Η παρουσία του Μαντς ή Μας Μίκελσεν αποτελεί από μόνη της ένα δέλεαρ για να βρεθούμε στον κινηματογράφο και να παρακολουθήσουμε την ταινία που συμμετέχει. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς την τελευταία του μεγάλη επιτυχία, “Αnother Round”, τότε η επιλογή των “Εκκεντρικών” του Άντερς Τόμας Γιένσεν (γνωστότερος ως σεναριογράφος, παρά ως σκηνοθέτης) ήταν μονόδρομος. Ταινία έναρξης στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Βεβαίως ο ελληνικός τίτλος φαντάζει θα έλεγα κάπως επιφανειακός, το “Riders of Justice” (Οι καβαλάρηδες της Δικαιοσύνης) με τη διττή του σημασία, κυριολεκτική και μεταφορική θεωρώ πως είναι πιο εύστοχος.
Μία ατυχής συγκυρία, ένα δυστύχημα που πυροδοτεί τις εξελίξεις. Η Ματίλντε μένει ορφανή. Ο Μάρκους μισθοφόρος στο Αφγανιστάν επιστρέφει εσπευσμένα στη βάση του μην έχοντας άλλη επιλογή. Ο Ότο ξετυλίγει τον μίτο κι είναι αποφασισμένος να αποδείξει πως είχαμε μία στοχευμένη επίθεση με φόντο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τοπικών συμμοριών. Ακολουθεί ένας κύκλος αίματος που δε λέει να κλείσει και σε κάποιες στιγμές του μας ταξιδεύει στο σύμπαν του Ταραντίνο. Τέσσερις αταίριαστες φιγούρες συνεργάζονται με φόντο την “εκδίκηση”. Αντισυμβατικοί ήρωες, losers της ζωής και μία αθώα ψυχή που παρακολουθεί τις εξελίξεις σχεδόν αποσβολωμένη.
O μεγάλος πρωταγωνιστής κουβαλάει πάνω του, βαθιά μέσα του τα τραύματα της πορείας της ζωής του. Αρνείται οποιαδήποτε επαφή με ειδικούς ιατρούς και δυσκολεύεται τρομερά να προσεγγίσει την κόρη του. Δε φημίζεται για την υπομονή του και λύνει τις διαφορές του όπως μόνο ο ίδιος ξέρει. Νιώθει πως τα έχει χάσει όλα. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Δεν έχει όμως τη δύναμη να αντικρίσει κατάματα. Μονάχα η ψυχρή ματιά ενός “φίλου” που έχει βιώσει την μέγιστη απώλεια μπορεί να του δείξει τον δρόμο και τη διέξοδο. Ο πατέρας άλλωστε έχει πάντα την ευθύνη απέναντι στα παιδιά του.
Όσο εξελίσσεται η πλοκή μπορεί η παρέα να κερδίζει τη συμπάθεια του θεατή, χάνει όμως το ηθικό της πλεονέκτημα. Η ένταση αυξάνεται και το τελευταίο μισάωρο είναι γεμάτο ανατροπές. Κατανοούμε πως από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Βλέπουμε επίσης την παγίδα του Διαδικτύου. Πόσο εύκολο είναι να “χακάρουμε”, να “κλέψουμε” στοιχεία, να “παρακολουθήσουμε” αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα για τον κάθε ρόλο. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης” αφήνουν συνεχώς το στίγμα. Ο σκηνοθέτης ακροβατεί ανάμεσα στην μαύρη κωμωδία και το δράμα που έχει σαφή χροιά κι αφορά το σήμερα.
Αξίζει να σημειώσουμε πως η ταινία εισπρακτικά είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στη Δανία. Ο Μίκελσεν είναι ανώτερος μεταξύ ίσων. Ο Nikolaj Lie Kaas σε έναν πολύ διαφορετικό ρόλο απ΄αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει. Ο Jacob Lohmann που επίσης πρωταγωνίστησε στο “Shorta” που ήρθε στους Θερινούς στην αρχή του καλοκαιριού κι ο Roland Moller από το “Land of Mine”. Ένα κράμα δυνατών προσωπικοτήτων που μέχρι τέλους αναζητούν λύτρωση της ψυχής και μία άτυπη δικαίωση. Παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους κι η αστυνομία μοιάζει απούσα με καθυστερημένες επεμβάσεις.
Ακριβώς με το σχήμα του κύκλου μέσω ενός τραγουδιού ολοκληρώνεται ένα δίωρο φιλμ κλιμακούμενης έντασης. Τα ποδήλατο είναι πλέον στη θέση του. Είναι Χριστούγεννα, χιονίζει. Χαμόγελα και χαρά σχεδόν απ’ όλους. Οι πληγές κλείνουν κι ο χρόνος αποτελεί τον καλύτερο ιατρό. Οι άνθρωποι από τη φύση τους μοιάζουν να είναι καλοί. Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει κάποια από τα “λάθη” τελικά; Ο καθένας αποφασίζει και κρίνει. Μία από τις περιπέτειες του Φθινοπώρου που αξίζει να δείτε.
