Καθώς ο πατριαρχικός μας κόσμος στέκεται ακίνητος, η πίεση, ο σεξισμός και η βία που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στο σπίτι αυξάνονται.
της Rebecca Gordon για το The Nation
Προτού βρεθώ να «μένω σπίτι», αυτό το άρθρο προοριζόταν να έχει θέμα τις δράσεις των γυναικών ανά τον κόσμο για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη. Από το Πακιστάν έως τη Χιλή, εκατομμύρια γυναικών γέμισαν τους δρόμους, απαιτώντας να έχουμε τον έλεγχο των σωμάτων και των ζωών μας. Γυναίκες βγήκαν μπροστά στο Ιράκ και το Κιργιστάν, την Τουρκία και το Περού, τις Φιλιππίνες και τη Μαλαισία. Σε κάποια μέρη κινδύνεψαν από τον ξυλοδαρμό μασκοφόρων ανδρών. Αλλού απαίτησαν να μπει ένα τέλος στις γυναικοκτονίες, μια πραγματικότητα αιώνων, όπου γυναίκες σε όλο τον κόσμο δολοφονούνται απλά επειδή είναι γυναίκες.
Το 1975 το μέλλον ήταν γένους θηλυκού
Οι φετινές εκδηλώσεις ήταν άκρως μαχητικές. Φέτος συμπληρώθηκαν 45 χρόνια από το 1975, που είχε ανακηρυχθεί Διεθνές Γυναικείο Έτος από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και από το πρώτο διεθνές συνέδριο για τις γυναίκες που διεξήχθη στην Πόλη του Μεξικού υπο την αιγίδα του ΟΗΕ. Παρόμοια συνέδρια ακολούθησαν ανά πενταετία, με αποκορύφωμα το συνέδριο του Πεκίνου το 1995, δημιουργώντας ένα πλαίσιο που, με πολλούς τρόπους, ήταν καθοριστικό για τον φεμινισμό διεθνώς.
Έχουν περάσει 25 χρόνια από το συνέδριο του Πεκίνου, αλλά φέτος οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο φαίνεται ότι έχουν υποστεί αρκετά. Στις 9 Μαρτίου, γυναίκες στο Μεξικό διοργάνωσαν μια 24ωρη απεργία, un día sin nosotras (μια μέρα χωρίς εμάς τις γυναίκες), για να καταδείξουν πόσο πολύ εξαρτάται ο κόσμος από την εργασία -πληρωμένη και απλήρωτη- των… ναι, των γυναικών. Αυτή η μέρα χωρίς γυναίκα ήταν επιτυχημένη από όλες τις απόψεις. Η Wall Street Journal παρατήρησε, ίσως και με μια δόση κατάπληξης, ότι «το Μεξικό σταματάει απότομα. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες παράλυσαν το Μεξικό με μια πρωτοφανή εθνική απεργία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε ένα αυξανόμενο κύμα επιθέσεων βίας κατά των γυναικών, μια μεγάλη νίκη για τον σκοπό τους».
Εκτός του ότι κατέκλυσαν τους δρόμους και άδειασαν εργοστάσια και γραφεία, κάποιες γυναίκες έσπασαν βιτρίνες καταστημάτων και συνεπλάκησαν με την αστυνομία. Βία; Από γυναίκες; Τι μπορεί να τις οδήγησε σε αυτό το σημείο;
Ίσως να ήταν η δολοφονία της Ingrid Escamilla, 25χρονης κατοίκου της Πόλης του Μεξικού, την οποία, σύμφωνα με τους New York Times, «μαχαίρωσαν, έγδαραν και ξεκοίλιασαν» τον περασμένο Φεβρουάριο. Ίσως να ήταν ο πυροβολισμός της καλλιτέχνιδας και ακτιβίστριας Isabel Cabanillas de la Torre στην πόλη Juarez, μία ελάχιστα καταγεγραμμένη υπενθύμιση προς τον αδιάφορο κόσμο ότι εδώ και δεκαετίες γυναίκες εξαφανίζονται κατά μήκος των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικό. Ή ίσως να ήταν το γεγονός ότι επίσημα δεδομένα μιλούν για περισσότερες από 1000 γυναικοκτονίες στη χώρα, αύξηση 10% από την προηγούμενη χρονιά, ενώ πολλοί ακόμα τέτοιοι φόνοι δεν καταγράφονται.
