας που δέχεται την επίθεση πρέπει να διαφυλαχθεί, ανεπιφύλακτα και ανεξάρτητα από το αν το καθεστώς που την κυβερνά είναι αποδεκτό ή όχι.
Αυτή είναι η περίπτωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, του πολέμου που διεξήγαγε η Σαουδική Αραβία (και αρκετές δυτικές δυνάμεις) εναντίον της Υεμένης και της απειλής για εισβολή των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα. Είναι η αξιοσημείωτη ιστορία των πενήντα και πλέον επεμβάσεων της Ουάσιγκτον στην περιοχή μας από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Και σε αυτήν την περίπτωση, η αριστερά υιοθετεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Καταδικάζουμε, και δικαίως, τη δολοφονία χιλιάδων Παλαιστινίων παιδιών, αλλά παραμένουμε σιωπηλοί για τα δεινά που υφίσταται η ουκρανική κοινωνία. Ή μήπως βάζουμε τις ζωές των παιδιών στο βωμό της γεωπολιτικής σκοπιμότητας; Περιττό να πούμε ότι συμπεριφορές σαν κι αυτή δυσφημούν την αριστερά και την υποβιβάζουν σε απλό πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα.
Η τρίτη περίπτωση είναι η επιθετικότητα εκ μέρους μιας δύναμης ή ενός έθνους-κράτος εναντίον ενός λαού, όπως στην περίπτωση της βίας και της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Μπορούμε όμως να συμπεριλάβουμε και τη βία εναντίον του κουρδικού λαού από τέσσερα κράτη (Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία).
Είναι η χαρακτηριστική ιστορία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, της εισβολής και της επιθετικότητας εναντίον των λαών του Βιετνάμ, της Μοζαμβίκης και της Αγκόλας, της κατοχής της Αφρικής, της Ινδίας και της Κίνας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στο παρελθόν.
Και σε αυτές τις περιπτώσεις, η αριστερά, εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γνωρίζουμε άτομα, ακόμη και κινήματα, που αρνούνται να υποστηρίξουν τον κουρδικό λαό επειδή έχει φιλικές σχέσεις με το Ιράν, το οποίο θεωρούν εχθρό των ΗΠΑ. Αυτές είναι καταστάσεις στις οποίες οι ηθικές αρχές και αξίες εξατμίζονται, δίνοντας τη θέση τους σε έναν ωμό πραγματισμό στον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται απλώς ως αντικείμενα, ως γεωπολιτικό κρέας για τα κανόνια.
Στην πραγματικότητα, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αντίθετη οπτική γωνία. Πρέπει να πούμε, για παράδειγμα, ότι υποστηρίζουμε τον λαό Μαπούτσε, τους λαούς Μάγια, Νάσα και Μισάκ, όλους τους λαούς που αντιστέκονται, επειδή είναι οι φορείς μιας πιθανής και ευκταίας αλλαγής, μιας αλλαγής από τα κάτω.
Από αυτή την προοπτική, όλα έχουν νόημα και είναι οι δυνάμεις, τα έθνη και τα κράτη που πρέπει να πάρουν θέση απέναντι στους λαϊκούς αγώνες. Επειδή αυτή την εποχή που η γεωπολιτική έχει γίνει της μόδας, τα πραγματικά υποκείμενα έχουν εξαχνιστεί για τους αναλυτές που πιστεύουν ότι τα κράτη κατέχουν πλέον αυτή τη θέση.
Αυτή η τάση ενισχύεται και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή της γενικευμένης παγκόσμιας αταξίας προς την οποία οδεύουμε. Καθώς η συστημική καταιγίδα εντείνεται, οι κραδασμοί θα είναι πιο έντονοι, ο οπορτουνισμός κάθε είδους θα φαίνεται λογικός σε πολλούς και ο παραλογισμός θα κυριαρχήσει ακόμη και σε ό,τι απομένει από την κριτική σκέψη.
Θα γίνουν ημερήσια διάταξη οι “ακροβασίες” των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι,το 1914, σε λίγα δευτερόλεπτα πέρασαν από το να εξοργίζονται με τον πόλεμο στο να ψηφίζουν για τα δάνεια που ζητούσε η κυβέρνηση προκειμένου να βαδίσουν προς το μέτωπο.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να κρατήσουμε σταθερά το τιμόνι και να μην χάνουμε τον δρόμο μας σε φαινομενικά λογικά επιχειρήματα. Δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας τις κατευθυντήριες αρχές μας, τις αξίες μας, σε καμία περίπτωση, όσο δύσκολη και όσο δαπανηρή κι αν είναι για εμάς η συνέπεια.
Αυτή η ακλόνητη κατευθυντήρια αρχή είναι ο λαός, η ζωή των απλών ανθρώπων, τα βάσανα των παιδιών, και όχι απλώς η καταγγελία των εγκλημάτων που μας βολεύουν.
Είναι και θα είναι πολύ δύσκολο, γιατί τώρα όλα τα κράτη ισχυρίζονται ότι κάνουν αυτό που κάνουν για τον λαό, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουν να τον τιμωρούν.
