Κανείς δεν είπε ότι η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο είναι ξέγνοιαστη. Ο κόσμος ζηλεύει τους ποδοσφαιριστές λόγω των πολλών χρημάτων που κερδίζουν κάνοντας αυτό που αγαπούν, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά, καθώς, στο επαγγελματικό κι ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο, η ψυχολογική επιβάρυνση του παίκτη είναι μεγάλη.
Ο Τόμας Μπρόιχ το δοκίμασε και δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί σε αυτό. Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει, ο “Μότσαρτ”, όπως τον αποκάλεσαν στο ξεκίνημα της καριέρας του, βρήκε τη δική του… μελωδία!
Γεννημένος στο Μόναχο, ο Μπρόιχ είχε την τύχη να βρίσκεται σε μια από τις πιο “ποδοσφαιρικές” χώρες του πλανήτη. Από το ξεκίνημά του θεωρήθηκε μεγάλο ταλέντο στον χώρο του κέντρου και κέρδισε την κλήση του στην Εθνική Γερμανίας Under-21. Οι ικανότητές του έκαναν την Γκλάντμπαχ να του προσφέρει συμβόλαιο και βρέθηκε στη λίστα των υποψηφίων για μια θέση στην αποστολή της Εθνικής Γερμανίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας το 2006.
Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να κερδίσει θέση στην πρώτη ομάδα, πληρώνοντας και τον χαρακτήρα του που τον έφερνε συχνά σε ρήξη με τους προπονητές του, με αποκορύφωμα τις άσχημες σχέσεις του με τον “αυστηρό” Ντικ Άντβοκαατ.
Βλέπετε, ο Μπρόιχ δεν είναι ο κλασικός ποδοσφαιριστής που έχει το μυαλό του μόνο στην μπάλα. Ενδιαφέρεται για διάφορα είδη μουσικής, καθώς και για τη λογοτεχνία, γι’αυτό και του δόθηκε και το παρατσούκλι “Μότσαρτ”. Στο αυστηρό γερμανικό ποδόσφαιρο (σ.σ. αγωνίστηκε επίσης σε Κολονία και Νυρεμβέργη) ένιωθε να καταπιέζεται κι αυτό επηρέαζε και την απόδοσή του.
“Κάθε μέρα υπήρχε πίεση. Αν δεν τα πήγαινες καλά σε ένα ματς, έμπαινες στο περιθώριο. Απλά δεν ήμουν φτιαγμένος γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Βρέθηκα κοντά στο να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο”, εξομολογήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της FIFA.
Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια, κρατώντας τον στις 4 γραμμές του γηπέδου, χωρίς, παράλληλα, να αλλοιώσει την προσωπικότητά του. Η αγάπη του για τα ταξίδια τον έφερε στην Αυστραλία, όπου δέχτηκε πρόταση από την Μπρισμπέιν Ρόαρ. “Πριν υπογράψω συμβόλαιο με τη Μπρισμπέιν, είχα ήδη αποφασίσει ότι αυτό (το ποδόσφαιρο) δεν ήταν για μένα. Δεν αγαπούσα πια τη δουλειά μου”, θυμάται.
Από τη στιγμή, όμως, που βρέθηκε στην A-League, βρήκε τον εαυτό του. Μοιράζοντας 12 ασίστ στην πορεία της ομάδας προς το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, προκάλεσε αμέσως αίσθηση. Ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας με τις κοντινές πάσες της έδωσε το παρατσούκλι “Roarcelona” με τον Μπρόιχ να είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της επιτυχίας. Την επόμενη χρονιά, η Μπρισμπέιν κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα, με τον Μπρόιχ να αναδεικνύεται Κορυφαίος Παίκτης της Χρονιάς και τον προπονητή του και πλέον τεχνικό της Εθνικής Αυστραλίας, Ελληνοαυστραλό Άγγελο Ποστέκογλου, να τον χαρακτηρίζει ως το καλύτερο… εισαγόμενο προϊόν που έχει υπάρξει στο πρωτάθλημα.
