Οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα στην πλατεία του Λευκού Πύργου για να δηλώσουν ότι θα ψηφίσουν “ΟΧΙ” στην πρόταση των δανειστών δεν είναι ήρωες, δεν ξέρουν τι θα ακολουθήσει μετά, δεν είναι αφελείς και σίγουρα δεν είναι όλοι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ.
Η εικόνα της πλατείας του Λευκού Πύργου έμοιαζε πολύ με εκείνες που βλέπαμε το 2011 με τον κόσμο και κυρίως την νεολαία να κάθεται στα πεζούλια της πλατείας να συζητά, να ανησυχεί αλλά κυρίως να ελπίζει. Ο φόβος δεν είχε νικήσει. Οι τηλεοράσεις έκλεισαν και οι πολίτες της Θεσσαλονίκης βγήκαν ξανά στους δρόμους με πολλά ΟΧΙ.
«Ήρθαμε εδώ γιατί αυτό που συμβαίνει μας αφορά όλους, γιατί δεν είμαστε άβουλοι, γιατί δεν αντέχουμε άλλο και γιατί είναι σημαντικό να μείνουμε ενωμένοι και να το καταδείξουμε στην Ευρώπη» τονίζει η Ελένη Δαϊδου δικηγόρος ενώ ο Μιχάλης Πέτσιος συνταξιούχος οικοδόμος που βρίσκεται λίγο παραδίπλα τονίζει “πρέπει επιτέλους να αντισταθούμε, να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς”.
Στην πλατεία έχουν έρθει συμπολίτες μας όλων των κοινωνικών κατηγοριών που έπληξε τα τελευταία χρόνια το Μνημόνιο, που η ζωή τους οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και στις 25 είδαν την ελπίδα να έρχεται. «Να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή λέει μια κυρία δίπλα μου» που δεν θέλησε να πει περισσότερα ούτε το όνομα της γιατί, όπως είπε, χαμογελώντας «γράψε είμαι μία απ`όλους που ακόμη ελπίζουν»
«Η πρόταση των δανειστών έχει ως στόχο να ταπεινώσει όχι μόνο την ελληνική κυβέρνηση αλλά συνολικά την χώρας μας. Πρέπει να παραμείνουμε κυρίαρχοι της ζωής μας» τονίζει με σιγουριά ο Θάνος προσθέτοντας πως «εμείς είμαστε που ανοίγουμε έναν διαφορετικό δρόμο για την Ευρώπη»
Οι δρόμοι έχουν κλείσει και ο κόσμος έχει επεκταθεί μέχρι το ΚΘΒΕ. Εκεί είναι ένα ζευγάρι πιο απομακρυσμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, το έμαθε από το facebook. Ο Λάζαρος 31, ιδιωτικός υπάλληλος και η Στέλλα 27, επίσης ιδιωτική υπάλληλος. Είναι παιδιά της χαμένης γενιάς, αυτής των 700, των 500 με το βαρέλι να μην έχει πάτο.
«Εγώ είμαι εδώ, γνωρίζοντας τις συνέπειες του ναι, δεν ξέρω τι σημαίνει το μετά το όχι. Είμαι όμως εδώ γιατί το ναι δεν έχει τέλος. Πάντα υπάρχει ένα δεύτερο και ένα τρίτο ναι» λέει ο Λάζαρος και η Στέλλα συμπληρώνει «Δεν υπάρχει μέλλον με το ναι. Θα είμαστε με το όχι όσο δύσκολο και αν είναι αυτό. Η ζωή μας είναι άθλια, θέλουν να μας στείλουν ακόμη πιο κάτω. Να μην σκεφτόμαστε τίποτα παρά μόνο πόσα χρωστάμε κάθε φορά» σημειώνει χαρακτηρίζοντας σωστή κίνηση το δημοψήφισμα «Επρεπε να είχε γίνει ήδη» σχολιάζει.
Τους ρωτήσαμε για τις κλειστές τράπεζες για τις ουρές στα ΑΤΜ για τον τρόμο που σπέρνουν τα ΜΜΕ.«Καμιά μάχη δεν κερδίζεται έτσι απλά. Αν δεν αγωνιστούμε δεν θα δούμε αποτέλεσμα. Δεν έχει σημασία αν για μία εβδομάδα δεν μπορούμε να βγάλουμε πολλά λεφτά σημασία έχει να μην θυσιάσουμε και άλλο τις αξίες μας» δηλώνει η Βασιλική Ναούμ, νοσηλεύτρια.
“Τα ΜΜΕ κάνουν αυτό που έκαναν πάντα, μοιράζουν απλόχερα τρόμο, απορώ γιατί ακόμη κάποιος κόσμος τους ακούει” διερωτάται η Κατερίνα, φοιτήτρια. Η Κατερίνα, 25 χρονών ήταν και στις πλατείες το 2011, είχε ζήσει στην πλατεία Συντάγματος την καταστολή, είχε αναπνεύσει μπόλικα δακρυγόνα. “Βλέπαμε τι λέγανε και τότε τα ΜΜΕ, αυτά που ζήσαμε δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ” καταλήγει.
«Τόσα χρόνια η μεσαία τάξη πλήρωνε τους δανειστές, πρέπει να βρούμε την δύναμη να ακουστούμε σε όλη την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρώτη κυβέρνηση που νοιάστηκε για εμάς. Το λέω χωρίς να ανήκω στον ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω ως άνθρωπος με τριάντα χρόνια εργασίας που θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια. Αυτό να τους πεις» λέει η Χρύσα, δημόσιος υπάλληλος.
Τελευταίο ρωτήσαμε τον Γιάννη Λεκόπουλο, είναι γνωστός τραγουδιστής στην πόλη μας που για να επιβιώσει τα πρωινά μοιράζει φυλλάδια κάνοντας promotion σε μία εταιρεία.
«Οι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουμε κάτι, να στηρίξουμε το όχι, να γίνει μια μεγάλη συναυλία» μας λέει «Φτάνει πια με τα μνημόνιά τους, με τους εκβιασμούς τους, αυτά πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Αν κερδίσει το όχι θα είναι το όχι ενός λαού και όχι απλά μιας κυβέρνηση. Αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Πιστεύω πως ο κόσμος τις επόμενες μέρες θα ξεπεράσει το πρώτο σοκ της στιγμής και θα ψηφίσει ΌΧΙ» λέει καταλήγοντας “αν παρθεί πρωτοβουλία για μια μεγάλη συναυλία μην με ξεχάσεις, θέλω να είμαι εκεί”.
Σταυρούλα Πουλημένη