Mε ευκαιρία την έκδοση του βιβλίου του “Κρίση και αριστερή πολιτική. Ταξική αναμέτρηση στην Ελλάδα και τον κόσμο 2009-2014″(Εκδόσεις Νήσος-Red Notebook) ο υποψήφιος ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Λάσκος μιλάει στο Tvxs για τις “επιτυχίες” της κυβέρνησης, τους κερδισμένους και τους χαμένους της κρίσης και εξηγεί που υπάρχουν τα λεφτά.
Τι κρίνεται στις επικείμενες εκλογές και πού μπαίνει ο πήχυς για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Για ολόκληρη την Ευρώπη οι ευρωεκλογές είναι ένα δημοψήφισμα ενάντια στη λιτότητα. Ας το θυμόμαστε: η λιτότητα και η φτώχεια δεν είναι η ώρα της πληρωμής για τις “εθνικές μας αμαρτίες”, ούτε φυσικό απότοκο της κρίσης. Είναι στόχος, και ταυτόχρονα μέσο για να ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος των πλουσίων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ειδικά στην Ελλάδα, που η εκλογική μάχη είναι τριπλή, ο στόχος είναι σαφής: ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και στις τρεις κάλπες, για να φύγει το συντομότερο η κυβέρνηση της πιο ανθρωποφαγικής λιτότητας από το ’74 μέχρι σήμερα – για να μπει φρένο στην ανθρωπιστική κρίση. Ο,τιδήποτε λιγότερο, ακόμα και η ελάχιστη παραχώρηση σε “ανεξάρτητους” ή …εξαρτημένους μνημονιακούς υποψηφίους, την Κυριακή το βράδυ θα ερμηνευτεί ως ψήφος ανοχής. Ως “συνεχίστε, αντέχουμε”.
Πλησιάζοντας προς τις εκλογές, η κυβέρνηση επιδεικνύει μία-μία τις “επιτυχίες” της: πλεόνασμα, τέλος των μνημονίων, οικονομική ανάκαμψη και υποχώρηση της ανεργίας. Την ίδια στιγμή, επαναφέρει το δίλημμα “σταθερότητα ή περιπέτειες με τον ΣΥΡΙΖΑ”, με το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 2012. Τι απαντάτε;
Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν είμαστε στο 2012. Το κυριότερο: Κάθε επιτυχία που πανηγυρίζουν, είναι η άλλη όψη ενός εγκλήματος. Εξηγούμαι: Πώς προέκυψε το περίφημο “πλεόνασμα”; Η ΕΛΣΤΑΤ το συνδέει με τη μείωση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών σε σχέση με το 2011 και το 2012. Ο Κύρτσος, υποψήφιος χτες του ΛΑΟΣ και σήμερα της ΝΔ, λέει ότι οφείλεται σε συμφωνία Σαμαρά-τρόικας για τον τρόπο υπολογισμού των οφειλών προς τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, τους δήμους και κάποιες δημόσιες επιχειρήσεις.
Τελειώνουν πράγματι τα Μνημόνια; Το Μεσοπρόθεσμο που ψήφισαν, με 150 βουλευτές, λέει ότι τελειώνουν, μεταξύ άλλων, με τέτοιου είδους “πλεονάσματα” ως και το 2018 – άρα τα Μνημόνια, με όποιο όνομα, συνεχίζονται μέχρι τότε. Πώς χρησιμοποιείται το υποτιθέμενο πλεόνασμα; Κατανέμεται σε προεκλογικά εφ’ άπαξ “βοηθήματα”, όταν με τα μισά χρήματα θα εξασφαλίζαμε εισόδημα για 1.365.406 ανέργους.
Να δούμε και για ποια “ανάπτυξη” πανηγυρίζουν; Από το 2012 μέχρι σήμερα, 500 συμπατριώτες μας άυξησαν την περιουσία τους κατά 10 δις. Την ίδια στιγμή, στις αγγελίες προσφέρονται δουλειές προς 90 ευρώ το μήνα, προωθείται η εργασία του ενός ευρώ την ώρα ή της μιας μέρας ανά εβδομάδα έως και για 18 μήνες, για να λέμε ότι εξαφανίζεται η ανεργία. Υπό τους όρους αυτούς, με δεδομένη την υψηλή ανεργία, και τσακισμένα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι είναι πλήρως ανυπεράσπιστοι μπροστά στα αφεντικά. Αυτά εννοούν μιλωντας για “ανάπτυξη” και “σταθερότητα”, και με αυτή την έννοια, όντως, εμείς δεν είμαστε με τη “σταθερότητα”.
Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ σας καταλογίζουν πολυγλωσσία, ιδίως σε ό,τι αφορά το ζήτημα του ευρώ.
Μας κατηγορεί για πολυγλωσσία η ΝΔ, που αποτελεί είδηση το να κατεβαίνει ενωμένη σε κάποιο δήμο ή περιφέρεια, και το ΠΑΣΟΚ, που δυσκολεύεται ακόμα και να οργανώσει μια συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Επί της ουσίας όμως: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται από συνεδριακές αποφάσεις που έχουν ληφθεί με ευρύτατη πλειοψηφία. Τι λένε οι αποφάσεις αυτές; Ότι η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, ότι η επίθεση στους εργαζόμενους, που προηγήθηκε της κρίσης (αρχής γενομένης από τη Γερμανία) εντείνεται σε όλη την Ευρώπη, κι ότι για να την αντιμετωπίσουμε, πρέπει να δώσουμε τη μάχη στην κλίμακα της Ευρώπης.
Αυτός είναι ο λόγος που αναζητούμε λύση μέσα στο ευρώ. Την ίδια στιγμή η προτεραιότητά μας δεν είναι η διάσωση του νομίσματος, αλλά η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης: να μην πεινάει κανείς, να μην αυτοκτονεί κανείς, να έχουν εισόδημα όλοι, να μην υπάρχει σπίτι χωρίς ρεύμα, θέρμανση ή νερό. Αυτά επείγουν για μας. Μπορεί να το πει αυτό κάποιος από τους “πάση θυσία στο ευρώ”; Προφανώς όχι.
Απαντώντας στην κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σας κατηγορούν ότι εν μέσω κρίσης τάζετε παντού τα πάντα. Έχει βάση η μοφμή αυτή; Εν τέλει, πού θα βρεθούν τα λεφτά;
Από τους έλληνες πλούσιους. Ο λόγος κερδών/μισθών στην Ελλάδα για τις εταιρίες, από 1:2 που ήταν περίπου στα χρόνια 1995-2009, έφθασε στο 1:7 το 2013. Το 77.4% των υπερωριών που κάνουν οι εργαζόμενοι δεν αμείβεται, όταν το αντίστοιχο ποσοστό το 2008 ήταν 47.6%. Από τις 7.100 off shore εταιρίες που κατέχουν ακίνητα στην Ελλάδα, έχουν ελεγχθεί οι 34, και μόνο αυτές χρωστούν φόρους περί τα 40 εκατομμύρια. Από τους 54.000 που έβγαλαν έξω λεφτά μετά το 2010, έχουν ελεγχθεί …δύο, και μόνο αυτοί χρωστούν άλλα 5 εκατομμύρια. Είμαστε η χώρα με 8 δις ετήσια φοροκλοπή-φοροαποφυγή του ΦΠΑ, με περισσότερα από 10 δις φοροδιαφυγή στο εισόδημα και με το τζίρο της παραοικονομίας να φτάνει τα 100 δις.
Δεν “τάζουμε” σε όλους, λοιπόν, διότι δεν είμαστε με όλους. Όποιος ισχυρίζεται ότι είναι με όλους ή μιλάει γενικώς στο όνομα της “χώρας”, εννοεί ότι δεν θα πειράξει αυτούς που κέρδισαν εδώ πριν από την κρίση, και που συνεχίζουν να κερδίζουν, άρα λαϊκίζει ασυστόλως. Γι’ αυτό, παρεμπιπτόντως, δεν μου αρέσει ένας αριστερός-λαϊκομετωπικός λόγος με πολλή “Ελλάδα”, πολλούς εθνικούς προσδιορισμούς και πολλή “Μέρκελ”. Με τη Μέρκελ πρέπει να ασχοληθούν οι γερμανοί εργαζόμενοι – και ο αγώνας τους είναι κρίσιμος για όλη την Ευρώπη. Ο δικός μας αγώνας είναι με τον Σαμαρά και τους έλληνες πλούσιους: αν εμείς δεν ασχοληθούμε με αυτούς, λεφτά …δεν υπάρχουν.