Είναι η πανδημία πατριαρχική;
Εάν δεν συνέβαινε η πανδημία, ίσως η Wall Street Journal να είχε δίκιο. Ίσως η Μέρα Χωρίς Γυναίκες να ήταν η πρώτη από πολλές μεγάλες νίκες. Ίσως ο διεθνής φεμινιστικός ύμνος «El violador eres tu» (Ο βιαστής είσαι εσύ) να συνέχιζε να εμπνέει παντού αντίστοιχα ακτιβιστικά δρώμενα γυναικών. Ίσως η προσοχή του κόσμου να μην είχε αποστραφεί από το θέαμα των γυναικείων εξεγέρσεων ανά τον κόσμο. Τώρα όμως, στις ΗΠΑ και σε όλον τον πλανήτη, το μόνο θέμα είναι η πανδημία, και δικαιολογημένα. Ο κορονοϊός κατάφερε κάτι που δεν μπόρεσε η Μέρα Χωρίς Γυναίκες: να «σταματήσει» την παγκόσμια οικονομία. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν προσβληθεί και δεκάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει από τον ιό. Και συνεχίζει να εξαπλώνεται σαν παγκόσμια πυρκαγιά.
Όπως κάθε μεγάλο γεγονός και θεσμός, η πανδημία επηρεάζει διαφορετικά τις γυναίκες και τους άντρες. Αν και οι άντρες που νοσούν έχουν περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν, σε άλλα ζητήματα η πανδημία και οι προβλεπόμενες συνέπεις θα είναι πιο δύσκολες για τις γυναίκες. Πώς γίνεται αυτό; Η συγγραφεάς Helen Lewis δίνει μερικές απαντήσεις στο The Altlantic.
Αρχικά ο ιός, συνδυασμένος με μαζικά μέτρα περιορισμού, εξασφαλίζει πως πολλοί άνθρωποι θα χρειαστούν φροντίδα. Αυτό σημαίνει ηλικιωμένους ανθρώπους σε ομάδες υψηλού κινδύνου και παιδιά που δεν πηγαίνουν πλέον στο σχολείο. Σε ανεπτυγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ, όσοι τυχεροί κράτησαν τη δουλειά τους και εργάζονται από το σπίτι ανακαλύπτουν ότι η παρουσία παιδιών που βαριούνται δεν τους διευκολύνει καθόλου.
Πράγματι, χθες βράδυ, το μικρό μου σπιτικό έγινε θεατής μιας μουσικοχορευτικής παράστασης δύο μικρών κοριτσιών που ζουν δυο σπίτια παρακάτω στον δρόμο. Οι γονείς τους πέρασαν όλη την ημέρα βοηθώντας τα να το οργανώσουν και μας κάλεσαν να το παρακολουθήσουμε από την πίσω αυλή μας. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνουν αύριο που είναι εργάσιμη ημέρα. Μία φίλη χωρίς παιδιά προσφέρθηκε να κάνει 15λεπτα καθημερινά μαθήματα μέσω Zoom σε όποιο αντικείμενο μπορεί να βρει μέσω Google, σαν μια μορφή ανάπαυλας για τις μητέρες φίλες της.
