Ο Παντελής Παστιανίδης, υποψήφιος με την Κοινωνική Συμφωνία στην Α’ Θεσσαλονίκης απάντησε στις ερωτήσεις που έχει αποστείλει το alterthess στους υποψηφίους των συνδυασμών της Α’ Θεσσαλονίκης.
ΕΡ: Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;
ΑΠ: Εμείς ψηφίσαμε το πρώτο Μνημόνιο, γιατί οι αγορές μας είχαν αποκλείσει τελείως και δεν μπορούσαμε να δανειστούμε. Δεν υπήρχε τότε άλλη επιλογή. Παράλληλα, είχαμε υποστηρίξει την ανάγκη να συγκροτηθεί και να υποστηριχθεί στις διαπραγματεύσεις, ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, ώστε να μην βυθιστεί η οικονομία στην ύφεση και είχαμε επισημάνει, την ανάγκη ν’ αλλάξει η οικονομική πολιτική. Καταψηφίσαμε όμως το δεύτερο Μνημόνιο, διότι, σε αντίθεση με το πρώτο, αποδομεί πλήρως το Ευρωπαϊκό κεκτημένο στα εργασιακά, μειώνει τον κατώτατο μισθό, οδηγεί σε ανεξέλεγκτες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και περιορίζει επικίνδυνα την εθνική μας κυριαρχία με παραίτηση της ασυλίας έναντι κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων και πρόταξη των συμφερόντων των δανειστών αντί του δημοσίου συμφέροντος.
Στην Κοινωνική Συμφωνία πιστεύουμε ότι περιθώρια για να διαπραγματευθούμε με αξιοπιστία ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης υπάρχουν, αρκεί να τα διατυπώσουμε σωστά. Να είστε σίγουροι ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ηγεσίες της δεν έχουν συμφέρον να βγει η Ελλάδα εκτός ευρώ. Γνωρίζουν δε, ότι έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ σημαίνει διάλυση της ευρωζώνης και έχουν κάθε κίνητρο να συζητήσουν και να διαπραγματευθούν μαζί μας.
Περιθώρια λοιπόν υπάρχουν στις λέξεις – φράσεις «κλειδιά» όπως ανάπτυξη, αξιοπρέπεια στην εργασία και κοινωνική συνοχή. Το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης που προτείνουμε περιλαμβάνει, μία Πολιτική Εθνικών Ισοδυνάμων, που σημαίνει ότι σχεδιάζεις και εφαρμόζεις μέτρα αντίστοιχου ποσοτικού αποτελέσματος με τα μνημονιακά υφεσιακά, αλλά προς την κατεύθυνση που προετοιμάζουν ή τουλάχιστον δεν ανακόπτουν την ανάπτυξη.
Επιγραμματικά και όχι περιοριστικά τα άμεσα μέτρα που εμείς προτείνουμε αφορούν την κατάργηση των φορολογικών απαλλαγών που με τον κυρωτικό Νόμο του Μνημονίου δόθηκαν στις τράπεζες, διεύρυνση της φορολογικής βάσης και αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, του παραεμπορίου και του λαθρεμπορίου, ώστε να εξοικονομηθούν έσοδα και να δοθούν τόσο για την στήριξη εισοδήματος των αδύνατων κοινωνικών ομάδων όσο και την σταδιακή αποκατάσταση μισθών και συντάξεων. Επιπλέον μέτρα για την καταπολέμηση της φτώχειας αλλά και της κοινωνικής προστασίας και συνοχής, για τις ευάλωτες ομάδες, αποτελούν για εμάς η θέσπιση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για κάθε πολίτη, η αναμόρφωση του συστήματος παροχής κοινωνικών επιδομάτων αλλά και η δημιουργία μόνιμου μηχανισμού παροχής κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, όπως ρεύμα, νερό, δημόσιες συγκοινωνίες και διόδια, με μειωμένο κόστος (Κοινωνικό Τιμολόγιο) για άνεργους και όσους έχουν εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχιας.
ΕΡ: Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;
ΑΠ: Δυστυχώς πολλοί νέοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα προς χώρες που είτε η δομή του κράτους προνοεί για τους πολίτες του είτε το εργασιακό περιβάλλον προστατεύεται από νόμους που εφαρμόζονται και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Με γνώμονα λοιπόν τα παραπάνω και προκειμένου να αντιστραφεί το «κλίμα», εμείς ως Κοινωνική Συμφωνία, προτείνουμε συγκεκριμένες λύσεις οι οποίες και μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα. Αφενός με την έκδοση αναπτυξιακού ομολόγου από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ειδικά για την Ελλάδα, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν επενδύσεις και έργα υποδομής και αφετέρου με την ριζική απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου για την αδειοδότηση επενδύσεων καθώς και την ίδρυση, αδειοδότηση και λειτουργία επιχειρήσεων με τη λειτουργία υπηρεσίας μίας στάσης.
