Πριν τέσσερα μόλις χρόνια, η αριστερά που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στο τέσσερα τοις εκατό και η δημιουργική πολυχρωμία της γινόταν αντικείμενο λοιδωρίας και χλευασμού. Η ξέφρενη πορεία προς το ποσοστό που του έδωσε την δυνατότητα να φτιάξει κυβέρνηση συνεργασίας κατέστη δυνατή διότι ξεπερνώντας αδυναμίες, σεχταρισμούς και πολιτικούς εγωισμούς στάθηκε στο ύψος των καιρών και των απαιτήσεων της κοινωνίας που απαίτησε έναν πολιτικό φορέα ο οποίος δεν θα αρκείται σε ανέξοδες ηθικολογικές παρατηρήσεις αλλά θα αναλάμβανε το βάρος και την ευθύνη να σώσει εκατομμύρια πολίτες από την δυστυχία και να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα δεκαετιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε ως ένας τέτοιος φορέας από την ίδια την πίεση της κοινωνίας που καλούσε ομάδες και τάσεις να αφαιρέσουν την ατομική φόδρα των ιδεολογικών τους διαφορών και να συνταχθούν σε ένα κοινό πρόταγμα με χαρακτηριστικά που δεν θα διέλυαν παράλληλα το βάθρο των αρχών τους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν και άλλοι που το ευχόταν αυτή η προσπάθεια να αποδειχθεί φενάκη. Ευτυχώς συνέβη το αντίθετο. Το σύστημα εξουσίας αντιλήφθηκε εγκαίρως το πρόβλημα που γεννιόταν γι αυτό και η επίθεσή του στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν συστηματική και συντονισμένη, έκανε δε χρήση όλων των τακτικών που είχε στο όπλοστάσιό του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «πολύ αριστερός» τότε βαφτιζόταν «παλαβή αριστερά», όρος απαξιωτικός και ικανός να κρατά μακριά από την αριστερή πλευρά της κάλπης τους μικροαστούς. Αν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έσπαγαν αυτό το φράγμα της προπαγάνδας τότε η απαξίωση έδινε την θέση της στην ειρωνεία ότι «δεν είναι και τόσο αριστερός όσο λέει». Η μέθοδος αυτή, εξαιτίας της έλλειψης άλλων επιχειρημάτων συνεχίζεται και σήμερα με αφορμή την τετράμηνη συμφωνία που κλείστηκε μετά από άγρια διαπραγμάτευση, έντασης τέτοιας, που ούτε είχαμε φανταστεί τα περασμένα χρόνια, και κατέληξε σε αυτό που ονομάστηκε «έντιμος συμβιβασμός». Η προπαγάνδα του συστήματος δεν θα σταματήσει φυσικά, επιτάθηκε και θα συνεχίστει με μένος. Τι λένε τώρα οι χθεσινοί «γιατροί»; Ότι η «παλαβή αριστερά» δεν είναι μεν «παλαβή» αλλά δεν είναι και «αριστερά». Ότι ο χθεσινός «παλαβός» έρχεται μεν στα συγκαλά του αλλά αυτό συμβαίνει διότι η θεραπεία απέδωσε. Εν ολίγοις ο γιατρός έκανε καλά την δουλειά του. Όντως μια τέτοια λογική είναι δυνατό να… σε παλαβώσει κι αυτό διότι ο γιατρός δεν είναι στα συγκαλά του και προσπαθεί να σε «παλαβώσει» για να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του.
Τα εισαγωγικά αυτά είναι απαραίτητα για να εξηγηθούν στάσεις και συμπεριφορές, τοποθετήσεις και πολεμικές που ακολούθησαν την επόμενη της συμφωνίας. Συστημικοί αναλυτές έσπευσαν να καμώνονται ότι επιχαίρουν πως αφαιρέθηκε ο αριστερός λοβός και ο δεξιός κάνει πλέον ότι γινόταν και τα περασμένα χρόνια. Στην αριστερή παράταξη τα δόγματα φύτρωσαν και πάλι. Αν τα τελευταία δυό χρόνια η ανυπομονησία είχε να κάνει με την πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης, πτώση η οποία αναζητούνταν από μέρα σε μέρα, την επομένη των εκλογών, η κοινωνική δικαιοσύνη, η οικονομική ανόρθωση της χώρας, η εξαφάνιση της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι το αιτούμενο με τηλεοπτικούς χρόνους. Θα βγει δηλαδή ένας υπουργός θα κάνει μια δήλωση και όλα θα λυθούν. Αν δεν γίνει αυτό τότε μια νέα Βάρκιζα, μια ταπεινωτική ήττα καραδοκούν ή και είναι ήδη πραγματικότητα ενώ τα αριστερά προτάγματα είναι «ψευδαίσθηση». Είναι κομμάτι δύσκολο βέβαια για πολλούς να σκεφτούν ότι είναι άλλο πράγμα ως αντιπολίτευση να υπερασπίζεσαι φτωχούς και αδύναμους και άλλο ως κυβέρνηση να πρέπει να ισορροπήσεις τις αιτιάσεις ή τις πολεμικές διεκδικήσεις ακόμη και των καλοβαλμένων. Και όλα αυτά όχι πια σε σχέση μόνο με τις συγκρούσεις στο εσωτερικό μέτωπο αλλά κυρίως σε ένα διεθνές περιβάλλον που δεν φημίζεται για τον αλτρουισσμό του και πολύ περισσότερο για τις αριστερές του κατευθύνσεις.