Μία εβδομάδα πριν, φαινόταν ότι τα σχολεία μπορεί να επαναλειτουργήσουν πριν τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους, επιτρέποντας σε μία σχολιάστρια των New York Times να γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Αρνούμαι να λειτουργήσω ένα κορονο-σχολείο στο σπίτι μου». Η συγγραφέας, αναπληρώτρια καθηγήτρια παιδαγωγικής, αναφέρει πως αφήνει τα παιδιά της να βλέπουν τηλεόραση και να τρώνε κουλουράκια, έχοντας γνώση ότι καμία ταχύρυθμη εκπαίδευση δεν θα τη μετατρέψει σε δασκάλα δημοτικού. Επικροτώ τη στάση της, αλλά επίσης υποψιάζομαι ότι τα παιδιά των υψηλόμισθων θα βρίσκονται σε καλύτερη θέση από αυτά των χαμηλόμισθων εργαζομένων για να ξαναξεκινήσουν τον αγώνα ζωής και θανάτου εντός της ανταγωνιστικής ζούγκλας της 12ετούς εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο έως το λύκειο.
Στα κατ’ οίκον περιορισμένα ετερόφυλα νοικοκυριά, γράφει η Helen Lewis, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη φροντίδα των παιδιών θα πέσει στις γυναίκες. Είναι εξοργισμένη με ειδικούς που επισημαίνουν ότι άνθρωποι όπως ο Ισαάκ Νεύτων και ο Σαίξπηρ έκαναν το καλύτερο μέρος του έργου τους κατά τη διάρκεια της πανούκλας του 17ου αιώνα στην Αγγλία. «Κανείς τους», επισημαίνει, «δεν ήταν υπεύθυνος για τη φροντίδα των παιδιών». Προσπάθησε να γράψεις τον Βασιλιά Λιρ, όταν οι δικές σου μικρές Κορδέλιες, Ρεγάνες και Γονερίλες, σού τραβούν τη μπλούζα και φωνάζουν «βαριέεεεμαι…».
Σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου η πλειοψηφία των μητέρων εργάζονται, οι γυναίκες θα υποστούν νέες πιέσεις για να αφήσουν την έμμισθη εργασία τους. Οι ιστορικές μισθολογικές ανισότητες έχουν δείξει ότι, στα περισσότερα ετερόφυλα νοικοκυριά με δύο εργαζομένους, ο μισθός της γυναίκας είναι μικρότερος. Έτσι, αν πρέπει κάποιος να αφιερώσει τη μέρα του στην ολοήμερη φροντίδα των παιδιών, θα έχει νόημα από οικονομικής άποψης να είναι αυτή. Στις ΗΠΑ, ήδη 11% των γυναικών εργάζονται με ωράριο μερικής απασχόλησης πάρα τη θέλησή τους, πολλές σε δουλειές με πρόγραμμα που αλλάζει συνεχώς. Ακόμη και οι γυναίκες που έχουν επιλέξει να ισορροπήσουν τις δουλειές στο σπίτι με εργασία μερικής απασχόλησης μπορεί να βρεθούν υπό την πίεση να παραιτηθούν.
Όπως λέει και η Lewis, «έχει νόημα από οικονομικής άποψης»:
«Σε ατομικό επίπεδο, οι επιλογές πολλών ζευγαριών τους επόμενους μήνες θα βγάζουν απόλυτο νόημα από οικονομικής άποψης. Τι χρειάζονται οι ασθενείς της πανδημίας; Φροντίδα. Τι χρειάζονται οι ηλικιωμένοι στην αυτο-απομόνωση; Φροντίδα. Τι χρειάζονται τα παιδιά που μένουν σπίτι και δεν πηγαίνουν στο σχολείο; Φροντίδα. Όλη αυτή η φροντίδα – η απλήρωτη εργασία φροντίδας – θα επιβαρύνει κυρίως τις γυναίκες, εξαιτίας της υπάρχουσας δομής του εργατικού δυναμικού».
Επιπλέον, όπως γνωρίζουν οι γυναίκες που εγκαταλείπουν το εργατικό δυναμικό για λίγα χρόνια με σκοπό τη φροντίδα μικρών παιδιών, είναι σχεδόν αδύνατο να επιστρέψεις στην έμμισθη εργασία σε μια δουλειά με παρόμοιες απολαβές και θέση συγκριτικά με αυτή που άφησες. Και η αναγκαστική απόσυρση δεν θα το κάνει ευκολότερο.