Ένας άλλος μοχλός εισροής κεφαλαίων και κατ’ επέκταση ανάπτυξης, άρα και απασχόλησης, είναι η θέσπιση ισχυρών φορολογικών κινήτρων με σταθερό και απλό φορολογικό καθεστώτος για 10 έτη δίνοντας έτσι τη δυνατότητα για παραγωγικές επενδύσεις. Επιπλέον, στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από αναδιαρθρώσεις στον πρωτογενή τομέα παραγωγής, για να στηριχθούν καινοτόμα και ανταγωνιστικά προϊόντα στη μεταποίηση και να δοθούν κίνητρα για αναβάθμιση της ποιότητας των υποδομών, του κατασκευαστικού κλάδου και των υπηρεσιών.
Νέες θέσεις εργασίας, μπορούν επίσης να δημιουργηθούν, τόσο στην ύπαιθρο όσο και τα αστικά κέντρα επεκτείνοντας τα Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας και των Τοπικών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων Στήριξης της Απασχόλησης (ΤΟΠΣΑ) και τέλος μπορούμε να αξιοποιήσουμε το παραγωγικό δυναμικό και να ενταχθούν νέοι στην αγορά εργασίας με την επαγγελματική ειδίκευση και κατάρτιση, σε συνδυασμό με την επαγγελματική εμπειρία.
ΕΡ: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;
ΑΠ: Η πολιτική που θα ακολουθήσουμε στο ζήτημα των δημοσίων δαπανών έγκειται κυρίως στην περιστολή της δημόσιας σπατάλης, μέσω αποτελεσματικού ελέγχου ιατροφαρμακευτικών δαπανών, προμηθειών και ενοικίων στέγασης δημοσίων υπηρεσιών, η οποία παρεμπιπτόντως μπορεί να εξοικονομήσει στο κράτος άνω του 1,5δις ευρώ. Όπως αντιλαμβάνεστε οι πόροι που μπορούν να εξοικονομηθούν για δημόσιες επενδύσεις και στοχευμένα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής και απασχόλησης είναι πολλοί. Επιπλέον, ενδεικτικά σας αναφέρω την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας. Όλοι έχουμε ζήσει και ζούμε καθημερινά την γραφειοκρατία ωστόσο λίγοι γνωρίζουν ότι πέρα από την ταλαιπωρία η καταπολέμησή της, σύμφωνα με εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών, μέσω μηχανοργάνωσης και απλούστευσης διαδικασιών, μπορεί να αποφέρει σταδιακά 10 δις ευρώ στα έσοδα του κράτους. Πιστεύουμε επίσης ότι είναι αναγκαίο πλέον η ριζική αναδιάρθρωση του κράτους και η αυστηρή καταστολή κάθε εστίας διαφθοράς, ώστε η δημόσια διοίκηση να γίνει φιλική προς τον πολίτη. Το κεντρικό κράτος πρέπει να μετατραπεί σε επιτελικό νου, που να σχεδιάζει και να εποπτεύει, ενώ οι εκτελεστικές λειτουργίες του κράτους να ανασυγκροτηθούν υπαγόμενες στην αυτοδιοίκηση και την περιφερειακή διοίκηση. Με τον τρόπο αυτό μειώνεται το λειτουργικό κόστος του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα και ενισχύεται η αποτελεσματικότητά του ως προς τις υπηρεσίες που προσφέρει στους πολίτες άρα και η καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Επίσης προτείνουμε την κατάργηση όλων των διορισμένων διοικήσεων στις ΔΕΚΟ και την αντικατάστασή τους από ανώτερους υπαλλήλους που θα έχουν οργανική θέση γιατί δεν νοείται κάθε κυβερνητική αλλαγή να συνοδεύεται από αλλαγή χιλιάδων ατόμων στις διοικήσεις κρίσιμων, για την οικονομική και κοινωνική ζωή, τομέων. Για το τέλος, άφησα τη βασικότερη και πιο ουσιαστική, κατά την άποψή μου, πολιτική που θα ακολουθήσουμε που ευελπιστώ να γίνει το λιθαράκι για να αλλάξει η κουλτούρα των Ελλήνων γενικότερα, την αποσύνδεση των κοινωνικών ομάδων από το κράτος, δηλαδή την απογαλάκτιση κοινωνικών και παραγωγικών ομάδων και τάξεων από το κράτος που στο παρελθόν, όχι και τόσο μακρινό, χρησιμοποιήθηκε ως μέσο επίτευξης στόχων και συναλλαγής ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και στους πολίτες.