Μόνο τα δόγματα όμως δεν έχουν αμφιβολίες και δεν θέτουν ερωτήσεις. Η αριστερή λογική είναι η σκιά που πρέπει να ακολουθεί την πρακτική μιας κυβέρνησης που θέλει να είναι αριστερή. Που θυμίζει πάντα την ουσία της πολιτικής ύπαρξης, τον στόχο. Συμβιβασμοί, νίκες και ήττες πρέπει να αναλύονται με τρόπο που να γεννούν τις στάσεις της επόμενης μέρας και η αλληλοδιαδοχή είναι πέρα από τον προσωπικό και επίκαιρο βίο μας.
Τι προτάχθηκε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου; Μήπως μια νέα Σικελική εκστρατεία; Όχι βέβαια. Πρώτος στόχος ήταν η αντιμετώπιση του λιμού, της ανθρωπιστικής κρίσης. Στόχο με τον οποίο συμφωνούν ακόμη και οι αντίπαλοι, -έστω μουτρωμένοι- οι οποίοι δεν έχουν τίποτα ούτε σε επίπεδο προπαγάνδας να αντιτάξουν. Τι προδόθηκε από αυτό τον στόχο; Μέχρι στιγμής και εξ όσων γνωρίζουμε τίποτα. Με δεδομένο ότι ακόμη και τα λιοντάρια κάνουν πίσω στην αντιπαράθεση με τις ύαινες, τι ακριβώς νοείται σήμερα ως οπισθοχώρηση και πόσο οδυνηρός είναι ο «έντιμος συμβιβασμός» όταν μέχρι χθες οι αγέλες των σαρκοφάγων έμπαιναν στο μαντρί και ξέσκιζαν όποιον αμνό επιθυμούσαν;
Έχω την εντύπωση πως πράγματι έχουμε μπει στη ζώνη της ψευδαίσθησης. Και συγκεκριμένα της ψευδαίσθησης Κάπγκρας, της κατάστασης εκείνης δηλαδή κατά την οποία κάποιος αρνείται να παραδεχτεί ότι ο συγγενής του ή ο φίλος του είναι πράγματι αυτός που λέει και όχι κάποιος απατεώνας που πήρε την θέση του. Κι όμως απατεώνας εξακολουθεί να είναι εκείνος που προσπαθεί να μας πείσει ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν την σημερινή κυβένρηση δεν είναι αυτοί που γνωρίζαμε μέχρι χθες. Και, ναι, είναι υπόθεση δική μας, περισσότερο από ποτέ, να μην τους αφήσουμε να γίνουν στ’ αλήθεια κάποιοι άλλοι. Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι υπόθεση μιας τηλεοπτικής εμφάνισης με γραβάτα ή όχι. Είναι κυριολεκτικά αιματηρή υπόθεση και είμαστε ακόμη στην αρχή τούτου του αγώνα.
Τα κομματικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι και όσες μάτωσαν κυριολεκτικά για να οικοδομήσουν την κατάσταση κατά την οποία μπορούν να διεκδικούν (ουμε) σήμερα την ιδεολογική ηγεμονία οφείλουν πρώτα στον εαυτό τους να καταπολεμήσουν την ανυπομονησία. Η επιστροφή της πλειοψηφίας του κόσμου στο ενδιαφέρον για την πολιτική είναι το πρώτο καλό σημάδι μετά από καιρό στο εσωτερικό. Η σοδειά δεν θα έρθει την επόμενη κιόλας μέρα. Δεν μου ακούγεται καθόλου αριστερό να βαφτίζεις την πραγματικότητα με τις επιθυμίες σου. Δεν συνάδει από τη μία να λές ότι ενδιαφέρεσαι για την ανθρωπιστική κρίση και από την άλλη να είσαι θιασώτης μιας καταστροφής προαναγγέλοντας ότι θα είναι τάχα λυτρωτική.
Εκτός και σου ζητήσουν να γίνεις εκδοροσφαγέας με λευκή ποδιά. Σε εκείνη την περίπτωση δεν χρειάζεται να είσαι καν αριστερός άνθρωπος για να καταλάβεις την διαφορά.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]