Πολλά και εύστοχα έχουν ήδη γραφτεί για το προχθεσινό ντιμπέιτ Σακελλαρίδη-Καμίνη, και ειδικότερα για το υποτιθέμενο φλερτ του πρώτου με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αλλά και το ρηχό –και πολιτικά επικίνδυνο– αντικομματισμό του απερχόμενου δημάρχου (βλ. εδώ και εδώ). Αυτό που πέρασε μάλλον στα ψιλά, ωστόσο, ήταν μια αποκαλυπτική αποστροφή του Γιώργου Καμίνη προς το τέλος της προχτεσινής συζήτησης.
Ρωτώντας τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη για τον περιορισμό των διαδηλώσεων –όπως υπαγορεύουν, μάλλον, τα νέα κεντροαριστερά ήθη–, ο Καμίνης έλαβε την απάντηση που αναμενόμενα θα έδινε κάθε υποψήφιος της Αριστεράς: το δικαίωμα στην συγκέντρωση και τη διαμαρτυρία είναι αδιαπραγμάτευτο και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Αυτό που αντίθετα δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η αντίδραση του Γιώργου Καμίνη στην απάντηση αυτή. Συνοπτκά: δεν δέχομαι μαθήματα συνταγματικού δικαίου από τον κ. Σακελλαρίδη και, για την ακρίβεια, δέχομαι από πολύ λίγους.
Αντιπαρέρχομαι το ύφος και το ήθος της απόφανσης, που θυμίζουν έναν από τους φανατικούς υποστηρικτές του κυρίου Καμίνη, το Βαγγέλη Βενιζέλο. Δεν μπορώ να παρακάμψω, όμως, την ουσία της αντίδρασης, καθώς σχετίζεται άμεσα με το είδος της πολιτικής (και του δικαίου) που πρεσβεύει ο Γιώργος Καμίνης. Χρησιμοποιώντας τις ειδικές του γνώσεις για το θέμα, καθότι διδάκτωρ Νομικής, ο ίδιος υποστηρίζει περίπου ότι για τα ζητήματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών δικαιούνται να ομιλούν μόνο όσοι γνωρίζουν. Καθώς λοιπόν το Σύνταγμα και τα δικαιώματα είναι κι αυτά μια τέχνη, ως τέτοια πρέπει να αφήνονται στους τεχνοκράτες. Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι, στη λογική αυτή, η σφαίρα του πολιτικού συρρικνώνεται, καθώς όλο και ευρύτεροι τομείς της δημόσιας ζωής μετατρέπονται σε τεχνικά, δήθεν επιστημονικά ζητήματα, έξω από την σφαίρα της δημοκρατικής διαβούλευσης: ο «απλός λαός» αγνοεί αυτά που γνωρίζει ο κύριος Καμίνης.
Όλα τα παραπάνω ίσως να έχουν μια επιπλέον σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος ο Γιώργος Καμίνης πολιτεύτηκε στις περασμένες εκλογές προτάσσοντας την εμπειρία του από τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη: με τις περγαμηνές αυτές απευθύνθηκε στο κεντροαριστερό (και ενίοτε αριστερό) ακροατήριο που είχε κουραστεί από την δημοτική αρχή Κακλαμάνη και αναζητούσε μια προοδευτική διέξοδο. Έχει λοιπόν τον συμβολισμό της αυτή η τεχνοκρατική περί δικαίου αποστροφή, γιατί είναι ενδεικτική μιας καθεστωτικής, εξουσιαστικής αντίληψης για το δίκαιο και τα δικαιώματα, που τείνει να κυριαρχήσει εντός ενός ορισμένου δικαιωματικού λόγου. Στα συμφραζόμενα της αντίληψης αυτή, τα συντάγματα και τα δικαιώματα, από προϊόντα επαναστάσεων, συνέπεια της κίνησης των μαζών, μετατρέπονται σε άθροισμα αναφορών, μελετών και γνωμοδοτήσεων, μέσω των οποίων γίνεται εφικτό το αδύνατο: μια κοινωνία ατόμων που κανείς δεν μπλέκεται στην σφαίρα κανενός, αλλά όλοι επιδιώκουμε ανενόχλητοι τους ιδιωτικούς σκοπούς μας. Κατ΄ αντιστοιχία, η ενασχόληση με τα συντάγματα και τα δικαιώματα γίνεται άλλο ένα επάγγελμα, προορισμένο κατά βάση για εκπροσώπους των μορφωμένων μεσοστρωμάτων, ανθρώπους με την ακράδαντη πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος είναι εντάξει και χρειάζεται να διορθωθούν μόνο κάποιες στιγμιαίες αποτυχίες ενός κατά τα άλλα λειτουργικού συστήματος. Η διεθνής βιβλιογραφία πάνω στο ζήτημα της γραφειοκρατικοποίησης των δικαιωμάτων και της μετατροπής τους σε λόγο που κατά βάση επικυρώνει το status quo είναι εκτεταμένη. Δεν είναι πως ο Γιώργος Καμίνης την αγνοεί, η άποψή του δηλαδή δεν οφείλεται σε ανεπαρκή εγκύκλια εκπαίδευση. Συμβαίνει απλά ο καθένας να βλέπει ό, τι του επιτρέπει η θέση του.
O Γαβριήλ Σακελλαρίδης ποτέ δεν χρησιμοποίησε τα (όχι και λίγα) πτυχία του ως επιχείρημα για το ότι ο ίδιος «ξέρει καλύτερα» για την οικονομία. Για όσες και όσους πιστεύουν ακόμα στην δημοκρατία, για όσες και όσους θέλουν να προσδώσουν πάλι στα δικαιώματα λίγο από τον ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα, για όσες και όσους θέλουν να μπορούν να αποφασίζουν για την ζωή τους, αυτός είναι ακόμα ένας λόγος να τον ψηφίσουν την Κυριακή.
Πηγή: Rednotebook.gr