Κοινωνική αναπαραγωγή; Τι είναι αυτό; Και γιατί έχει σημασία;
Αυτό το εξάμηνο διδάσκω μία σειρά μαθημάτων σε φοιτητές αστικών σπουδών στο πανεπιστήμιό μου, το University of San Francisco. Έχουμε στρέψει την προσοχή μας σε κάτι που διαμορφώνει τις ζωές όλων μας: την εργασία. Τι είναι, ποιος την έχει και ποιος όχι, ποιος αμοίβεται και ποιος όχι και χιλιάδες άλλες ερωτήσεις για αυτή τη δραστηριότητα που καταλαμβάνει τόσο πολύ από τον χρόνο μας σε αυτό τον πλανήτη. Έχουμε δανειστεί μια χρήσιμη έννοια από τον μαρξιστικό φεμινισμό: «κοινωνική αναπαραγωγή». Αναφέρεται σε όλη την εργασία, αμοιβόμενη ή και μη, που πρέπει οι γυναίκες να κάνουν έτσι ώστε οι εργάτες να μπορούν να πάνε στη δουλειά τους και να εκτελέσουν τις εργασίες με τις οποιές κερδίζεται ο μισθός τους, ενώ δημιουργούν κέρδος για τους εργοδότες τους.
Ονομάζεται αναπαραγωγή, επειδή αναπαράγει εργάτες, και με τη βιολογική έννοια και με την έννοια της καθημερινής ολοκλήρωσής τους για να μπορέσουν να επαναλάβουν την ίδια διαδικασία την επόμενη μέρα. Είναι κοινωνική αναπαραγωγή, επειδή κανένας δεν μπορεί να την κάνει μόνος του και διαφορετικές κοινωνίες βρίσκουν διαφορετικούς τρόπους για να το καταφέρουν.
Τι περιλαμβάνει η κοινωνική αναπαραγωγή; Είναι τα προφανή που χρειάζεται κάθε εργάτης: τροφή, ρούχα, ύπνος (και ένα ασφαλές μέρος για να αποκοιμηθεί), για να μην αναφέρουμε και ένα κάποιο επιπεδο υγιεινής. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Η αναπαραγώγη είναι ένα κομμάτι της, επειδή «αναπαράγει» ένα άτομο για να εργάζεται αποδοτικά. Η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, η φροντίδα των παιδιών, το μαγείρεμα, το καθάρισμα, η προμήθεια ή η παραγωγή τροφής και ρούχων· όλα αυτά είναι καίρια για τη διατήρηση των εργατών και της εργασίας τους. Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα, ένα καλό σημείο εκκίνησης είναι το βιβλίο της Tithi Bhattacharya «Θεωρία της Κοινωνικής Αναπαραγωγής: Επανατοποθέτηση των Τάξεων, Επανεμφάνιση της Καταπίεσης».
Τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με τη συγκυρία της πανδημίας; Το πώς οργανώνεται η κοινωνική αναπαρωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες αφήνει κάποιους ανθρώπους πιο ευάλωτους από κάποιους άλλους σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Για παράδειγμα, εδώ και πολλές δεκαετίες, τα εστιατόρια έχουν συσσωρεύσει και οργανώσει (με σκοπό το κέρδος) σημαντικά κομμάτια της εργασίας της προετοιμασίας της τροφής, της εξυπηρέτησης και της καθαριότητας, πράξεις που γίνονταν μόνο εξατομικευμένα στα σπίτια. Η διαθεσιμότητα του φτηνού φαγητού «πακέτο» αντικατέστησε, για τις εργαζόμενες γυναίκες, σε κάποιες περιπτώσεις την ανάγκη σχεδιασμού, αγοράς και προετοιμασίας των γευμάτων εφτά μέρες την εβδομάδα. Ο τομέας της εστίασης έχει μεγάλη ποικιλία· εκτείνεται από εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας έως και καταστήματα fast food, αλλά περιλαμβάνει πολλούς χαμηλόμισθους εργαζόμενους που τώρα έχουν χάσει τις δουλειές τους, ενώ όσοι δουλεύουν ακόμα σε καταστήματα που προσφέρουν «πακέτο» ή «drive-through» διακινδυνεύουν την υγεία τους για να μπορούν άλλοι να τραφούν.
