«Οι καταλήψεις, αποτελούν, εγγενώς, έμπρακτη εδαφικοποιημένη αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Αντιστέκονται στους καπιταλιστικούς όρους, “μολύνουν” την εμπορευματοποιημένη ακαδημαϊκή λειτουργία, αποδομούν κριτικά την κυρίαρχη γνώση και την επανανοηματοδοτούν. Προτάσσουν διαθεματικά τη συλλογική ζωή απέναντι στις καταπιέσεις, μαζικοποιούν τις αντιστάσεις, συνιστούν πεδίο δικτύωσης και σύνδεσης των αγώνων» σημειώνει η Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής σχετικά με τη σημερινή εκκένωση του από την αστυνομία.
Η Ανοιχτή Συνέλευση αναφέρει σε ανακοίνωσή της ότι το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής οι φοιτητές-τριες βρήκαν κολλημένο έξω από την πόρτα του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής (ΑΚΙ), ειδοποιητήριο από την Κοσμητεία της Σχολής Επιστημών Υγείας ΑΠΘ, που ανακοίνωνε ότι στην τελευταία της συνεδρίαση έγινε αποδεκτό το αίτημα του «Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής ΑΠΘ» για «άμεση εκκένωση του χώρου» και το οποίους τους καλούσε «να τον παραδώσουμε στις αρχές ώστε να χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με το νόμο και τις ακαδημαϊκές ανάγκες». Η απόφαση αυτή, όπως ξεκαθαρίζουν, «που αποδίδεται στον Σύλλογο της σχολής, στην πραγματικότητα λήφθηκε μέσω ΔΣ, στο οποίο ψήφισαν μόνο τα μέλη της ΔΑΠ, τα οποία έχουν αυτοδυναμία. Η Κοσμητεία έσπευσε να υλοποιήσει την απόφαση της εκκένωσης (όπως είχε αποπειραθεί πριν 2 χρόνια με μια εκκένωση που την ακολούθησε άμεση επανακατάληψη), αφού εξυπηρετεί μια συνολικότερη στρατηγική εκκένωσης των καταλήψεων, εντός και εκτός των πανεπιστημίων. Μάλιστα, αυτή η χρόνια κατασταλτική πολιτική, κορυφώνεται το τελευταίο έτος με μια συστηματική επίθεση στις καταλήψεις, που ως χώροι ριζοσπαστικής έκφρασης και αντίστασης προτάσσουν, έμπρακτα, έναν διαφορετικό τρόπο ζωής».
Η Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του ΑΚΙ μιλάει ακόμη και για το τι σήμαινε αυτός ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος: «Τον Οκτώβρη του 2016, το εγκαταλελειμμένο πρώην Κυλικείο Ιατρικής ξαναζωντάνεψε ως μια ανάγκη εύρεσης του χαμένου μας χωροχρόνου, ως μια ρωγμή στην ασφυκτική καθημερινότητα της πανεπιστημιακής και μη ζωής, ως ένας τόπος συνύπαρξης κόντρα στην εντατικοποίηση που βιώνουμε στη σχολή, στη δουλεία, στις σχέσεις μας. Ο χώρος του κυλικείου μας δίνει τη δυνατότητα να συναντιόμαστε συλλογικά στη σχολή, να γνωριζόμαστε, να μοιραζόμαστε τα βιώματά μας, το διάβασμα, το μαγείρεμα, τη δημιουργικότητα, αλλά και την φροντίδα του χώρου· να μαθαίνουμε, δηλαδή, να ζούμε μαζί, αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά, αλληλέγγυα.
Οι συναντήσεις μας ενίοτε παίρνουν τη μορφή εκδηλώσεων με επαγγελματίες υγείας, συζητήσεων για τους αγώνες ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος, την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες, τους αγώνες των μεταναστριών, τον δημόσιο χώρο, τον χαρακτήρα του σύγχρονου πανεπιστημίου. Ακόμα, παίρνουν τη μορφή βιβλιοπαρουσιάσεων, προβολών ταινιών, αλλά και μουσικών/συναυλιακών δρώμενων. Μέσα από όλες αυτές τις αυτομορφωτικές διαδικασίες, επεξεργαζόμαστε κριτικά την ηγεμονεύουσα επιστήμη -ιατρική και μη-, αρθρώνουμε έναν πολύμορφο λόγο απέναντι στην κυρίαρχη αντίληψη και κουλτούρα.
