Έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Χρήστου Ροΐδη φίλοι, συγγενείς και συνοδοιπόροι του μαζεύτηκαν το βράδυ της Δευτέρας 4 Σεπτεμβρίου του 2017 στο αγαπημένο του στέκι, το καφέ Στρέττο, για να τον τιμήσουν και να τον θυμηθούν. Δημοσιεύουμε το κείμενο που έγραψε ο ίδιος για τον θάνατο του, όπως μας το παρέδωσε η αγαπημένη του αδερφή Ευγενία, με τίτλο «Ο θάνατος μου»:
Πέθανα σήμερα στις 17+17 ήσυχα λίγο πριν ξυπνήσω απ’ τον απογευματινό ύπνο. Ήμουν μόνος στο σπίτι όπως κάθε απόγευμα τα τελευταία δέκα χρόνια. Έπρεπε λοιπόν να ειδοποιήσω κάποιον πριν αρχίσω να βρωμάω και δημιουργήσω ακόμη ένα πρόβλημα στους φίλους που θα φροντίσουν για τα τυπικά. Είχαν βγει βλέπετε δυο γραμμάρια ψυχούλα κι είχαν μείνει στο κρεβάτι 146 κιλά παρά δύο γραμμάρια να περιμένουν τα κοράκια.
Ως ψυχή δεν είχα πλέον πρόβλημα μετακίνησης κι έτσι σε χρόνο μη μετρήσιμο ως μέγεθος έφτασα στο μπαράκι, το στέκι της τελευταίας τριακονταετίας. Ως γνωστόν οι ψυχές δεν μιλούν. Βλέπουν, ακούν, αισθάνονται τα πάντα, αλλά δεν μιλούν. Αυτό εν ζωή χαρακτηρίζει τον καλό μαλάκα που δεν έμαθε ότι δεν μπορεί να ζήσει με ιδιότητες ψυχής. Μετά θάνατον όμως η ψυχή αποκτά και μια άλλη ιδιότητα που την κάνει παντοδύναμη. Γίνεται ένα σκανταλιάρικο πειραχτήρι που όταν έχει τα κέφια της σκαρώνει φάρσες άπαιχτες, που δεν ξέρεις από πού σου ‘ρχονται. Γιατί ως γνωστόν η ψυχή after είναι και αόρατη. Πριν, έχει την όψη του καλού μαλάκα που λέγαμε, αλλά μετά, ατμός! Έτσι στήθηκα πάνω στον πάγκο του μπαρ εκπληρώνοντας έναν διακαή μου πόθο. Τριάντα χρόνια τώρα, σε στιγμές κεφιού, έβλεπα διάφορες και διάφορους ν’ ανεβαίνουν στην πράσινη μαρμάρινη μπάρα και να χορεύουν και τους ζήλευα, τους ζήλευα θανάσιμα, γιατί εγώ, λόγω σωματότυπου, αδυνατούσα. Άρχισα να κινούμαι προσεκτικά ανάμεσα σε μπουκάλια, ποτήρια, σέικερ, αγκοστούρες, ταμπάσκα, τσιγάρα, αναπτήρες, δάχτυλα κι αφού συνήθισα τις νέες μου ικανότητες φώλιασα μέσα στο αυτί του βραδινού μπάρμαν κι άρχισα να του μιλάω. Στην αρχή ξαφνιάστηκε, μετά τον έκοψε κρύος ιδρώτας, νόμισε πως τρελάθηκε, πήρε τον γέροντά του στο τηλέφωνο να τον ξεματιάσει εξ αποστάσεως, κατάπιε δύο ηρεμιστικά και προσπάθησε ν’ αγνοήσει την γνώριμη φωνή μέσα στο κεφάλι του. Τον λυπήθηκα και πήγα να κάνω αλλού την αταξία μου. Μια αγαπημένη μου σκανταλιά κατάλαβα πως ήταν το ανεβοκατέβασμα της έντασης στην κονσόλα του D.J. Τα ‘παιξε το παλληκάρι, τον έκραξε όλο το μαγαζί, αλλά κι αυτός, όπως κι ο μπάρμαν, δεν τολμούσε να μιλήσει για τα ανεξήγητα φαινόμενα. Σειρά είχαν οι μικροζημιές, κανά χυμένο ποτό, κανά μπουκάλι που γλίστρησε, φιστίκια να ίπτανται κι όλοι να νομίζουν ότι κάποιος απ’ τους θαμώνες τους τα πετάει, τέτοια αθώα.
Κάποια στιγμή έρχεται τα’ αφεντικό, παίρνει τον καφέ του και ρωτάει: «Μωρή Σάκης, ήρθε η τρελή;» (η τρελή είμαι εγώ, για λόγους που χάνονται στα βάθη του χρόνου) είχαμε ραντεβού βλέπετε, όπως κάθε μέρα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πλακώνει τα τηλέφωνα, σταθερό, κινητό … τίποτα, άκρα του τάφου σιωπή. Εγώ, σε αιθέρια μορφή, είχα κουρνιάσει στον ώμο του σαν παπαγάλος πειρατής και περίμενα. Έκανε όλες τις πιθανές υποθέσεις, με έλουσε με όλους τους χαρακτηρισμούς που αρμόζουν σε μια τρελή, ώσπου ο μπάρμαν τόλμησε να του εξομολογηθεί τα παράξενα φαινόμενα που είχαν συμβεί προ ολίγου. Έμεινε για λίγο σκεφτικός και ξαφνικά αναφώνησε: «κάτι έπαθε ο Χρηστάρας μαλάκα μου!» ……………………………………………….
Τώρα είχαν τελειώσει όλα, εγώ είχα γίνει το αγαπημένο σκανταλιάρικο φάντασμα του μπαρ, δεν το κουνάω ρούπι από κει μέσα. Ρε με παρακαλάνε οι παγκόσμιες δυνάμεις του σωματείου ψυχών, ρε μου τάζουν, ανάλογα το κόμμα, παράδεισους, μετεμψυχώσεις, πιλάφια, ουρί, την Περσεφόνη αυτοπροσώπως (υπάρχουν και δωδεκαθειστές, λίγοι αλλά υπάρχουν) εγώ τίποτε! Μένω εκεί, ανασαίνω την αγαπημένη αύρα του μπαρ, κάνω τα χαζά μου και πέφτει γέλιο πολύ. Συγχρόνως ανέβηκαν και οι δουλειές του μαγαζιού. Παραφυλάω τώρα, μόλις πει το ποίημα καμιά παλιά μου καψούρα, που ποτέ δεν έγινε τίποτε μαζί της, να την πείσω να γίνουμε ζευγάρι ως ψυχές τουλάχιστον και να δίνουμε μαζί παραστάσεις! Κορυφαίο;
Χρήστος Ροΐδης