Δεκατέσσερις πρόσφυγες έχουν ξεκινήσει, από την 1η Νοέμβρη, απεργία πείνας στο Σύνταγμα, διεκδικώντας την επανένωση με τις οικογένειές τους που βρίσκονται σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στη Γερμανία. Εκπροσωπώντας πάνω 4000 πρόσφυγες, των οποίων η οικογενειακή επανένωση έχει εγκριθεί, αλλά σκόπιμα καθυστερεί, ύστερα από απαίτηση της γερμανικής και συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης.
Η μέχρι τώρα απάντηση του αρμόδιου υπουργού Γ. Μουζάλα απέναντι σ’ αυτό το αίτημα, ένα από τα πιο αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα – που έφτασε, λόγω των πολιτικών της Ε.Ε., που ο ίδιος και η κυβέρνηση της οποίας αποτελεί μέλος, πιστά υπηρετούν, να διεκδικείται με αυτό τον απεγνωσμένο τρόπο – είναι να το μετατρέπει σε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Αυτή την «έρημο κοινωνικής πολιτικής», που απαντά στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες (εξίσου ντόπιων και προσφύγων/μεταναστών) μέσα από την απόρριψη, την καταστολή, ή την διαχείρισή τους. Συνήθως, μάλιστα, με τον συνδυασμό και των τριών: την απόρριψη των αναγκών μέσω της κατασταλτικής διαχείρισής τους.
Γιατί η όλη αντιμετώπιση του λεγόμενου «προσφυγικού» συνίσταται ακριβώς σε μια κατασταλτική διαχείριση, για την αποτροπή των προσφυγικών ‘ροών’ (σύμφωνα με τη κυρίαρχη ορολογία), για την παραμονή των προσφύγων/μεταναστών στις πατρίδες τους, τις κατεστραμμένες από τους στρατιωτικούς και οικονομικούς πολέμους, που η ίδια η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, οι πολυεθνικές τους, η πολεμική τους βιομηχανία και οι γεωπολιτικές τους επιδιώξεις συνεχίζουν να προκαλούν και να κλιμακώνουν με γεωμετρική πρόοδο.
Αυτή η αποτροπή, με τους φραγμούς που υψώνει σε μια πανάρχαια, στην ιστορία της ανθρωπότητας, διαδικασία γεωγραφικής μετακίνησης (για λόγους στρατιωτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς) και μέρος της οποίας είναι η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, έχει ως συνέπεια τους πνιγμούς χιλιάδων στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Είτε αυτοί προκαλούνται από τους «διακινητές» (προϊόν του κλεισίματος των συνόρων), με την ανατροπή των πλοιαρίων, προκειμένου να προκαλέσουν τη «διάσωσή» και παραλαβή από τα σκάφη που περιπολούν, είτε, πολύ πιο συχνά, από τα ίδια τα σκάφη που περιπολούν, της Frontex, των ναυτικών στόλων και των κατά τόπους λιμενικών αρχών.
Ο Σύριζα, σε μια από συνήθεις σκιαμαχίες του με τη Νέα Δημοκρατία, αναφέρθηκε στο «έγκλημα του Φαρμακονησίου». Προφανώς σε αυτό του Ιανουαρίου 2014, όπου ακόμα και δικαστικά κρίθηκε, εν τέλει, ότι ήταν το λιμενικό που βύθισε το σκάφος των προσφύγων (μια υπόθεση για την οποία ένας 21χρονος Σύρος είχε καταδικαστεί σε 145 χρόνια φυλακή, ποινή που έπεσε φέτος, στο Εφετείο, στα 10 εκτιτέα χρόνια – παραμένοντας, παρ΄ όλα αυτά, ως ποινή για ένα μη αδίκημα, ενώ για τους πραγματικούς ενόχους δεν έχει γίνει υπάρξει ακόμα καμιά συνέπεια).