Όμως, εγχειρήματα όπως το ΑΚΙ, και άλλα κατειλημμένα στέκια, δεν φαίνεται να χωρούν στην κανονικότητα ενός πανεπιστημίου-επιχείρηση, που αποβλέπει στην ενίσχυση του κεφαλαίου, που διεξάγει έρευνα για επιχειρηματικά, στρατιωτικά, αστυνομικά συμφέροντα και όχι για τις κοινωνικές ανάγκες, που διευρύνει τους ταξικούς φραγμούς (θεσμοθέτηση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, ίδρυση Αγγλόφωνου ιδιωτικού προπτυχιακού τμήματος στη σχολή μας κλπ.). Δεν χωράνε σε ένα πανεπιστήμιο που παρέχει μονοσήμαντη ακαδημαϊκή γνώση, αποκομμένη από τα κοινωνικά συμφραζόμενα, με στόχο την υπερεξειδίκευση, τη κατασκευή αποδοτικών και υπάκουων εργαζομένων για τις επιταγές του εκάστοτε κεφαλαίου και των αφεντικών που το εκπροσωπούν. Δεν χωράνε σε ένα πανεπιστήμιο που με την εντατικοποίηση που επιβάλλει και την ιδεολογία που εγκαθιδρύει όλο και περισσότερο, ωθεί στον κατακερματισμό των υποκειμένων και στον εγκλωβισμό τους στην στενά φοιτητική ιδιότητα, στη μετέπειτα νοοτροπία καριέρας, στον ατομικισμό. Στο ευρύτερο κλίμα του δόγματος “Νόμος-Τάξη-Πειθαρχία”, η αστυνομοκρατία, τα κλειδώματα,οι έλεγχοι, οι εκκενώσεις έρχονται να επισφραγίσουν τη διαιώνιση αυτού του πανεπιστημίου, απαλλάσσοντάς το από ότι το αμφισβητεί.
Οι καταλήψεις, αποτελούν, εγγενώς, έμπρακτη εδαφικοποιημένη αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Αντιστέκονται στους καπιταλιστικούς όρους, «μολύνουν» την εμπορευματοποιημένη ακαδημαϊκή λειτουργία, αποδομούν κριτικά την κυρίαρχη γνώση και την επανανοηματοδοτούν. Προτάσσουν διαθεματικά τη συλλογική ζωή απέναντι στις καταπιέσεις, μαζικοποιούν τις αντιστάσεις, συνιστούν πεδίο δικτύωσης και σύνδεσης των αγώνων».
Τέλος, δηλώνει ότι «η αποκαλούμενη “εξυγίανση” του πανεπιστημίου δεν είναι παρά μια επίθεση στις ζωές μας, που συμπληρώνει τις επιθέσεις που δεχόμαστε ολομέτωπα: με την επέλαση της ακρίβειας, την ιδιωτικοποίησης της υγείας, την αστυνομική καταστολή, το gentrification, την στρατιωτικοποίηση, τις μεταναστευτικές θανατοπολιτικές, την ετεροπατριαρχία, την περιβαλλοντική καταστροφή»
«Αντιστεκόμενα στην εκκένωση του ΑΚΙ και υπερασπιζόμενοι/ες το συλλογικό χαρακτήρα του χώρου, δεν υπερασπιζόμαστε απλώς τα πέντε ντουβάρια που το περικλείουν. Υπερασπιζόμαστε τη δυνατότητά μας να υπάρχουμε και να αναπνέουμε σε αυτό το αποστειρωμένο πανεπιστήμιο που μας αποκλείει, σε αυτήν την καταπιεστική κανονικότητα που επιτίθεται ενάντια σε ό,τι την απειλεί, σε αυτόν τον ασφυκτικό κόσμο ο οποίος μας χωράει όλο και λιγότερο!»
