Η συνέντευξη Σαμαρά στον ΑΝΤ1 είναι πραγματικά διδακτική για την απήχηση του πρωθυπουργού, ο οποίος μέχρι σήμερα φροντίζει να μην υπερκαταναλώνεται και να σχεδιάζει μεθοδικά τις δημόσιες εμφανίσεις του για να περνά το πολιτικό του μήνυμα.
Η τηλεθέαση της συνέντευξης Σαμαρά μειώθηκε έως 6,4 μονάδες σε σχέση με την έναρξη του δελτίου, αν και στο μεσοδιάστημα άνοιξαν τις τηλεοράσεις επιπλέον 300.000 τηλεθεατές. Παρόλα αυτά οι τηλεθεατές που είδαν τη συνέντευξη έπεσαν τουλάχιστον κατά 100.000 σε σχέση με την έναρξη του δελτίου και είχαν βάση τις 470.000, ενώ η συνολική του τηλεθέαση κυμάνθηκε μεταξύ 15,9% και 18,7%. Ο συνειρμός με την απήχηση στο εκλογικό σώμα μπορεί να είναι παρακινδυνευμένος, ωστόσο είναι ενδεικτική η μειούμενη τηλεθέαση της συνέντευξης. Οταν από τα τρία εκατομμύρια τηλεθεατές σε βλέπουν μόλις 500.000 κάτι τρέχει.
Η προεκλογική τακτική Σαμαρά συνίσταται: Πρώτον, στην καλλιέργεια προσδοκιών, το λεγόμενο “σενάριο επιτυχίας”. Και, δεύτερον, στο κλίμα φόβου για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρουσιάζεται ως “περιπέτεια” για τη χώρα εν αντιθέσει με την υποτιθέμενη σταθερότητα που διασφαλίζει το σύστημα Σαμαρά. Έχει τη σημασία του το γεγονός ότι τα διλήμματα αυτά δεν βρήκαν απήχηση στους τηλεθεατές.
Επί της ουσίας τώρα το δίπολο προσδοκίες – φόβος ή αλλιώς σταθερότητα – περιπέτεια είναι αυτό που κυριαρχεί στην τακτική του Σαμαρά. Ανάλογο είναι και το δίλημμα που έθεσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ. Το “σύστημα” εκλαμβάνει ως πλειοψηφικό ρεύμα τον μνημονιακό πόλο εξουσίας, αθροίζοντας τα ποσοστά της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ ακόμη και της ΔΗΜ.ΑΡ. (σ.σ.: αυτό κάνει ο Βενιζέλος, ενώ ο Σαμαράς κλείνει το μάτι στο Ποτάμι) για να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει θέμα πολιτικής νομιμοποίησης της μνημονιακής πολιτικής. Στόχος του διλήμματος αυτού είναι οι αναποφάσιστοι, κυρίως κεντροαριστεροί, που θα κρίνουν το αποτέλεσμα και είναι κοντά στο 20% του εκλογικού σώματος.
Η άθροιση των ποσοστών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δείχνει ότι η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει μετατρέψει το εναπομείναν τμήμα του σε συνιστώσα της Ν.Δ., ενώ θεωρεί ως κύριο αντίπαλό της τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν επομένως μπορεί να εκβιάσει κάποιον με αυτή την τακτική είναι μόνο το δεξιό τμήμα της βάσης της σημερινής Κεντροαριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι η δυνατότητα επιρροής είναι περιορισμένη, δεν πρέπει να υποτιμηθεί, όμως, τη στιγμή που οι συσχετισμοί είναι οριακοί. Ο κόσμος αυτός καταλαβαίνει ότι οι προσδοκίες για το αύριο δεν υπερβαίνουν ουσιαστικά τη μνημονιακή πολιτική. Ταυτόχρονα βλέπει ότι η “ιδεολογική τρομοκρατία” για την οποία κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ο Σαμαράς γίνεται από τους ίδιους τους υπουργούς του με τις κατά καιρούς δηλώσεις τους περί Ουκρανίας, Αφρικής, Αργεντινής κ.ά.
Ο Σαμαράς στις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του αντιπολιτεύεται κατ’ ουσίαν τον ΣΥΡΙΖΑ κραδαίνοντας τον φόβο. Δεν κρύβει το άγχος για την έκβαση της αναμέτρησης. Από τη μία είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική του με στήριγμα τη Μέρκελ και από την άλλη η εναλλακτική λύση με προοδευτικό πρόσημο για την Ελλάδα και την Ευρώπη, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο πιο πειστική γίνεται κι όσο πιο πολύ διευρύνει τις συμμαχίες της με σαφές προοδευτικό πρόσημο η δεύτερη, τόσο πιο αντιπολιτευτικός θα γίνεται ο λόγος του Σαμαρά…