Ακούω με κατανόηση τις εκκλήσεις πολιτών προς τους διαφόρους υποψήφιους δημάρχους της πόλης μας να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Αυτή τη στιγμή, μόνο από το χώρο της κεντροαριστεράς, τρεις άνδρες διεκδικούν τον δημαρχιακό θώκο: με σειρά εμφανίσεως, ο Στέλιος Αγγελούδης, παράγοντας του αθλητισμού και διαφόρων κρατικών οργανισμών, ο Σπύρος Πέγκας, επιχειρηματίας και άνθρωπος της αγοράς κι ο Άκης Σακισλόγλου, επιχειρηματίας και δημοσιογράφος. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στο χώρο της κεντροδεξιάς με τουλάχιστον 3 ακόμα υποψήφιους ενάντια στον Ζέρβα (Γιώργος Ορφανός, Σάκης Τζακόπουλος, Δρόσος Τσαβλής). Αλλά ας επικεντρώσουμε στην κεντροαριστερά.
Όλοι τους (τουλάχιστον δεν χρειάζεται να γράφουμε σε διπλό γένος) έχουν κάνει ως τώρα πάνω – κάτω τα ίδια: πρώτα ανακοίνωσαν την πρωτοβουλία τους να ηγηθούν μιας κίνησης/πρωτοβουλίας/ομάδας πολιτών (οι οποίοι τους είχαν πιέσει να κατέβουν υποψήφιοι), μετά διάλεξαν ένα όνομα και ένα λόγκο για αυτή την κίνηση/πρωτοβουλία/ομάδα του και άρχισαν να μαζεύουν γύρω τους υποστηρικτές κι υποψήφιους. Στη συνέχεια, όλοι τους θα γράψουν και θα μας ανακοινώσουν το πρόγραμμά τους. Τέλος, και σημαντικότερο, κάποιος θα πάρει το χρίσμα από το ΠΑΣΟΚ, κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος το πήρε ήδη από τον Μπουτάρη, κάποιος θα πάρει ένα πακέτο από τον τάδε εργολάβο, κάποιος από τον τάδε ξενοδόχο κοκ.
Ρωτάνε λοιπόν οι πολίτες που βρίσκονται κοντά σε αυτό τον χώρο, ή τέλος πάντων θέλουν -δικαίως, εννοείται- να απαλλαγούμε από τον Ζέρβα: δεν γίνεται να μαζευτούν και οι τρεις, να τα βρούνε και να κατέβουν ενωμένοι μπας και περάσουν έστω στον 2ο γύρο;
Αν βοηθάει, μπορούμε να μοιραστούμε την τεχνογνωσία: το κάνουμε στην Πόλη Ανάποδα και δουλεύει μια χαρά. Πρώτα, καλείς μία συνέλευση. Συζητάς, καταγράφεις θέσεις και στη συνέχεια διαμορφώνεις ένα κοινό πλαίσιο κι ένα πρόγραμμα με το οποίο διεκδικείς το Δήμο. Άλλωστε, πάνω – κάτω λένε τα ίδια πράγματα: μέχρι τώρα δεν έχει προκύψει ούτε ένα ζήτημα για το οποίο να έχει γίνει αντιληπτή κάποια διαφοροποίηση. Στη συνέχεια, ας φτιάξουν μια συλλογική εκπροσώπηση, μια τριανδρία (καταλαβαίνω ότι τρεις άντρες χτυπάει λίγο άσχημα, αλλά και τώρα το ίδιο άσχημο) και ας ψηφίσουν δημοκρατικά το ποιος θα μπει επικεφαλής. Στο κάτω – κάτω, αν ο καθένας τους έχει όπως λέει τόσους ανθρώπους που τους πίεζαν να αναλάβουν, θα έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν ότι θα κερδίσουν. Γιατί λοιπόν δεν το κάνουν;
Ατομικές φιλοδοξίες, απαντούν απογοητευμένοι όσοι τους παρακολουθούν. Αλήθεια είναι, αλλά νομίζω ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο. Το πρόγραμμα των τριών υποψηφίων (όταν το δούμε) θα είναι πράγματι κοινό, όχι γιατί θα έχει παρόμοιες θέσεις, αλλά θα έχει παρόμοια απουσία θέσεων. Όλοι τους μοιράζονται τα ίδια λόγια: θέλουν να κάνουν την Θεσσαλονίκη πιο εξωστρεφή, πιο πράσινη, πιο καθαρή κοκ. Θα σηκώσουν τα μανίκια και θα δουλέψουν. Θα μαζεύουν τα σκουπίδια, θα εφαρμόζουν τον τάδε νόμο και τον δείνα κανονισμό κοκ. Κανείς τους όμως δεν παίρνει καμία συγκεκριμένη θέση για τα ζητήματα που καίνε.
Ποιος λέει πχ ρητά ότι για να βελτιωθούν οι δημόσιες συγκοινωνίες θα κόψει αύριο όλα τα ΙΧ και τα ταξί από τις λεωφοριολωρίδες; Ποιος λέει ότι για να αυξηθεί το πράσινο, θα διεκδικήσει την ΔΕΘ για πάρκο; Ποιος λέει ότι θα μαζέψει όλες τις μόνιμες κατασκευές και τα επιπλέον τραπεζοκαθίσματα από τα πεζοδρόμια; Για να μείνουμε στα εύκολα και να μην πάμε στη στέγαση, την κοινωνική πολιτική, την εργασία.
Βέβαια, οι διάφοροι έμπειροι πολιτευτές θα μειδιάσουν ειρωνικά και θα πουν «δεν είναι τόσο απλό, υπάρχουν επιχειρήσεις που πρέπει να ζήσουν κοκ». Όχι, για την εργαζόμενη που κάνει μια ώρα να πάει στη δουλειά με το λεωφορείο -και τα 700 ευρώ δεν της φτάνουν για να παίρνει ταξί ή να νοικιάζει πάρκινγκ- είναι τόσο απλό: να δοθούν οι μισοί δρόμοι αποκλειστικά στα λεωφορεία. Για την γυναίκα με το καροτσάκι που δεν μπορεί να περπατήσει στο κέντρο, είναι τόσο απλό: να μαζευτούν τα τραπεζάκια.
Για να τα πεις αυτά λοιπόν, πρέπει να συγκρουστείς. Κι αν θέλεις να συγκρουστείς, δεν χρειάζεσαι έναν αρχηγό, χρειάζεσαι συλλογικότητα, σαφείς θέσεις και κοινωνική υποστήριξη. Αλλά κανείς δεν θέλει να συγκρουστεί. Οπότε τί μένει; Μένει μια καλύτερη διαχείριση της ίδιας πραγματικότητας. Ένα καλύτερο παζάρι μεταξύ των διαφορετικών συμφερόντων, μια καλύτερη άκρη στον «εμπορικό κόσμο» ώστε να κάνει λίγο πίσω. Σε αυτό το πεδίο, πράγματι, το θέμα δεν είναι ούτε η συλλογικότητα, ούτε το πρόγραμμα. Είναι το ποιος είναι καταλληλότερος για αρχηγός.
Δίκιο έχουν λοιπόν και οι τρεις που θεωρούν ότι το σημαντικό είναι ποιος θα μπει μπροστά. Και καλά κάνουν και μπαίνουν και οι τρεις μπροστά, αφού θεωρούν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Έτσι όμως δεν αλλάζει η πόλη. Ίσως να αλλάξει το όνομα του δήμαρχου, αλλά ως εκεί. Νομίζω ότι δικαιούμαστε να έχουμε μεγαλύτερες φιλοδοξίες από αυτό.
