Μετάφραση: Καλλιόπη Ράπτη
Απόσπασμα από ένα κείμενο που έστειλε ο Raúl Zibechi σε Ιταλούς συντρόφους. Το διάβασε, συνδεδεμένος από το Μοντεβιδέο, το απόγευμα της 28ης Μαΐου, στην παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου «Tempo di collasso. I popoli in movimento» (από τον εκδοτικό οίκο Nova Delphi) η οποία πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, και προωθήθηκε από τη συλλογικότητα Vivèro, στην περιοχή Pigneto.
Ευχαριστώ όλες και όλους. Τον εκδοτικό οίκο Nova Delphi, τις αυτοοργανωμένες συλλογικότητες Yaku, Comune del Crocicchio, Enoise, TerraTerra… Ευχαριστώ, ιδιαίτερα, τους κατοίκους της περιοχής Pigneto, αυτούς που εμείς αποκαλούμε «vecinos», μια λέξη που ίσως θα ήταν λάθος να μεταφραστεί «πολίτες» ή «κάτοικοι». Το «Vecinos» προέρχεται από το «vicino»[κοντά, κοντινός, γείτονας] και σίγουρα θα καταλάβετε τη διαφορά.
Ήθελα να σας πω ότι σήμερα έλαβα μια επιστολή από έναν σπουδαστή που παρακολουθεί τα τμήματα στα οποία διδάσκω στην Κολομβία. Ζει στη συνοικία Puerto Resistencia, ένα προάστιο της κολομβιανής πόλης Κάλι, στην οποία, εδώ και έναν μήνα, δίνουν σκληρή μάχη. Θα ήθελα να σας διαβάσω μερικές γραμμές:
«Είναι ένας αγώνας, που δημιουργεί ταυτότητα, και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου φαίνεται πολύ όμορφη. Στην πρώτη γραμμή άμυνας, στο Puerto Resistencia, υπήρχε ένα κωφό αγόρι, το οποίο δυστυχώς δεν γνωρίζει καν τη νοηματική γλώσσα για να επικοινωνήσει. Και όμως, αυτό το αγόρι αντιμετωπίζεται ισότιμα με όλους τους άλλους, τόσο ώστε –σε δύο από τις συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν– κλήθηκε να «μιλήσει». Ναι, του έδωσαν το μικρόφωνο ώστε να μπορέσει να πει «αυτό που μπορούσε και θα έπρεπε να πει». Σίγουρα δεν ήταν ένας τρόπος για να τον εμπαίξουν, αλλά για να διακηρύξουν ότι στο Puerto Resistencia όλοι μπορούν να μιλούν. Όλοι, ακόμη και αυτοί που, κυριολεκτικά, δεν έχουν φωνή. Παρομοίως, λοιπόν, σε εκείνον τον χώρο, όλοι πρέπει να ακούγονται».
Με τον τρόπο που εγώ κοιτάζω τον κόσμο, μου αρέσει να ξεκινώ από τα μικρά γεγονότα της καθημερινής ζωής, εκείνα που συνήθως δεν εμφανίζονται στα mainstream media, αλλά είναι η πνευματική τροφή των απλών ανθρώπων και το θεμέλιο της κοινοτικής ζωής.
Κατά συνέπεια προτίθεμαι να συνθέσω μια εικόνα της λαϊκής καθημερινότητας. Μια συνολική εικόνα που προκύπτει από το συνδυασμό πορτρέτων αυτής της καθημερινής ζωής, ένα είδος κολάζ, μια μεγάλη ταπισερί ποικίλης προέλευσης.
Στόχος μου είναι να κατανοήσω και να καταδείξω την ετερογένεια της πραγματικής ζωής, της ζωής που απορρίπτει την ομογενοποίηση η οποία εξυπηρετεί το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό το σύστημα έχει ανάγκη να μας κάνει όλους καταναλωτές των ίδιων προϊόντων, να μας κάνει να ζούμε όλοι στους ίδιους χώρους με τον ίδιο τρόπο . Οι αγορές συντρίβουν τους ανθρώπους και τους καθιστούν υπηκόους της βασιλικής οικογένειας των καταναλωτικών προϊόντων.
