Είναι αλήθεια ότι ορισμένες μεγάλες εταιρείες επωφελούνται από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, όπως ανέφερε η Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα Παλαιστινιακά Εδάφη, Francesca Albanese. Αποκαλύφθηκε, επίσης, προσφάτως ότι το Πεντάγωνο διέθεσε το 54% των δαπανών του σε ιδιωτικές εταιρείες – μεταξύ 2020 και 2024-, που ισοδυναμεί με το εντυπωσιακό ποσό των 2,1 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να ενισχύσει τα ταμεία μιας χούφτας μεγάλων πολεμικών πολυεθνικών εταιρειών, σύμφωνα με το Quincy Institute for Responsible Statehood. Όμως, η πραγματικότητα του κεφαλαίου υπερβαίνει κατά πολύ τα κέρδη μερικών εταιρειών, σε σημείο που σήμερα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι η συσσώρευση κεφαλαίου δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς βία, χωρίς να καταστρέφει λαούς, χωρίς να σφαγιάζει γυναίκες και παιδιά. Οι πόλεμοι είναι δομικά στοιχεία της συσσώρευσης του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τα έθνη-κράτη που εμπλέκονται στις συγκρούσεις.
Η πολυπλοκότητα της σημερινής κατάστασης έγκειται στην αλληλοεπικάλυψη διαφόρων τύπων πολέμων, οι οποίοι, ωστόσο, έχουν παρόμοιους στόχους. Αντιμετωπίζουμε πολέμους μεταξύ κρατών, όπως στην περίπτωση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ή, αν προτιμάτε, μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Υπάρχουν επίσης ανοιχτοί, αν και ακήρυχτοι, πόλεμοι μεταξύ κρατών και λαών, όπως στην περίπτωση μεταξύ του Ισραήλ και του παλαιστινιακού λαού. Αλλά αφθονούν και άλλα είδη πολέμων, όπως οι «πόλεμοι κατά των ναρκωτικών», όπως στο Μεξικό, ή οι πόλεμοι ενάντια στις συμμορίες, στη φτώχεια, μέχρι και εναντίον της κλιματικής αλλαγής.
Παρόλο που ο κάθε πόλεμος έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, όλοι στοχεύουν στο ίδιο: να επιτεθούν και να εκτοπίσουν τους πληθυσμούς για να διευκολυνθεί η απαλλοτρίωσή τους. Παραδέχομαι ότι αυτός ο τρόπος ανάλυσης της πραγματικότητας μπορεί να παραβλέπει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά αυτών των πολέμων, αλλά πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να σταθούμε σταθερά στο πλευρό των λαών που, επανειλημμένα, είναι θύματα της καπιταλιστικής συσσώρευσης και, επομένως, των πολέμων.
Ένα κομμάτι της αριστεράς, ακόμη και των κοινωνικών κινημάτων, επιλέγουν ορισμένες καπιταλιστικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα) έναντι άλλων (Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκή Ένωση), με το πρόσχημα της καταπολέμησης του «κύριου εχθρού». Αυτό τους οδηγεί να συνάπτουν συμμαχίες με όσους αντιτίθενται στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ.
Πιστεύω ότι αυτή η πολιτική είναι επιζήμια για τα κινήματα και τους λαούς, καθώς διχάζει και ιεραρχεί, επειδή επιλέγει υπερασπίσιμα θύματα, ενώ άλλα τα ξεχνάει. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι υπερασπιζόμαστε τον παλαιστινιακό λαό – κάτι που είναι απολύτως δίκαιο – αλλά κανείς δεν μιλάει για τον ουκρανικό ή τον ρωσικό λαό, των οποίων τα παιδιά δίνουν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν ξένα συμφέροντα σε έναν πόλεμο για τον οποίο δεν τους ρώτησε κανείς. Στη μία περίπτωση, πρόκειται για το δυτικό κεφάλαιο που υποστηρίζεται από τον Τραμπ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην άλλη, πρόκειται για ένα αυταρχικό και καπιταλιστικό καθεστώς, όπως αυτό με επικεφαλής τον Πούτιν.
Θεωρώ ότι ακόμα πιο σοβαρές περιπτώσεις είναι τα κινήματα που υπερασπίζονται ανοιχτά την Κίνα ή το Ιράν, όπως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις στη Λατινική Αμερική. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι οι πόλεμοι μεταξύ μεγάλων κρατών είναι δια-καπιταλιστικοί πόλεμοι;
Τι νόημα έχει για εμάς, που αγωνιζόμαστε για έναν νέο κόσμο, να είμαστε σύμμαχοι του κρατικού καπιταλισμού; Επειδή αυτό είναι ένα από τα βασικά επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν ότι η Κίνα, ή παρόμοια κράτη, διαφέρουν από την Ευρώπη ή τις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή είναι το κράτος που διαχειρίζεται την οικονομία.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι εργαζόμενοι στην Κίνα έχουν πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη, στη στέγαση και σε άλλες κοινωνικές παροχές, και αυτό τη διαχωρίζει από τον σκληρό πυρήνα του σύγχρονου καπιταλισμού, όπου οι περισσότερες από αυτές τις υπηρεσίες είναι ιδιωτικές. Λυπάμαι που το λέω, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι ένα πολύ ανίσχυρο επιχείρημα και ότι ο κρατικός καπιταλισμός είναι τόσο καπιταλιστικός όσο και η ιδιωτική ιδιοκτησία.
Μοιάζει προφανές ότι το κράτος συνεχίζει να χωρίζει τα νερά μεταξύ λαϊκών τάξεων και κινημάτων. Δεν έχει γίνει κατανοητό ότι το έθνος-κράτος έχει μεταλλαχθεί. Το έχει οικειοποιηθεί το ένα τοις εκατό για να το μετατρέψει σε ασπίδα για τα δικά του συμφέροντα. Τα κράτη πρόνοιας που επεκτάθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη δεν υφίστανται πλέον. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της γηραιάς ηπείρου είναι μόνο ένα παράδειγμα αυτής της βίαιης αλλαγής.
Όταν βλέπουμε την αστυνομία στην Καλιφόρνια να χρησιμοποιεί αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας και ένστολους αστυνομικούς με κουκούλες για να συλλάβουν μετανάστες, θα πρέπει να αναλογιστούμε για την κατεύθυνση που ακολουθούν τα κράτη, τα οποία ορισμένοι εξακολουθούν να υπερασπίζονται ως μοχλούς συλλογικής χειραφέτησης. Καταλαβαίνω ότι η πολιτική κουλτούρα, όπως όλες οι κουλτούρες, εξελίσσεται πολύ αργά, επομένως η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο γίνονται τα πράγματα δεν θα είναι εύκολη. Πολλές συλλογικότητες και άτομα συνεχίζουν να σκέφτονται και να ενεργούν σαν να μην είχε μεταλλαχθεί ο καπιταλισμός και επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι τα πράγματα είναι πάντα τα ίδια.
Η ελπίδα βρίσκεται στο να δούμε πώς κάποιες κοινότητες και οργανώσεις χαράζουν διαφορετικά μονοπάτια. Συγκεκριμένα, η αποφασιστικότητα των Ζαπατίστας να θέσουν τέλος στις πυραμίδες μάς δείχνει ότι, τριάντα ένα χρόνια μετά την εξέγερση, συνεχίζουν να διασχίζουν άλλους δρόμους, μαθαίνοντας από τα λάθη τους, που είναι ο μόνος τρόπος για να εξελιχθούν.
