Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 22 Νοεμβρίου στον Economist, με τίτλο «Ένα ταξίδι στο νέο ναρκο-κράτος του κόσμου», μπορούμε να διαβάσουμε για πόλεις όπως η Mocache, όπου διέταξαν τους ιερείς να θάψουν τους μαφιόζους μαζί με τα οπλοστάσια των πολυβόλων τους, για να τους προσφέρουν προστασία στο επέκεινα. Στον Συνεταιρισμό Σαν Φρανσίσκο, μια φτωχή γειτονιά στο Γκουαγιακίλ, το μεγαλύτερο λιμάνι του Εκουαδόρ, οι μαφιόζοι έκοψαν τη γλώσσα των παιδιών για να τα εμποδίσουν να γίνουν πληροφοριοδότες της αστυνομίας».
Το κείμενο, που υπογράφει ο δημοσιογράφος Αλεξάντερ Κλαπ, αποδίδει την ευθύνη στις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία που μετέτρεψαν μια ειρηνική χώρα, που λειτουργούσε ακόμη και ως παράδειγμα για την ευρύτερη περιοχή, σε μια κόλαση για τους κατοίκους της.
Αφού διερεύνησε την αποτυχία των κρατικών πολιτικών, ο Κλαπ ισχυρίζεται ότι η υποδομή που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά των μπανανών, του φρούτου με τη μεγαλύτερη κατανάλωση στον πλανήτη, χρησιμοποιείται και για τη διακίνηση της κοκαΐνης, «με αποτέλεσμα το εμβληματικό εξαγωγικό προϊόν του Ισημερινού να έχει μετατραπεί σε διεθνές συνώνυμο του λαθρεμπορίου». Δεν λέει, αν και οι Εκουαδοριανοί το γνωρίζουν, ότι η παραγωγή και η εξαγωγή των μπανανών βρίσκονται στα χέρια της οικογένειας του προέδρου Ντανιέλ Νομπόα, ο οποίος αποκλείεται να μην γνωρίζει ότι οι επιχειρήσεις του είναι στην υπηρεσία του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος.
Ο Κλαπ προχωρά ακόμα παραπέρα και επισημαίνει ορισμένους δομικούς λόγους: «Μια δολαριοποιημένη οικονομία προσφέρει ευκαιρίες για ξέπλυμα παράνομων κερδών. Το Εκουαδόρ συνδέεται με το παγκόσμιο δίκτυο των εμπορικών διαδρομών χάρη στην υποδομή που υποστηρίζει την εξαγωγή τεσσάρων εκατομμυρίων τόνων μπανανών ετησίως, πρακτικά σε όλες τις χώρες του κόσμου».
Ακόμα κι αν το άρθρο δεν το αναφέρει, αντιθέτως το αποκρύπτει, υπάρχει μια σαφής σύγκλιση μεταξύ των επιχειρήσεων της μαφίας, του κεφαλαίου και του κράτους.
Μας έμαθαν να διαχωρίζουμε: ένα πράγμα είναι η βία κατά των γυναικών, άλλο, πολύ διαφορετικό, η βάναυση εκμετάλλευση της εργασίας ή η βία που υφίστανται τα μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Η λεηλασία των λαών δεν έχει καμία σχέση με τη συσσώρευση κεφαλαίου ή τον εξευγενισμό των πόλεων. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της ανεργίας και της έλλειψης μέλλοντος από τη μια μεριά, και της επιδημίας της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών μεταξύ των νέων από την άλλη. Και φυσικά δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση ανάμεσα στη μαφία και το κράτος (με τους πολιτικούς του).
Γι’ αυτό, το δικό μας καθήκον είναι να κάνουμε ορατά τα νήματα που συνδέουν τα διαφορετικά πρόσωπα αυτού του καπιταλιστικού συστήματος. Το κράτος αντί να στρατιωτικοποιεί τη χώρα, ιδιαίτερα τις λαϊκές συνοικίες, και να εμποδίζει τους ανθρώπους να διαδηλώνουν ενάντια στις διακοπές ρεύματος και τις διακοπές του νερού, θα μπορούσε να διαλύσει τις δημόσιες και ιδιωτικές υποδομές που χρησιμοποιούν οι έμποροι ναρκωτικών για να μεταφέρουν τα ναρκωτικά στο εξωτερικό. Το πρόβλημα είναι ότι ένα μέρος αυτών των οδών επικοινωνίας ανήκει στα μεγάλα κεφάλαια που συνδέονται με την εξαγωγή μπανανών, τη μεγαλύτερη επιχείρηση του Εκουαδόρ, που ελέγχεται από ελάχιστες οικογένειες.
Η φεμινιστική συλλογικότητα «Mujeres de Frente», που ασχολείται με την εκπαίδευση των κρατούμενων γυναικών, υποστηρίζει ότι από το 2015 και μετά, χάρη στην υποστήριξη της αστυνομίας, των μεγαλοεπιχειρηματιών και της πρεσβείας των ΗΠΑ, το κράτος έχει δημιουργήσει εγκληματικές ομάδες στις φυλακές που υλοποιούν ένα συγκεκριμένο είδος συσσώρευσης: τη ληστεία στην υπηρεσία των ισχυρών.
Ο Κολομβιανός ερευνητής Αλφόνσο Ινσουάστι, ο οποίος ανήκει στη συλλογικότητα Kavilando, ισχυρίζεται ότι, από τις οκτακόσιες και πλέον στρατιωτικές βάσεις που ελέγχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε όλο τον κόσμο, οι εβδομήντα έξι βρίσκονται στη Λατινική Αμερική (TRT, 30/10/2024). Μας θυμίζει επίσης ότι ο Πρόεδρος Νομπόα σκοπεύει να τις εγκαταστήσει ξανά, αφού ο Ραφαέλ Κορρέα έκλεισε τη βάση στη Μάντα.
Μια ακόμη λεπτομέρεια: «Για να γεννήσει το τρίτο του παιδί, ο Νομπόα πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Μαϊάμι. Πριν από τριάντα έξι χρόνια ο πατέρας του Άλβαρο (ο μεγιστάνας της μπανάνας που καρπώθηκε τη μεγαλύτερη περιουσία στη χώρα και διεκδίκησε – ανεπιτυχώς- πέντε φορές την προεδρία) έκανε το ίδιο, γι’ αυτό και ο σημερινός πρόεδρος έχει το πιστοποιητικό γέννησής του στο Μαϊάμι. Είναι μια παράξενη συνήθεια ορισμένων αριστοκρατικών οικογενειών του Ισημερινού για να εξασφαλίσουν στους απογόνους την αμερικανική υπηκοότητα, μας πληροφορεί ο Ελόυ Οσβάλντο Προάνιο (Nodal, 27/09/2024).
Τα δεδομένα βρίσκονται στο τραπέζι: πρέπει απλώς να τα διασταυρώσουμε για να αποφύγουμε τις μικρές παγίδες όσων θέλουν να δημιουργήσουν σύγχυση γύρω από τις προφανείς διασυνδέσεις. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, ο ένοπλος μηχανισμός του κράτους και της δικαιοσύνης, το Πεντάγωνο και το οργανωμένο έγκλημα είναι όλα πλοκάμια της ίδιας Λερναίας Ύδρας που λέγεται καπιταλισμός. Ένα σύστημα που σε αυτή τη φάση της ιστορίας του δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να παράγει σφαγές, γενοκτονίες και εγκλήματα κάθε είδους εναντίον των ανθρώπων, της μητέρας γης, της ζωής.
Πηγή:comune-info.net