Τότε είχε προκύψει η δυνατότητα οι ίδιοι οι πρόσφυγες να αναφέρουν, στην Διεθνή Αμνηστεία και στην Υπατη Αρμοστεία, ότι «τα φουσκωτά τους σκάφη εμβολίστηκαν, τρυπήθηκαν με μαχαίρι ή κόντεψαν να ανατραπούν, όταν ρυμουλκήθηκαν ή κυκλώθηκαν από σκάφη του λιμενικού… ότι καταστράφηκαν οι μηχανές των σκαφών τους και αφαιρέθηκαν τα κουπιά τους, και εν συνεχεία εγκαταλείφθηκαν στη μέση της θάλασσας».
Ωστόσο, για τα άλλα «εγκλήματα του Φαρμακονησίου», με δεκάδες νεκρούς, όπως, πχ, αυτό του Σεπτεμβρίου 2015, ή του Δεκεμβρίου 2015 (ανάμεσα σε πολλά άλλα στο Φαρμακονήσι και σε όλο το Αιγαίο)…τσιμουδιά. Δεν υπάρχουν, εν προκειμένω,
άλλοι μάρτυρες παρά μόνο οι αρχές. Φταίνε οι διακινητές, ο καιρός κλπ.
Υπήρξαν, ωστόσο, κι’ άλλες μαρτυρίες γι΄ αυτούς τους τρόπους αποτροπής των «προσφυγικών κυμάτων», που ποτέ δεν σταμάτησαν, όπως, πχ, σε μια περίπτωση, αντίστοιχη με την προαναφερθείσα στο Φαρμακονήσι, της ανατροπής πλοιαρίου με πρόσφυγες κοντά στη Λέσβο, στα τέλη του 2015, με πλήθος απωλειών. Σύμφωνα με την αφήγηση κάποιων από αυτούς που επέζησαν, αφού το σκάφος που είχε σπεύσει για να τους αποτρέψει, τους ανέτρεψε το πλοιάριο, έφυγε και γύρισε μετά περίπου μισή ώρα τους «διασώσει».
Μεταξύ αυτών που επέζησαν (και εν συνεχεία φιλοξενήθηκαν σε κατάληψη στέγης), ήταν μια γυναίκα που είχε χάσει τον άντρα της, ένας άντρας που είχε χάσει τη γυναίκα του και ένα ζευγάρι που είχε χάσει τα τρία παιδιά του, την ίδια στιγμή που ο πατέρας, που έχασε τα τρία δικά του παιδιά, είχε καταφέρει μέσα στα άγρια κύματα να διασώσει τρία άλλα παιδιά.
Αυτοί πιθανόν και να πρόλαβαν να περάσουν από τον ανοιχτό, τότε ακόμα, «βαλκανικό διάδρομο».
Είναι βέβαιο ότι η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που τόσο διαπρύσια υπερασπίζεται ο Γ. Μουζάλας, έχει εντείνει περαιτέρω τους τρόπους και τις πρακτικές των ελληνικών πολεμικών ναυτικών/λιμενικών δυνάμεων από κοινού με την Fronetx, για αποτροπή εισόδου των προσφύγων. Το ίδιο όπως η Ιταλία (και όλη η Ευρώπη) σε όλη τη Μεσόγειο και ιδιαίτερα γύρω από στις Λιβυκές ακτές.
Την ίδια στιγμή που οι μόνοι τρόποι ‘φιλοξενίας’ όσων η άμεση απειλή του θανάτου από τις πολεμικές συρράξεις λειτουργεί πολύ πιο ισχυρά στο να πάρουν το δρόμο προς την Ευρώπη, απ΄ όσο οι όλο και πιο απορριπτικές, σε όλα τα επίπεδα ‘υποδοχής’, πολιτικές (που, όπως λέει ο Μουζάλας, θεσμοθετούνται προκειμένου να λειτουργούν αποτρεπτικά σε όσους σκέπτονται να διαφύγουν ‘προς τα εδώ’), δεν είναι παρά οι εξής τρεις:
- τα hotspot στα νησιά, με πληθυσμούς προσφύγων πολύ πέραν και της λεγόμενης ‘ασφυκτικής διαμονής’, με πολλούς/ες μέσα σκηνές και πάνω στις λάσπες, στην ύπαιθρο και με τον χειμώνα να έρχεται.
