Ήξερα πως ήταν ζήτημα χρόνου
έρχεται πάντα λίγο πριν από τις γιορτές
την ώρα που σκύβω να κλειδώσω το κεπέγκι
τη στιγμή που σιγουρεύομαι πως τα έχω πάρει όλα μαζί μου
ρολόι, βιβλίο, κλειδιά και κινητό
έρχεται απροειδοποίητα
― κι αν δεν έχω αποφύγει να κοιτάξω λαμπιόνια απ΄το πρωί –
― κι αν αρνιέμαι να ακούσω χριστουγεννιάτικα, εγώ ο από χρόνια άθεος
― κι αν κάνω πως δεν ακούω στην ερώτηση «εσύ που θα ρεβεγιονάρεις;»
―κι αν ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι αυτή τη φορά δε θα “πέσω”
έρχεται σαν ευαγγελισμός χωρίς το κρίνο στο χέρι
και κάθεται μέσα στον θάλαμο του μυαλού μου σαν ήπιο εγκεφαλικό
μια φράση του Γιώργου Ιωάννου απ’ την Καταπακτή
«Εμείς είμαστε για τις καθημερινές,
για τις αργίες, τις γιορτές και τις χαρές είναι οι άλλοι»
κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε
Τέλλος Φίλης
* όποιος το βρήκε ένα ακόμη ασυνάρτητο δημόσιο παραλήρημα, είναι απ’ τους “άλλους” , παρακαλώ να το αγνοήσει δεν απευθύνεται σ’ αυτόν