Το νομοσχέδιο για το σωφρονιστικό σύστημα προκάλεσε πολλές υποκριτικές αντιδράσεις από την αντιπολίτευση.
Όσο και αν σέβομαι τον πόνο του κ. Μομφεράτου και όλων των συγγενών θυμάτων τρομοκρατίας, όπως και των θυμάτων εγκληματικής βίας, δεν μπορώ να το δεχτώ ως επιχείρημα για να μην γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων.
Για να απαντήσω στο ρητορικό ερώτημα του κ.Μητσοτάκη,”πως θα κυττάξετε στα μάτια κ.Παρασκευόπουλε τα θύματα τρομοκρατίας”.
Φαντάζομαι στο Μεσαίωνα ένα αντίστοιχο ερώτημα να απευθύνεται σε όποιον τόλμησε να ζητήσει να πάψει το βασανιστήριο του τροχού, ή ο διαμελισμός κρατουμένου από τέσσερα άλογα.
Η ενοχή κάποιου,και του χειρότερου εγκληματία, δεν παραγράφεται αν αντιμετωπιστεί από την κοινωνία ως άνθρωπος και όχι ως τέρας.
Γιατί αν αντιμετωπίσεις κάποιον σαν τέρας,γίνεσαι τέρας ο ίδιος.
Γιαυτό στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες και στην Ευρωπαϊκή Ένωση,έχουν μπει κανόνες για την αντιμετώπιση των κρατουμένων και για τις φυλακές.
Η θανατική ποινή, τα βασανιστήρια, τα λευκά κελιά, η απομόνωση,έχουν καταργηθεί καο αποδοκιμάζονται από όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Το ίδιο ισχύει για την αποφυλάκιση κρατουμένων ,για ανήκεστο βλάβη και ανίατη ασθένεια, και αυτό ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του αδικήματος ή το μέγεθος της ποινής.
Εξάλλου η ονομασία του συστήματος απονομής δικαιοσύνης είναι σωφρονιστικό και όχι τιμωρητικό.Ο κύριος στόχος του είναι , ή θα έπρεπε να είναι, ο σωφρονισμός των κρατουμένων, και η επανένταξη στην κοινωνία,και όχι η εκδίκηση.
Και φυσικά οι συνθήκες κράτησης ,χωρίς να στοιβάζονται οι κρατούμενοι, με δυνατότητα να εργάζονται, να σπουδάζουν ,να ψυχαγωγούνται,είναι απαραίτητες προϋποθέσεις ενός συγχρονου ανθρώπινου σωφρονιστικού συστήματος.
Γιατί ο βαθμός πολιτισμού μιας χωρας φαίνεται από τις φυλακές της.