- τα λεγόμενα ‘προαναχωρησιακά κέντρα’ και τα ‘κέντρα κράτησης’, που γεμίζουν όλο και πιο πολύ από όλους αυτούς που μια προσχεδιασμένα και καθολικά απορριπτική διαδικασία (μη) ασύλου (με τη γνωστή, σκόπιμη συγκρότηση, από τον Μουζάλα, των επιτροπών), καθώς και μια κατασκευή, από τις ακολουθούμενες πολιτικές, ‘παραβατικών’ προσφύγων, οδηγεί στις πιο οργανωμένες και πιο μαζικές (απ΄ όσο τώρα) επαναπροωθήσεις στην ‘ασφαλή τρίτη χώρα’ Τουρκία.
- τα καμπ της ηπειρωτικής χώρας, ως επί το πλείστον με τους προ της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας πρόσφυγες, να λιμνάζουν – με την προοπτική ενός μέλλοντος όλο και πιο κλειστού.
Χωρίς προοπτική κατοικίας, εργασίας, ουσιαστικής αποδοχής για εκπαίδευσης των παιδιών τους, με προβλήματα στην πρόσβαση στο σύστημα υγείας, με την ουσιαστική παραμέληση/εγκατάλειψη των ‘ασυνόδευτων ανήλικων’, με τις διαδοχικές απορριπτικές αποφάσεις για χορήγηση ασύλου και επομένως, με επικρεμάμενη την απειλή επαναπροώθησης, με ραγδαία άνοδο των προβλημάτων ψυχικής υγείας. Με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό να τρέφονται και να κλιμακώνονται από αυτές τις ασκούμενες πολιτικές, οι οποίες συνιστούν αυτό που έχει αποκληθεί ‘θεσμικός ρατσισμός’.
Η φιλοξενία μερικών χιλιάδων προσφύγων σε ξενοδοχεία και κατοικίες από την Υπατη Αρμοστεία, με συμβόλαια μέσω ΜΚΟ, είναι πρόσκαιρη και διαρκεί, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, μέχρι να υπάρξει η όποια απάντηση, θετική ή αρνητική, σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, από την Υπηρεσία Ασύλου. Είναι μια, και εν προκειμένω, πρόσκαιρη, πυροσβεστική παρέμβαση και όχι μια απάντηση στο πρόβλημα.
Είναι χαρακτηριστικό για τις ακολουθούμενες από την ΕΕ πολιτικές ότι, ακόμα και η μετεγκατάσταση (relocation), που συνάντησε την άρνηση και ελάχιστα υλοποιήθηκε από τις πιο πολλές ευρωπαϊκές ώρες, ήταν διετούς διάρκειας και τερματίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Είναι σαφές ότι, αν η κυβέρνηση ‘ήθελε’, αν, δηλαδή, υιοθετούσε μιαν ‘άλλη πολιτική’- και όχι αυτή την άκρως υποτελή στην ΕΕ (αλλά και στις ΗΠΑ), στις εσαεί δημοσιονομικές/μνημονιακές τους επιταγές, στην προσφυγική τους πολιτική (της ‘Ευρώπης φρούριο’, με την υποτελή Ελλάδα ως ένα περιφερειακό, εξωτερικό τείχος) και στις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις, τότε θα υπήρχαν λύσεις: κατ΄ αρχήν, άμεση χορήγηση ασύλου σε όλους/ες όσους/ες το αιτούνται.
