Κουρασμένος από την ετεροαπασχόληση, μετανάστευσες το 2012. Συμφωνήσαμε όλοι μας στο αίτημά σου για ένα γράμμα κάθε μήνα. Η σειρά μου είναι κάθε Απρίλιο, Αύγουστο και Δεκέμβριο. Τον Αύγουστο πρόπερσι και πέρισι ήρθες για διακοπές, η δουλειά σου στη Γερμανία σου επιτρέπει ευκατάστατες διακοπές. Τα είπαμε όλοι μαζί από κοντά, δεν σου έγραψα. Αυτόν όμως τον Αύγουστο υπάρχουν οι πιο σημαντικές ειδήσεις. Δεν αφορούν τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι λίγο – πολύ γνωρίζουν τα δύο σενάρια της κατάληξης εντός των επομένων μηνών. Ούτε αφορούν τη συμφωνία με τους δανειστές, όλοι λίγο – πολύ έχουν κατανοήσει την καταστροφική μανία των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ελίτ. Δεν αφορούν τα άγη και άχθη της κοινωνίας μας, τη φτώχεια, την ανεργία και την αίσθηση αδιέξοδου. Όλοι λίγο – πολύ έμαθαν να αναμετρώνται με αξιοπρέπεια και υπομονετικά με τα προβλήματα και βαθιά μέσα τους πιστεύουν στην υπέρβαση. Εντέλει δεν αφορούν ούτε τους εγχώριους φοροφυγάδες, τους καναλάρχες και τη θλίψη της αντιπολίτευσης, οι εν λόγω συνεχίζουν να χάνουν έδαφος, όλοι λίγο – πολύ το βλέπουμε.
Οι σημαντικές ειδήσεις αφορούν όσες και όσους εδώ και χρόνια, αλλά ειδικά τους τελευταίους μήνες, δίνουν καθημερινά ένα μεγάλο μέρος του εαυτού τους για να σώσουν τις ζωές των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τα αυταρχικά καθεστώτα. Αναφέρομαι κυρίως σε ανθρώπους στα νησιά και στο Λεκανοπέδιο που τρέχουν να μαζέψουν από τις παραλίες τους πρόσφυγες (παρά το κατά τόπους κυνηγητό της ΕΛΑΣ), να τους ντύσουν, να τους ταΐσουν, να παρέχουν πρωτοβάθμια υγειονομική φροντίδα και στέγη, να τους καταγράψουν και να τους παράσχουν συμβουλές. Πάνω από 50.000 πρόσφυγες έφθασαν στα νησιά μόνο τον Ιούλιο. Γιατροί και νοσηλευτές, εργαζόμενοι στις δημόσιες δομές υγείας, που είναι ταυτόχρονα και εθελοντές κοινωνικών ιατρείων, πέρασαν μέρος της άδειάς τους στα νησιά περιθάλποντας όσους έχουν ανάγκη. Δεν τρέφουμε αυταπάτες: χωρίς ευρύτερες γεωπολιτικές παρεμβάσεις και χωρίς βοήθεια από το εξωτερικό δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε. Η παροχή άλλωστε ανθρωπιστικής βοήθειας, αν δεν συνοδεύεται από ευρύτερα μέτρα μεταναστευτικής πολιτικής συχνά εγκλωβίζει τις κοινωνίες υποδοχής και τους πρόσφυγες, ενίοτε μειώνει τις εναλλακτικές διεξόδους.
Οι εθελοντικές δομές ήδη λυγίζουν από το βάρος, οι κρατικές υπηρεσίες, η τοπική αυτοδιοίκηση και οι κατά τόπους ενορίες έχουν περιορισμένα μέσα. Αλλά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, η κατανόηση των αδιεξόδων και η κόπωση δεν μετατρέπεται σε δικαιολογία για αποφυγή δράσης. Το ακούσαμε προχθές από τα πλέον υπεύθυνα χείλη, «κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να ανταποκριθούμε στην ουμανιστική υποχρέωσή μας να δώσουμε από το υστέρημά μας σε αυτούς τους ανθρώπους». Το παράδειγμα των ανθρώπων που μήνες τώρα αναμετρώνται με το «αδύνατο» της βοήθειας στους πρόσφυγες συνιστά μια προτροπή για όλους μας. Μια προτροπή που υπερβαίνει το προσφυγικό πρόβλημα και διαγράφει έναν τρόπο σκέψης και δράσης αναφορικά με το μέλλον της δικής μας κοινωνίας και οικονομίας. Φυσικά υπάρχουν και οι επαγγελματίες του ρατσιστικού φόβου – τους παρακολουθούμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων ορισμένων τηλεοπτικών καναλιών. Υπό μια έννοια, είναι συνεπείς στις επιδιώξεις τους: τρομοκρατούν επιδιώκοντας την ακύρωση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από τα λίγα πράγματα που χάρηκα τους τελευταίους έξι μήνες είναι η γύμνια τους. Χωρίς το κράτος αδυνατούν να λειτουργήσουν. Ας ελπίσουμε ότι ορισμένες πτυχές του κράτους μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς αυτούς.
Στις παραλίες των νησιών του Αιγαίου, στα πάρκα και στις πλατείες της Αττικής κρίνονται οι αξίες μας. Σε αυτούς τους χώρους συναντιέται η απαισιοδοξία της γνώσης με την αισιοδοξία της βούλησης. Αυτά σου γράφω και να τα μιλήσεις, να τα κοινωνήσεις εκεί που είσαι. Κάποιοι «ανεύθυνοι» πολίτες μιας «ανεύθυνης χώρας» δεν ενημερώνονται απλώς για τα γεγονότα στην ανατολική Μεσόγειο. Αναμετρώνται καθημερινά με τα γεγονότα προσπαθώντας και ελπίζοντας.
* Ο Γιώργος Αγγελόπουλος διδάσκει στο ΑΠΘ
Πηγή: Εφημερίδα Αυγή
Photo Credit: Alexandros Michailidis / SOOC