Όχι δεν είμαστε λεκές
Είναι που ξεχαστήκαμε στα προσωπικά μας και αφήσαμε τους επιτήδειους να λερώσουν ό,τι μας είχε απομείνει ανθρώπινο
Κι είναι πως τούτος ο λεκές δεν φεύγει με αμονιαζόλ, με μπλε και πράσινους κόκκους, με καθαριστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ρολά φυλετικών διαχωρισμών, φεύγει με λέξεις και συμπεριφορές που ξεμάθαμε στην περιδίνηση της σύγχρονης ανεπτυγμένης πολιτισμένης μας ζωής.
Μια αγκαλιά, ένα γνοιάξιμο, λίγο χώρο για τον άλλο, μια κατανόηση του διαφορετικού, μια υποδοχή του ξένου, μια ενσωμάτωση στη ζωή μας αυτού που μας μάθαν να φοβόμαστε, κι όμως το όμοιό μας είναι, σαν πλησιάσεις θα το δεις. Δίχως αμφιβολία.
Όπως το λέει ο Ποιητής:
“το παιδί είναι παιδί
ο φτωχός είναι φτωχός
ο ξεριζωμένος αυτός ο χωρίς πατρίδα, ο ορφανός του κόσμου
κι ο άνθρωπος, άνθρωπος»
Όχι δεν είμαστε λεκές, μα πρέπει να το δούμε.
Γιατί αν μείνει έτσι, στην Ιστορία, σαν λεκέ θα μας καταγράψουν, ένας λεκές που δεν αντέδρασε, δεν μίλησε, δεν συνέδραμε. Δεν βοήθησε, δεν έσωσε όταν χρειάστηκε. Δεν πήρε τη ζωή στα χέρια του να πει «έως εδώ» τώρα μιλάει ο άνθρωπος με άνθρωπο.
Όχι δεν είμαστε λεκές, είναι στο χέρι μας, ετούτο το πουρί που πιάσαμε, από αδιαφορία, από «ωχ αδελφέ και τι με νοιάζει εμένα», από φόβο, από άγνοια, να το ξύσουμε, να βγει ο ξεχασμένος άνθρωπος που είμαστε στην επιφάνεια.
Όχι, δεν είμαστε λεκές.
Πηγή: rejected.gr