Είναι καιρός τώρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταφράζει την επιλογή του να είναι πολυ-συλλεκτικό κόμμα στο «μάζευε κι ας είναι ρώγες». Η μεταμόρφωσή του σε κόμμα του Κέντρου του επιτρέπει να επιχειρεί ευφάνταστες και γενναίες (sic) διευρύνσεις.
Το patchwork, που λέει κι ο Τσίπρας, το συνονθύλευμα, δηλαδή, έχει πολλά υφάδια. Βάσει της λογικής, οι αντιφάσεις, γελοίες πολλές φορές, βγάζουν μάτι. Ο κλαρινογαμπρίστικος αυριανισμός του Πολάκη δίπλα στην «κομμουνιστική ανανέωση» (!), ο Φίλης δίπλα στον Σίμο Κεδίκογλου, που, επί σαμαροβενιζελισμού, με εντολή Κυριάκου, απέλυσε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, ο Αντώναρος πλάι στον Ξανθό, η παρθένα με τον Σατανά. Κι ένα εκατομμύριο, ακόμα, τέτοια.
Αντιφάσεις ξε-αντιφάσεις, ωστόσο, πολυσυλλέκτες είναι, ό,τι θέλουν κάνουν. Ένα κόμμα, με αναφορά αποκλειστικά στις εκλογές και πουθενά αλλού, μπορεί να κάνει τα πάντα -κυριολεκτικά, τα πάντα.
Η γνώμη μου είναι πως αυτή η τακτική θα πάει άπατη στις 21 Μαΐου. Γιατί, εκτός του ό,τι είναι εντελώς ανοίκεια για τους αριστερούς ανθρώπους, που ψηφίζουν ή σκέφτονται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν φέρνει τίποτε εκλογικά. Το πολιτικό κεφάλαιο όλων αυτών «της διευρύνσεως» είναι αμελητέο -το πολύ να έχουν να συμβάλλουν με κάποιο προσωπικό πελατειακό δίκτυο.
Και ο αντικειμενικός εκβιασμός, που θα υπεραξιοποιήσει ο Τσίπρας -να φύγει ο Μητσοτάκης!- ίσως ατονήσει και για αισθητικούς -πόσο, μάλλον, για ηθικούς- λόγους.
Εδώ ήθελα να φτάσω, με τα προηγούμενα.
Από αρκετό καιρό τώρα, ένα πρόσωπο που έχει γίνει, κυριολεκτικά, super darling για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης. Τι αναφορές, τι συνεντεύξεις στα συριζικά έντυπα, τι παρουσίες στο «Κόκκινο», τι εγκώμια και ποίος πολιτισμός!
Ο Μαραντζίδης έγινε διάσημος (sic) ως απολογητής του κατοχικού φιλο-ναζιστικού δοσιλογισμού. Το ξέπλυμα των καθαρμάτων, που επιχείρησε, με τη μέγιστη παρρησία, να κάνει, μαζί με τον άλλο φιλελεύθερο, τον Καλύβα, είναι από τα πιο ακραία παραδείγματα ιστορικού αναθεωρητισμού, ακροδεξιού τύπου, σε διεθνές επίπεδο. Η παλιά καλή «Αυγή», η «Ελευθεροτυπία», η «Εφημερίδα των Συντακτών», έχουν πλείστες όσες παρεμβάσεις, που αποδεικνύουν, μεταξύ άλλων, και την επιστημονική ανεπάρκεια της δουλειάς του. Τον γυμνά προπαγανδιστικό της χαρακτήρα.
Παραπέμπω, όποιον θέλει να εκνευριστεί πολύ, στα «Εμφύλια πάθη» του, του 2015. Μια «ιστορία» χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση. Που οι αριστεροί ιστορικοί, ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ο Μιχάλης Λυμπεράτος, ο Ιάσονας Χανδρινός, ο Πολυμέρης Βόγλης, την κονιορτοποιούν.
Αυτή η επιλογή, λοιπόν, νομίζω πως είναι αληθινή αλλαγή πίστας. Μια βαριά προσβολή για τη γενιά του ΕΑΜ, το άνθος της ελληνικής ιστορίας, που πλήρωσε όχι ακριβά, αλλά συντριπτικά την καλοσύνη του. Πόσες νέες και νέοι καταστράφηκαν, αν δεν σφάχτηκαν, τότε. Η καλύτερη, ίσως, απ’ όλες τις γενιές!
Πρόκειται, λοιπόν, για έγκλημα καθοσιώσεως. Είναι ηθική επιταγή, κατηγορική προσταγή, που έλεγε κι ο Καντ, η έκφραση ενσυναίσθησης απέναντι στους «παλιούς», που πήγαν νέοι.
Με τα λόγια του Μπένγιαμιν, «ακόμα κι οι νεκροί μας κινδυνεύουν», από τον ανελέητο εχθρό. Να το, που συμβαίνει, λοιπόν.
Ο μετα-δοσιλογισμός ξαναγράφοντας, με απολύτως πολιτική πρόθεση και χωρίς καμιά ντροπή, την ιστορία, προκαλεί κατάλληλα αποτελέσματα στο παρόν. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.
Εδώ, πραγματικά, ντράπηκε η ντροπή.