Ένας τρόπος με τον οποίο τα ζευγάρια με δύο εργαζόμενους επαγγελματίες έχουν καταφέρει να διαχειρίζονται τις ανάγκες της κοινωνικής αναπαραγωγής είναι η ανάθεση σημαντικού μέρους αυτών των εργασιών σε φτωχότερες γυναίκες. Μαλώνετε στο σπίτι για το ποιος θα σκουπίσει ή θα βάλει πλυντήριο; Μην βάλεις τη γυναίκα να κάνει τίποτα. Μπορείς να προσλάβεις μια άλλη γυναίκα να τα κάνει αυτή αντί για εσένα. Θέλεις να κάνεις και παιδιά και καριέρα; Μπορείς να προσλάβεις μια νταντά.
Βέβαια, πιθανότατα η καθαρίστρια του σπιτιού σου θα πρέπει να ασχοληθεί και με τη δική της κοινωνική αναπαραγωγή όταν επιστρέψει σπίτι της. Και τώρα που τα παιδιά δεν πηγαίνουν στο σχολείο, με κάποιο τρόπο θα πρέπει να φροντίσει και αυτά. Σε κάποιες περιπτώσεις, θα είναι εφικτό, ωστόσο, επειδή η εργασία τους δεν θεωρείται «βασική υπηρεσία» σύμφωνα με τους κανόνες κατ`οίκον περιορισμού πολλών πολιτειών. Έτσι, θα χάσουν το εισόδημά τους.
Τουλάχιστον εδώ στην Καλιφόρνια, πολλές γυναίκες που κάνουν αυτές τις δουλειές είναι μετανάστριες χωρίς χαρτιά. Όταν η κυβέρνηση του Τραμπ και το Κογκρέσο καταφέρουν να περάσουν τα μέτρα στήριξης, αυτές, όπως και πολλές εργαζόμενες χωρίς χαρτιά σε εστιατόρια, δεν θα λάβουν καμία στήριξη για να βοηθηθούν να πληρώσουν το νοίκι ή να αγοράσουν φαγητό. Οργανώσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών προσπαθούν να καλύψουν κάποιες από αυτές τις ελλείψεις, αλλά αυτό που μπορούν να κάνουν πιθανότατα θα αποδειχθεί μια σταγόνα στο ωκεανό. Ευτυχώς, οι μετανάστες εργάτες είναι από τους πιο επινοητικούς ανθρώπους της χώρας αυτής, διαφορετικά δεν θα τα κατάφερναν μέχρι τώρα.
Υπάρχει ακόμη μία μορφή εργασίας σχετική με την κοινωνική αναπαραγωγή η οποία διενεργείται κυρίως από γυναίκες, και, από τη φύση της, συνιστά το αντίθετο της «κοινωνικής αποστασιοποίησης»: εργασία του σεξ. Πρέπει να είστε βέβαιοι ότι κανένα «σχέδιο διάσωσης» δεν θα περιλαμβάνει κάποιες από τις πιο φτωχές γυναίκες του έθνους, αυτές που εργάζονται ως πόρνες.