“Είναι σαν να ξαναγεννήθηκα”, λέει και μιλά για την ηρεμία που βρήκε στη χώρα: “Ξαφνικά, ο κόσμος εκτιμά αυτό που κάνω. Μπορώ να δώσω πολλά και φαίνεται ότι αυτό δουλεύει αμφίδρομα. Ίσως αυτό να συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι το άθλημα δεν είναι εδώ τόσο μεγάλο όσο στην Ευρώπη… Μπορείς να κάνεις ένα κακό παιχνίδι ή μία άσχημη σεζόν, αλλά δεν σε αμφισβητούν ως άνθρωπο. Ούτε σου στερούν τα πάντα ως παίκτη. Η περσινή σεζόν με βοήθησε να το καταλάβω. Παρά το γεγονός ότι δεν έπαιξα τόσο καλά, οι άνθρωποι συνέχισαν να με εκτιμούν ως παίκτη κι αυτό βοηθάει.
Όταν έπαιζα στη Γερμανία κι έκανα πράγματα όπως το να φέρω την κιθάρα μου στο προπονητικό κέντρο, δεν τους άρεσε και θεωρούσαν ότι θα με αποσπάσει από το ποδόσφαιρο. Εδώ είναι διαφορετικά. Εδώ ο κόσμος αγαπά το γεγονός ότι έχω ενδιαφέροντα κι εκτός ποδοσφαίρου και στην πραγματικότητα ενθαρρύνει τους παίκτες προς αυτή την κατεύθυνση.
Επιπλέον, θεωρώ ότι οι παίκτες δεν είναι πια τόσο στενόμυαλοι. Πριν 20 χρόνια ίσως ήταν ο κανόνας οι παίκτες να έχουν εμμονή με το ποδόσφαιρο. Πλέον, δεν συμβαίνει αυτό. Πολλοί ποδοσφαιριστές, ειδικά οι νέοι, σπουδάζουν παράλληλα κι έχουν διάφορα ενδιαφέροντα, κάτι πολύ ευχάριστο”.
Αυτή η πολύπλευρη προσωπικότητα του 32χρονου και η ιδιαίτερη τροπή που πήρε η καριέρα του ώθησε ένα γερμανικό συνεργείο να γυρίσει ντοκιμαντέρ για την ποδοσφαιρική του Οδύσσεια. Ο ίδιος, πάντως, δεν το διασκέδασε και τόσο: “Δεν μου άρεσε τόσο. Όταν συμφώνησα, δεν ήξερα σε τί έμπλεκα. Μου άρεσε το τελικό αποτέλεσμα, αλλά είναι λίγο περίεργο να βλέπω τον εαυτό μου στην τηλεόραση. Κάποια από τα πράγματα που είπα ή έκανα με κάνουν να ντρέπομαι λίγο”.
Με την Μπρισμπέιν να βρίσκεται κοντά στην κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματός της τα τελευταία 4 χρόνια, ο Μπρόιχ απολαμβάνει, πλέον, αυτό που κάνει. Άλλωστε, το κλίμα – κυριολεκτικά – τον ευνοεί: “Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι εδώ δεν κάνει ποτέ κρύο! Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε μια ιδιαίτερα κρύα μέρα μέσα στον χρόνο είναι απίστευτο. Δεν μπορείς να φανταστείς κάτι τέτοιο όταν μεγαλώνεις στη Γερμανία, γιατί εκεί το κρύο είναι δεδομένο. Πίστευα ότι θα ήταν βαρετό να υπάρχει μόνο μια εποχή, αλλά ακόμα και τον χειμώνα χαλάρωνα στην πισίνα κι αυτό είναι ανεκτίμητο”.
Αν και το πλέον ανεκτίμητο είναι αυτό το χαμόγελο που είναι πλέον μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπό του όταν αγωνίζεται…
Επιμέλεια: Νατάσα Παπαδημητροπούλου
Πηγή:http://othersidefootball.com