Ο καπιταλισμός, γενικά, νοείται ως τρόπος παραγωγής, μια οικονομία που παράγει αγαθά. Αυτή, ωστόσο, είναι μια οπτική από τα πάνω προς τα κάτω, σίγουρα έχει τη σημασία της, αλλά οι άνθρωποι δεν αποτελούν το κέντρο σε αυτήν. Αν, αντίθετα, κοιτάξουμε από κάτω, αυτό που βλέπουμε είναι μια τεράστια ποικιλία που συνθλίβεται –κάθε λεπτό και σε κάθε μέρος του κόσμου– από ένα σύστημα που έχει ανάγκη την ομοιογένεια, για να καταστρέψει την ποικιλομορφία της ζωής.
Σχεδόν σίγουρα χωρίς να το γνωρίζει, το αγόρι που μου έγραψε από το Κάλι, διηγούμενος το ανέκδοτο του κωφού που πήρε έναν κεντρικό ρόλο στη συνέλευση, αφηγούνταν μια ιστορία παρόμοια με αυτή των αυτόχθονων λαών, και ιδιαίτερα με εκείνη των ζαπατίστικων ιστοριών.
Κοιτώντας τους εκ του σύνεγγυς, οι ζαπατίστας δεν ξεκινούν ποτέ μιλώντας για οικονομία, χρηματιστήριο, πολυεθνικές. Ξεκινούν με τα μικρά γεγονότα της καθημερινής ζωής, όπως συμβαίνει στις ιστορίες του γέρο Αντόνιο ή σε εκείνες των νεότερων κοριτσιών, όπως η Defensa Zapatista (Ζαπατιστική Άμυνα). Δεν είναι μια ειδική παιδαγωγική, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι κατανοούν τη ζωή από τα μικρά πράγματα που μας επηρεάζουν.
Κάποιος μου είπε κάποτε ότι οι ιθαγενείς είναι σαν μικρά παιδιά. Το είπε με πατερναλιστικό και σχεδόν περιφρονητικό τρόπο, αλλά είναι αλήθεια. Δεν είναι ότι είναι αφελείς. Όχι, τίποτα τέτοιο. Είναι ότι βλέπουν την πραγματικότητα από ένα μέρος, από μια οπτική γωνία, που δεν είναι μολυσμένη από τα σοβαρά πρόσωπα των ενηλίκων, από τον καπιταλισμό, από την πατριαρχία, από την αποικιοκρατία. Μου λένε ότι στην Ιταλία, τα κορίτσια και τα αγόρια του κινήματος NO TAV της Val di Susa θα είναι τα πρώτα που θα υποδεχτούν τους ζαπατίστας. Αυτό μου φαίνεται υπέροχο, γιατί θα είναι η ζωή που θα τους καλωσορίσει. Θα είναι οι ζωές που ακόμα ονειρεύονται, επιθυμούν, αισθάνονται και, φυσικά, κλαίνε και χαμογελούν με απόλυτη φυσικότητα.
Μπορούμε να δούμε τη ζωή, τον κόσμο, με τα μάτια αυτού του κωφού αγοριού που συμμετέχει στη ζωή των οδοφραγμάτων του Puerto Resistencia;
Μπορούμε να νιώσουμε πώς αισθάνεται αυτό το αγόρι όταν του δίνεται ένα μικρόφωνο και δεκάδες άτομα στη συνέλευση ακούνε προσεκτικά, χωρίς τον παραμικρό τόνο κοροϊδίας, τις κατακερματισμένες και ακατανόητες συλλαβές του;
Μπορούμε εμείς, οι αριστεροί ακτιβιστές, να φανταστούμε ότι ένας κωφός νεαρός μπορεί να είναι πολιτικό υποκείμενο;
Αν καταφέρουμε να το κάνουμε, τότε ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν νέο κόσμο. Διότι αν καταφέρουμε να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα, εάν καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος ενός κωφού νεαρού (ή μιας γυναίκας που υπέστη βία, μιας μετανάστριας που δεν μιλά τη γλώσσα μας κ.λπ.), είναι επειδή αποτελούμε ήδη μέρος του νέου, επειδή περπατάμε ήδη με άλλα βήματα.
Ο νέος κόσμος δεν είναι η τέλεια κοινωνία, ο παράδεισος στον οποίο θα φτάσουμε μια μέρα, μετά από πολλές θυσίες. Είναι ένας τρόπος να βαδίζουμε στον κόσμο, με τα πόδια και τα χαμόγελα των μικρών κοριτσιών και αγοριών. Ο νέος κόσμος ξεκινά την ημέρα κατά την οποία θα αξιωθούμε να νιώσουμε μετανάστ(ρι)ες, ηλικιωμένοι, κορίτσια, την ημέρα που θα έχουμε την τιμή να αισθανθούμε κωφοί σε μια συνέλευση.
Πηγή: comune-info.net