Γυναίκες στο σπίτι και σε κίνδυνο
Αποτελεί οδυνηρή σύμπτωση ότι οι γυναίκες περιορίζονται στα σπίτια τους την στιγμή που ξεκινάει ένα διεθνές κίνημα ενάντια στις γυναικοκτονίες. Μία επίδραση του κατ`οίκον περιορισμού είναι ότι δυσκολεύει τις γυναίκες να βρουν καταφύγιο από την ενδοοικογενειακή βία. Είσαι πιο ασφαλής έξω κινδυνεύοντας από τον κορονοϊό ή μέσα με έναν θυμωμένο άνδρα που βαριέται; Το γράφω αυτό εν πλήρει γνώση ότι ένας από τους τομείς της οικονομίας που δεν υποφέρει από την πανδημία είναι η βιομηχανία όπλων. Η Ammo.com, για παράδειγμα, που πουλάει πυρομαχικά στο διαδίκτυο σε όλες εκτός από τέσσερις πολιτείες, έχει παρουσιάσει μια τουλάχιστον τριπλάσια αύξηση στα έσοδα της τον τελευταίο μήνα. Ίσως όλα αυτά τα πυρομαχικά να αγοράζονται για να αποκρούσουν μια επίθεση από ζόμπι (ή την εισβολή των μεταναστών την οποία ο πρόεδρος επιμένει να μας θυμίζει), αλλά έρευνες δείχνουν ότι η ιδιοκτησία όπλων σχετίζεται άμεσα με το αν η ενδοοικογενειακή βία μετατρέπεται ή όχι σε δολοφονία.
Κάθε εβδομάδα, η αρθρογράφος της Washington Post Carolyn Hax, φιλοξενεί μια γραμμή συνομιλίας προσφέροντας προτάσεις για βοήθεια σε διάφορα ζητήματα. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, οι αναγνώστριές της (εμού συμπεριλαμβανομένης) έχουν τρομοκρατηθεί από τα μηνύματα μίας συμμετέχουσας που βρίσκεται εγκλωβισμένη σε καραντίνα σε ένα μικρό διαμέρισμα με έναν επικίνδυνο σύντροφο που μόλις αγόρασε όπλο. Η συνήθης συμβουλή στην περίπτωση γυναικών σαν και αυτή, δεν είναι απλά να αρχίσει να τρέχει, αλλά να κάνει ένα σχέδιο εξόδου, να μαζέψει με ηρεμία προμήθειες και χρήματα που θα χρειαστεί και να βρεί ένα ασφαλές μέρος για να πάει. Οι εντολές για υποχρεωτικό κατ`οίκον περιορισμό, όσο αναγκαίος και αν είναι για την οριζοντίωση της καμπύλης αυτής της πανδημίας, μπορούν έμμεσα να προκαλέσουν αύξηση των εγχώριων γυναικοκτονιών.
Λες και οι γυναίκες δεν είχαν ήδη επηρεαστεί δυσανάλογα από την πανδημία, οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές συνεχίζουν να προσπαθούν να περάσουν λίγο ακόμη μισογυνισμό στην δική τους εκδοχή των μέτρων στήριξης. Τον ίδιο μήνα που Πακιστανές γυναίκες διακινδύνεψαν τη ζωή τους σε διαδηλώσεις με το σύνθημα «Το σώμα μου, η επιλογή μου», οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την πανδημία σε άλλη μία προσπάθεια -ναι αλήθεια είναι- να κλείσουν οι «Κλινικές Οικογενειακού Προγραμματισμού»
O Greg Sargen της Washington Post πρόσφατα αποκάλυψε ότι το πακέτο των 350 δισ. δολλαρίων που προοριζόταν να δοθεί για στήριξη μικρών επιχειρήσεων που δεν απολύουν εργαζόμενους αποκλείει μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που λαμβάνουν χρήματα από το Medicaid. Ο «Οικογενειακός Προγραμματισμός», που παρέχει υπηρεσίες υγείας για εκατομμύρια ανασφάλιστες και υποασφαλισμένες γυναίκες, είναι ακριβώς αυτό το είδος μη κερδοσκοπικού οργανισμού. Πιστεύουν ακόμη ότι:
αυτή η ρητορική θα αποκλείσει από τη δυνατότητα οικονομικής στήριξης ένα μεγάλο εύρος άλλων μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που λαμβάνουν χρηματοδότηση από το Medicaid, όπως οικιακούς και κοινοτικούς παρόχους βοήθειας για άτομα με αναπηρίες: τα κοινοτικά γηροκομεία, τις δομές παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας και τα κέντρα υγείας· ομαδικά σπίτια για άτομα με αναπηρίες· και ακόμη κέντρα αντιμετώπισης περιστατικών βιασμού.