Και για την διαμονή, αντί για τα ποικίλων ειδών στρατόπεδα, κανονικές κατοικίες μέσα στον κοινωνικό ιστό σε όλη τη χώρα, με την χρησιμοποίηση των εκατοντάδων (ή και χιλιάδων), άδειων δημόσιων κτιρίων, σπιτιών κλπ. Και φυσικά, πλήρης απόρριψη της ανάθεσης, κατ΄ εντολήν της ΕΕ (αλλά και με δική της επιλογή, στην λογική του ‘μικρότερου κράτους’), στις ΜΚΟ, πρόθυμων εκτελεστών των άθλιων πολιτικών της ΕΕ.
Θα χρειαζόταν, φυσικά, μια συνολικά «άλλη πολιτική», γιατί η ακολουθούμενη πολιτική στο ‘προσφυγικό’ είναι αναπόσπαστο μέρος της συνολικά ασκούμενης πολιτικής σε όλα τα πεδία. Βλέπουμε, όμως, ότι, αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση δεν είναι προς μια, έστω και κατ΄ ελάχιστον, στροφή από την μέχρι τώρα κατασταλτική διαχείριση του ‘προσφυγικού’, αλλά η δημιουργία, πχ, επιπλέον στρατοπεδικού τύπου δομών στα νησιά.
Είναι σαφές ότι, αν και ο Γ. Μουζάλας υλοποιεί με μεγάλη προθυμία αυτή την πολιτική, δεν είναι μια προσωπική του πολιτική, αλλά μια πολιτική της κυβέρνησης Σύριζα-ΑΝ.ΕΛΛ. Τι πιο εύκολο αυτό που συνήθως γίνεται σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, να φορτώσεις σ΄ ένα ‘φταίχτη’ τις ευθύνες όλης της ‘ομάδας’, με πρώτο τον Τσίπρα; Δεν βλέπουν τόσον καιρό τι γίνεται στα hotspot, στα καμπ, με τις ΜΚΟ, με τις επιτροπές ασύλου, με την πιστή υλοποίηση των εντολών της Μέρκελ, πριν τις εκλογές, μετά τις εκλογές, πριν το σχηματισμό της γερμανικής Τζαμάικα, μετά τον σχηματισμό της κοκ;
Γι΄ αυτό και η πρόταση να αναλάβει ο Γ. Μουζάλας επίτροπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ίσως να πρόκειται για την πιο «κατάλληλη επιλογή»: ενός υπουργού με τέτοιο ‘βιογραφικό’, που ασχολήθηκε με τα προβλήματα αυτών που (έχει μάλλον ξεχάσει ότι ) είναι άνθρωποι, για μια θέση σ΄ ένα θεσμό μιας ΕΕ που ασκεί αυτές τις εγκληματικές πολιτικές κατά των προσφύγων και που θα έπρεπε να είναι καθημερινά στο στόχαστρο του εν λόγω επιτρόπου για την δομική, ως εκ της σύστασής της, ως ΕΕ, καταπάτηση των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’ (ντόπιων και ‘ξένων’). Αν, βέβαια, και αυτός ο θεσμός δεν ήταν παρά ένα δικαιωματικό περιτύλιγμα μιας Ε.Ε. σε αξεπέραστη κρίση, που μπορεί να υπάρχει μόνο στη βάση της διαρκούς καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τα οποία φραστικά επικαλείται.
Αλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι, πριν τον Γ. Μουζάλα, αν και σε ένα άλλο πόστο, αυτό του Επιτρόπου Μετανάστευσης της Ε.Ε., προτάθηκε και ανέλαβε ο Δ. Αβραμόπουλος.
Και ως επίλογος: έχουν να πουν κάτι ο υπουργός «Μεταναστευτικής Πολιτικής» Μουζάλας και η κυβέρνηση στους απεργούς πείνας στο Σύνταγμα;
* Ψυχίατρου
πηγή: efsyn.gr