Ο Γιώργος Μαυρομάττης, υποψήφιος με την ΑΝΤ. ΑΡ. ΣΥ. Α. στην Α’ Θεσσαλονίκης απάντησε στις ερωτήσεις που έχει αποστείλει το alterthess στους υποψηφίους των συνδυασμών της Α’ Θεσσαλονίκης.
ΕΡ:Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;
ΑΠ: Όταν η κουβέντα έρχεται στο θέμα των επιλογών μπροστά στις οποίες βρίσκεται μια κοινωνία, το βασικό από το οποίο θα έπρεπε κανείς να ξεκινάει – αν θέλει να προσεγγίζει το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις – είναι πως όταν μιλάμε για μια κοινωνία ταξική δεν μιλάμε για ένα ενιαίο όλον. Συνεπώς και οι επιλογές δεν μπορούν παρά να είναι ταξικές επιλογές, δηλαδή επιλογές συνόλων ατόμων που συνέχονται από μια ενιαιότητα υλικών συμφερόντων. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν οι επιλογές δεν μπορούν να προσεγγίζονται ξέχωρα από το ερώτημα ποιανού επιλογές. Και μέσα από αυτό το πρίσμα θα μπορούσε να γίνει πιο ορατή η ουσία του ζητήματος, το ότι δηλαδή το ερώτημα των επιλογών δεν μπορεί να τίθεται ξεχωριστά από το ζήτημα των ταξικών πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών δύναμης. Μέσα από μια τέτοια συλλογιστική λοιπόν, η απόρριψη ή όχι του μνημονίου πρέπει να συνοδεύεται από μια ευρύτερη προοπτική. Την μονομερή διαγραφή του χρέους που οι εργαζόμενοι στην χώρα μας έχουν πληρώσει πολλαπλές φορές χωρίς να δούνε κανένα όφελος (πλην των φαραωνικών ολυμπιακών έργων που κατέληξαν στην αχρηστία, δρόμων που ακόμα πληρώνουν κλπ). Την έξοδο από το ευρώ και την Ε. Ε. σαν την αναγκαία ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς που θα δώσει την δυνατότητα οι εργαζόμενοι της χώρας να μπορούν να ορίζουν το μέλλον τους. Την εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών καθώς και βασικών τομέων της παραγωγής ως τον αναγκαίο όρο για να αναδιαταχθεί ο συσχετισμός δύναμης στο επίπεδο της οικονομίας αλλά και σε αυτό των χώρων παραγωγής. Τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις ούτως ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι της χώρας μας να ζουν με αξιοπρέπεια και να γίνει μια πρωτόλεια αναδιανομή του πλούτου προς όφελος αυτών που τον παράγουν αποτελώντας μια πολύ καλή αρχή για την ευρύτερη προσπάθεια αναδιάταξης των συσχετισμών δύναμης εις όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ένα πρώτο βήμα που θα πρέπει να συμπληρωθεί και από επόμενα από την αναβαθμισμένη πλέον θέση στην οποία θα έχουν καταφέρει να βρεθούν οι εργαζόμενοι.
ΕΡ:Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;
ΑΠ: Τα αίτια της κατάστασης που περιγράφετε δεν είναι άλλα από την ίδια την τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό προς όφελος του κεφαλαίου τις τελευταίες δεκαετίες. Μια τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης που προέκυψε μέσα από συνεχόμενες νίκες του κεφαλαίου το οποίο κατάφερε να αναιρέσει κατακτήσεις της εργατικής τάξης με την επιθετική πολιτικοκοινωνική στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού. Η εκδήλωση της κρίσης δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αναγκάσει την αστική τάξη να βγει ακόμα πιο αδίστακτα στην επίθεση ούτως ώστε να φορτώσει το βάρος ξεπεράσματος της κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων στρωμάτων. Συνεπώς η απάντηση των εργαζομένων σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδια την οργάνωση του δικού τους ταξικού αγώνα για το ξεπέρασμα της κρίσης. Ενός αγώνα που δεν μπορεί παρά να περνάει από το μαζικό κίνημα, την επανακατάκτηση των συνδικάτων για λογαριασμό τους, την οικοδόμηση του επαναστατικού πολιτικού φορέα που θα μπορεί να κεφαλαιοποιεί και να πηγαίνει ακόμα πιο μπροστά τις κατακτήσεις των κοινωνικών κινημάτων. Μέσα από τέτοιες κινήσεις θα μπορέσουν και οι νέοι εργαζόμενοι της χώρας μας – ως οργανικό κομμάτι του συνόλου της εργατικής τάξης και ξεπερνώντας διαχωρισμούς που η αστική τάξη προσπαθεί να επιβάλλει με τους υπόλοιπους εργαζόμενους – να βρουν την διέξοδο που ο καπιταλισμός τόσο πεισματικά τους αρνείται εξαναγκάζοντας αρκετούς να επιλέξουν την λύση (;) της μετανάστευσης η οποία απλά μετατοπίζει χρονικά το πρόβλημα μιας και η κρίση έχει να κάνει με τον καπιταλισμό διεθνώς και όχι μόνο με τον ειδικό τρόπο εκδήλωσής της στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
ΕΡ: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;
ΑΠ: Το ζήτημα του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων χρησιμοποιήθηκε με τον πιο αισχρό και κίβδηλο τρόπο για να αποκρύψει το γεγονός πως τα ελλείμματα του προϋπολογισμού δεν προέρχονταν από τη μεριά των δαπανών (λίγο πολύ κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο) αλλά από τη μεριά των εσόδων. Έσοδα τα οποία όλο και απομειώνονταν από τις διαρκείς και σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές που παραχωρούταν στο μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στη χώρα μας. Συνεπώς σε ότι αφορά τις δημόσιες δαπάνες (που βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση με την φορολογική πολιτική) δεν μπορούν παρά να είναι στο επίπεδο που αυτό είναι αναγκαίο ούτως ώστε να διασφαλίζονται σε όλους τους εργαζόμενους τα αυτονόητα. Δημόσια και δωρεάν Υγεία και Εκπαίδευση, Ασφάλιση, Εργασία και ευρύτερες κοινωνικές παροχές. Δημόσιες δαπάνες που θα μπορούν άνετα να διασφαλιστούν όταν οι εργαζόμενοι μεταβάλλουν εις όφελός τους τον συσχετισμό δύναμης ώστε να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, να δουλέψουν παράγοντας για την κοινωνία οι εκατοντάδες βιοτεχνίες και βιομηχανίες – υπό εργατικό έλεγχο πια – που παρά το γεγονός ότι είναι κερδοφόρες εγκαταλείπονται ή μεταφέρονται σε άλλες χώρες προς αναζήτηση ακόμα μεγαλύτερων κερδών. Είναι νομίζω προφανές ότι όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο με αύξηση των δημοσίων δαπανών στα πλαίσια μιας ευρύτερης αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων.
*Ο Μαυρομμάτης Γιώργος, υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Α΄ περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, φοιτητής Χημείας, αγωνιστής του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007 και μέλος του πανελλαδικού συντονιστικού των γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων.