1. Προσδοκίες. Παράξενο πράγμα έτσι; Όλοι έχουν και όλες είναι κατά βάση όνειρα εξωπραγματικά, «θέλω» που δεν θα γίνουν ποτέ, ή που όταν γίνουν θα έχουν περάσει πολλά χρόνια και ούτε που θα δώσουμε σημασία σε αυτό που κάποτε μας φαινόταν τόσο σημαντικό να συμβεί. Όλα αυτά δεν έχουν τίποτα το κακό. Το αντίθετο μάλιστα. Οι προσδοκίες είναι ένα είδος έρωτα, ξέρεις, από αυτούς που σε κάνουν να ξεχάσεις να κοιμηθείς και να φας. Οι προσδοκίες είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο μας να κουνιέται, να πάλλεται. Μπορείς να μην σε πηγαίνουν εκεί που θες, όταν το θες, αλλά σε μετακινούν, σε σηκώνουν, σε ιδρώνουν, σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός. Αν δεν είχαμε προσδοκίες θα είχαμε καταντήσει σαν τις νοικοκυρές που μέσα στην απόγνωση της τηλεοπτικής τους αποβλάκωσης – Κορομηλά, Μενεγάκη, Στεφανίδου, Μελέτη – πάνε και ψηφίζουν Σαμαρά χωρίς να ξέρουν το γιατί, ενώ αντίθετα ο Αλέξης θα ήταν ένας πολύ αξιοπρεπής γαμπρός για τις κόρες τους και ένα ιδανικό φιλαράκι για τους γιους τους.
2. Προσδοκούμε λοιπόν και επειδή δεν είμαστε πια παιδιά ξέρουμε πως στο μυαλό μας έχουμε εξωπραγματικά όνειρα. Δεν έχουμε αυταπάτες, αλλά θυμήσου την κίνηση, τη διαδρομή μέχρι να πας κάπου, το ταξίδι που κάποιοι λένε πως αξίζει περισσότερο από τον προορισμό. Προσδοκούμε λοιπόν ότι στις 17 Ιουνίου ο χρόνος θα γίνει ΤΩΡΑ και ο τόπος θα γίνει ΕΔΩ. Πως οι πολλοί καλοί άνθρωποι θα πουν ΕΔΩ και ΤΩΡΑ και θα πετύχουν μία πολύ μεγάλη νίκη απέναντι σε όλα τα καθίκια. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ όχι σε λίγους μήνες, όχι σε κάποια άλλη ζωή, όχι σε μία άλλη χώρα. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ εμείς, και όχι κάποιοι άλλοι, θα κινήσουμε. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ η πλάση θα κοκκινίσει και όχι κάπου αλλού. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ θα βγει άλλος ήλιος σε αυτή τη θάλασσα, σε αυτή τη γη, όχι κάπου αλλού, κάπου μακριά, σε κάποιο τραγούδι, σε κάποιο παραμύθι. Είπαμε, όνειρα εξωπραγματικά.
3. Προσδοκούμε σε μία κανονικότατη επανάσταση. Κανένας άνθρωπος να μην μείνει μόνος του μέσα στην κρίση. Όλα τα σπίτια να έχουν μαγειρεμένο φαγητό στο τραπέζι. Όλα τα παιδιά να παίρνουν δώρα. Κανένα σπίτι να μην μείνει χωρίς θέρμανση το χειμώνα. Όλα τα παιδιά να μπορούν να τρώνε φρέσκα φρούτα και λαχανικά, και οι μεγάλοι βέβαια αν και με το κάπνισμα είναι σαν να μην τα τρως. Μεγάλοι και παιδιά να μπορούν να πηγαίνουν κάθε χρόνο διακοπές και μάλιστα εκεί που τους αρέσει. Κανένας γονιός να μην γυρνάει σπίτι του και να ντρέπεται για το μεροκάματο του. Κανένα παιδί να μην πηγαίνει το πρωί νηστικό στο σχολείο. Να αλλάξουν τα σχολεία, να μην σκοτώνουν την παιδικότητα των παιδιών. Να γίνει πιο εύκολο το σχολείο, να μην χρειάζονται φροντιστήρια ούτε για να περάσεις την τάξη, ούτε για να περάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι συνταξιούχοι να μην μαζεύουν πέντε – πέντε τα σεντς για να αγοράζουν ένα ψωμί και ένα γαμημένο μπουκάλι γάλα. Στα νοσοκομεία ο κόσμος που έχει προβλήματα να νιώθει αξιοπρεπής, να τον φροντίζουν, να του κάνουν τις εξετάσεις και να του δίνουν τα φάρμακα που έχει ανάγκη. Να γίνει πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, πρόληψη και όχι να σου δίνουν αντιβιοτικά σαν να είναι σμάρτις.
4. Προσδοκούμε σε μία κανονικότατη έφοδο προς τον ουρανό. Να φορολογηθούν με, τουλάχιστον, 25% όλα τα κέρδη που προέρχονται από οποιαδήποτε μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας. Καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για κανονικό εμφύλιο. Να δοθούν στους εργαζόμενους όλες οι επιχειρήσεις – μέσα παραγωγής, κινητές και ακίνητες αξίες – που πτώχευσαν ή θα πτωχεύσουν στη συνέχεια. Και θα πτωχεύσουν πολλές γιατί οι δεξιοί τους εργαζόμενους τους έχουν για κατώτερους από τα ζώα και θα φουντάρουν όσες επιχειρήσεις μπορούν να τις φουντάρουν πιστεύοντας ότι έτσι θα στρέψουν τον κόσμο της εργασίας ενάντια στον εαυτό του και στη διακυβέρνηση που αυτός θα έχει επιλέξει. Οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις να επιδοτηθούν όπως ακριβώς επιδοτήθηκαν και συνεχίζουν να επιδοτούνται οι ανώνυμες εταιρίες και τα επιχειρηματικά κέρδη. Όλα τα κονδύλια για την απασχόληση να δοθούν σε αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς ανέργων. Όλα τα κονδύλια για την αγροτική οικονομία να δοθούν σε νέους αγροτικούς συνεταιρισμούς και αυτοδιοικούμενες κοινότητες. Να αποκατασταθεί η πολυτραυματισμένη εργατική νομοθεσία, να φύγει η εργοδοτική χούντα από τους χώρους εργασίας και στο δημόσιο το μισθολόγιο να αφορά μισθούς και όχι χαρτζιλίκια. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές. Μιλάμε για κανονικότατο εμφύλιο…
5. Και το πιο εξωπραγματικό όνειρο. Προσδοκώ, ακόμα, σε ένα ακόμα μεγάλο μαθητικό καλοκαίρι. Σαν το τελευταίο, θυμάσαι… όταν τελειώσαμε τη δευτέρα λυκείου και ετοιμαζόμασταν για τον όμορφο χειμώνα που ακολούθησε. Προσδοκώ να μην σε προδώσω, να μην σε αφήσω ποτέ πίσω, να μείνω μαζί σου μέχρι το τέλος ακόμα κι αν μείνουμε μόνοι. Αν χρειαστεί να την κοπανήσουμε, να την κοπανήσουμε μαζί και μαζί να σχεδιάσουμε την αντεπίθεση μας. Προσδοκώ να μην φανώ λίγος μπροστά στις δικές σου προσδοκίες, να μην βρω καμία δικαιολογία για να μην πω «πάμε!» όταν θα με ρωτήσεις «πάμε;».
6. Στις 17 Ιουνίου ξέρεις, μην λέμε συνέχεια τα ίδια πράγματα.