Το πρώτο Πριν από μερικές Δευτέρες στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε η μεγάλη συναυλία του Μανού Τσάου την οποία παρακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, άλλοι και άλλες πέρασαν υπέροχα, άλλοι και άλλες… κοφτό μακαρονάκι γιατί ήταν από τη μέση και πίσω και δεν έβλεπαν τίποτα. Την επόμενη μέρα, από νωρίς το πρωί, η «επίσημη» ειδησιογραφία το μόνο που είδε(;) σε αυτή τη συναυλία ήταν μία συμπλοκή η οποία είχε ως αποτέλεσμα έναν, σχετικά, σοβαρό τραυματισμό, και έναν σχετικό πανικό σε όσους και όσες ήταν κοντά στην είσοδο του – ας τον πούμε – συναυλιακού χώρου. Γνωρίζοντας κάποια πράγματα από συναυλίες, από συμπλοκές αλλά και από ειδήσεις, η συγκεκριμένη είδηση ήταν βαριά – βαριά για μονόστηλο. Παρόλα αυτά, η «επίσημη» ειδησιογραφία την ανέδειξε σε γκράντε γεγονός, αποκρύβοντας ότι στη συναυλία υπήρξε μία, καταχειροκροτούμενη από τον κόσμο, συνάντηση του Μανού Τσάου με ανθρώπους του κινήματος των Αντιστάσεων. Μόνο στο alterthess.gr – για τουλάχιστον 24ώρες – υπήρξε σχετικό ρεπορτάζ για το τι συνέβη στη σκηνή, στα παρασκήνια, αλλά και την επόμενη μέρα όπου ο Μανού Τσάου επισκέφθηκε το «Μικρόπολις» και εξέφρασε την αλληλεγγύη του στη ΒΙΟΜΕ, στο εργοστάσιο που δουλεύει… μόνο του, χωρίς αφεντικά.
Το δεύτερο Την Τρίτη, νωρίς το απόγευμα στην περιοχή της Καμάρας, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Νίκος Μαραντζίδης, είχε ένα έντονο φραστικό επεισόδιο με άγνωστα πρόσωπα τα οποία χειροδίκησαν εναντίον του, κάτι εντελώς απαράδεκτο. Η «επίσημη» ειδησιογραφία έδωσε στο θέμα απίθανες διαστάσεις, χωρίς μάλιστα να υπάρχουν τα βασικά στοιχεία του ρεπορτάζ, δηλαδή διασταυρωμένες πληροφορίες για το τι ακριβώς είχε συμβεί. Ήταν τέτοια η… ένταση της είδησης, που μπορούσε να σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν επρόκειτο για κάποια, πάντα απαράδεκτη, χειροδικία, αλλά για μία… απόπειρα δολοφονίας και ο Μαραντζίδης ξέρει πολύ καλά τη διαφορά καθώς έχει μελετήσει σε βάθος φαινόμενα και ιστορίες πολιτικής βίας. Χαρακτηριστικό του αλαλούμ της διαχείρισης του επεισοδίου από την «επίσημη» ειδησιογραφία είναι άρθρο διευθυντή τοπικής εφημερίδας της Θεσσαλονίκης: «Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στα γραφεία της εφημερίδας μας αργά το απόγευμα της Δευτέρας η είδηση για την τραμπούκικη επίθεση και τον ξυλοδαρμό του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκου Μαραντζίδη από τρεις εικοσάχρονους, ενώ συνομιλούσε με υποψήφιο διδάκτορα της σχολής του σε καφέ της πόλης, στην περιοχή της Καμάρας». Το περιστατικό έγινε νωρίς το απόγευμα της Τρίτης και μέχρι το πρωί της Τετάρτης δεν ήταν γνωστό σε κανένα… δημοσιογραφικό γραφείο. Παράλληλα, διαβάζοντας τα ρεπορτάζ της «επίσημης» ειδησιογραφίας, αλλά και τα άρθρα «συμπαράστασης» που έγραψαν διάφοροι, δεν έβγαινε απολύτως καμία άκρη ούτε για το είδος, ούτε για την ένταση των χτυπημάτων που δέχτηκε ο Μαραντζίδης και αυτό δημοσιογραφικά και δικονομικά κάθε άλλο παρά λεπτομέρεια είναι.
Το τρίτο Το πρώτο και το δεύτερο είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, όμως η «επίσημη» ειδησιογραφία τα βάζει στην ίδια θέση, περιγράφοντας με υπερβολές και απλουστεύσεις περιστατικά για τα οποία διαθέτει(;) ελάχιστα στοιχεία. Το τροπάριο της χρησιμοποίησης των… ειδήσεων ως εργαλείο καταστολής είναι γνωστό: Στο πρώτο, η «επίσημη» ειδησιογραφία υπονοεί πως αν στο λιμάνι ήταν 2000 αστυνομικοί θα μπορούσαν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες να «διαχειριστούν» το… αγριεμένο πλήθος στη συναυλία του Μανού Τσάου. Στο δεύτερο, η «επίσημη» ειδησιογραφία υπονοεί πως επιβάλλεται να κατέβουν στη Ροτόντα τα… τανκς ώστε να μπορέσει να γίνει στην πλατεία εκδήλωση με θέμα «Τιμή και δόξα στον Κορκονέα – εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Μελίστας» με κεντρικό ομιλητή τον Πάσχο Μανδραβέλη. Σε ότι αφορά τους κάφρους, προφανώς και η καφρίλα είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Ο alterthess ιανός