Σε μια χώρα της Ευρώπης που χρησιμοποιείται ως “πειραματόζωο” για τη γενίκευση της λιτότητας σε ολόκληρη την ήπειρο, η Αριστερά διεκδικεί με αξιώσεις την κυβέρνηση. Η στάση του ΚΚΕ, ωστόσο, δεν βοηθά. Σας προβληματίζει αυτό;
Ο κόσμος του ΚΚΕ που ψηφίζει με ταξικό κριτήριο, τον Ιούνιο του 2012 στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλους αριθμούς – και πιστεύω ότι θα το ξανακάνει. Η ηγεσία του κόμματος, ωστόσο, δεν πήρε το μήνυμα. Δεν μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι. Σε μια σειρά από “οριακές” περιόδους ή συγκρούσεις με το πολιτικό σύστημα –από το 1989 μέχρι το 2006, το 2008, δύο φορές το 2011, και στις εκλογές του 2012–, το ΚΚΕ διάλεξε είτε την αποχή και τη σύμπλευση με το σύστημα είτε την καταγγελία …του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας επιχειρήματα στους αντιπάλους μας και περαπατώντας εν τέλει το δρόμο της νοικοκυροσύνης. Ο αυτοπεριορισμός του στο ρόλο της αποκάλυψης των δεινών, ο διχαστικός λόγος, η καθήλωση στο εθνικό κράτος, αλλά και “σκοτεινές” στιγμές, όπως η πώληση του 902 σε συμφέροντα εντελώς εχθρικά προς την Αριστερά, το κατατάσσουν δυστυχώς μεταξύ των συντηρητικών δυνάμεων.
Στο βιβλίο “Χωρίς επιστροφή”, που γράψατε με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, υποστηρίζετε ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στα χρόνια της σοσιαλδημοκρατικής-κεϋνσιανής συναίνεσης, στη “χρυσή εποχή” του καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, ότι δεν είναι εφικτή η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων μέσα στην κρίση, παρά μόνο μέσα από μια σύγκρουση ιστορικών διαστάσεων με το κεφάλαιο. Μας το εξηγείτε;
Το εξηγούν, ίσως καλύτερα από μένα, άνθρωποι όπως ο Λώρενς Σάμερς, συνεργάτης του Κλίντον και εκ των εισηγητών της “Συναίνεσης της Ουάσινγκτον”. Τι μας λέει; Ότι οι δουλειές και τα εισοδήματα βρίσκονται σήμερα στην υγεία, την εκπαίδευση, την κατοικία – σε δραστηριότητες δηλαδή που ανήκουν στο δημόσιο τομέα, πράγμα προβληματικό, αν θέλουμε να σώσουμε τον καπιταλισμό από την κρίση.
Το συμπέρασμα είναι προφανές: δεν υπάρχει συμβιβασμός, στο βαθμό που η σωτηρία του καπιταλισμού περνά από την εμπορευματοποίηση ακόμα και των πλέον βασικών για τη ζωή. Και αντίστροφα: η υπεράσπιση και των πλέον βασικών για τη ζωή περνά, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, από τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό.
Ο Μαρξ, από την άλλη, μας λέει ότι μια κρίση υπερσυσσώρευσης, όπως αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη, μπορεί να ξεπεραστεί προς όφελος του κεφαλαίου μόνο με ένταση της εκμετάλλευσης και εκτεταμένη καταστροφή κεφαλαίων. Εν μέσω κρίσης, λοιπόν, δεν υπάρχει φόρμουλα συμβιβασμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, και δη σε εθνικό επίπεδο. Είναι ακριβώς η στιγμή που η Αριστερά πρέπει να δείξει πώς μπορεί να είναι η ζωή μετά τον καπιταλισμό. Να μιλήσει “πρακτικά”, δηλαδή, για τον κομμουνισμό που τόσο δυσφήμησε ο “υπαρκτός”.
Βιογραφικό
https://www.facebook.com/xrhstoslaskos/info