Στο μεταξύ, το Μισισίπι, το Οχάιο, και το Τέξας προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον κορονοϊό ως μια δικαιολογία για να αποτρέψουν την πρόσβαση των γυναικών στην έκτρωση. Με το επιχείρημα ότι τέτοιες διαδικασίες δεν είναι ιατρικά αναγκαίες, ο Γενικός Εισαγγελέας του Τέξας Ken Paxton διέταξε τις κλινικές να σταματήσουν τις αμβλώσεις. Νωρίτερα, ο Γενικός Εισαγγελέας του Οχάιο Dave Yost έδωσε εντολή στις κλινικές αμβλώσεων της πολιτείας απαγορεύοντας όλες τις «μη απαραίτητες» χειρουργικές αμβλώσεις.
Επιστροφή στην κανονικότητα;
Όταν ο Warren Harding (που ηγήθηκε μιας διαβόητα διαφθαρμένης κυβέρνησης) ήταν υποψήφιος για την προεδρία το 1920, το σλόγκαν της καμπάνιας του ήταν «επιστροφή στην κανονικότητα» – στην κατάσταση που ήταν πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που εννοούσε ήταν μια επιστροφή στον «οικονομικό δυναμισμό». Όπως ξέρουμε, η «θορυβώδης δεκαετία του `20» τον παρείχε με την σέσουλα – μέχρι εκείνο το μικρό δυστυχηματάκι, γνωστό και ως «Μεγάλη Ύφεση». Σήμερα, σαν τον Harding, ένας άλλος διεφθαρμένος πρόεδρος υπόσχεται μια άμεση επιστροφή στην κανονικότητα. Αυτός ήδη δυσανασχετεί με την 15νθήμερη περίοδο κοινωνικής αποστασιοποίησης που ανακοίνωσε στα μέσα Μάρτη. Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στις 23 Μαρτίου, υπονόησε ότι οι ΗΠΑ θα είναι «ανοιχτές για business» νωρίτερα απ’ ότι περιμένουμε. Την επόμενη μέρα, πρότεινε να επανεκκινηθεί η οικονομία το Πάσχα (μια «ιδιαίτερη μέρα για μένα»), λέγοντας ότι θέλει να δει «γεμάτες τις εκκλησίες σε όλη τη χώρα». Δεν μπορεί να περιμένει μέχρι όλα, συμπεριλαμβανομένων των βαθιά άνισων συστημάτων υγείας και οικονομίας, να επιστρέψουν στην κανονικότητα – στην κατάσταση που ήταν πριν την πανδημία: μέχρι, δηλαδή, να επιστρέψουμε στο να μπορούμε να είμαστε απροετοίμαστοι για την επόμενη, αναπόφευκτη κρίση.
Αντίθετα με τον πρόεδρο, ελπίζω να μην επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Ελπίζω οι άνθρωποι της Βενετίας να εκτιμήσουν τα γάργαρα κανάλια της και την επιστροφή των δελφινιών. Ελπίζω οι υπόλοιποι να προτιμήσουμε τον λιγότερο μολυσμένο αέρα και τους λιγότερους ρύπους. Ελπίζω να μάθουμε να εκτιμούμε τις ζωές των γυναικών.
Ελπίζω αντί να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, να αναγνωρίσουμε ότι η επιβίωσή μας ως είδος εξαρτάται από το να αλλάξουμε σχεδόν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του τρόπου παραγωγής όσων χρειαζόμαστε και του τρόπου αναπαραγωγής των εαυτών μας ως πλήρη ανθρώπινα όντα. Ελπίζω πως, όταν επιβιώσουμε από αυτή την πανδημία, οι λαοί του κόσμου θα πάρουν όσα έχουμε μάθει σχετικά με τη συλλογική παγκόσμια δράση κατά τη διάρκεια της κρίσης και θα τα εφαρμόσουν στην άλλη επερχόμενη κρίση, αυτή που απειλεί την ανθρώπινη ζωή σε ένα πλανήτη που σαφώς θερμαίνεται.
Μετάφραση: Συντακτική ομάδα του alterthess