Ο Αργύρης Αργυρόπουλος, υποψήφιος με την Δημοκρατική Αριστερά στην Α’ Θεσσαλονίκης απάντησε στις ερωτήσεις που έχει αποστείλει το alterthess στους υποψηφίους των συνδυασμών της Α’ Θεσσαλονίκης.
ΕΡ:Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;
ΑΠ: Οι θέσεις γύρω από το μνημόνιο μοιάζουν να πολώνονται σε δύο άκρα. Το πρώτο της «πλήρους αποδοχής». Άποψη δέσμια ενός νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, στηριζόμενη στη σφιχτή δημοσιονομική προσαρμογή και σε βλακώδεις αναγωγές μικροοικονομικών συμπεριφορών σε μακροοικονομικά μεγέθη. Δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα συνδυαζόμενη με μια πολιτική αφέλεια ότι θα πώ την αλήθεια στις αγορές και αυτές θα μας καταλάβουν, ξεχνώντας τη ρήση του Κρούγκμαν ότι «οι αγορές μπορούν να σφάλλουν περισσότερο καιρό απ’ ότι εσύ μπορείς να παραμείνεις αξιόχρεος». Από την άλλη, οι απόψεις της «απόρριψης». Αυτές χωρίζονται σε σκέψεις αληθινές, αλλά πλήρως απομονωτικές, σε συντηρητικές σκέψεις περί «πτωχής πλην τιμίου Ελλάδος», σε σκέψεις και απόψεις ακροδεξιές. Όλες τους έχουν στον πυρήνα τους τη «μπλόφα», δηλ. «δεν θα τολμήσουν να μας πετάξουν έξω, δεν θα τολμήσουν να εκβιάσουν την πλήρη χρεωκοπία της χώρας». Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή άδικο, εγώ προσωπικά δεν παίζω σε μια ζαριά την Ελλάδα.
Η Δημοκρατική Αριστερά προσπαθεί να βρεί έναν δρόμο που δεν θα βγάζει τη χώρα από το κάδρο της Ευρώπης, μα και που θα κρατά την κοινωνία όρθια. Το χρέος δεν γίνεται να διαγραφεί μονομερώς, αλλά δεν γίνεται και να αποπληρωθεί αμέσως. Στοιχειώδης όρος επιβίωσης της χώρας είναι τα όποια εξοικονομούμενα χρήματα να μην πηγαίνουν όλα στην αποπληρωμή, αλλά να μένουν τουλάχιστον τα μισά για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης (πρωτοετής φοιτητής οικονομικών ξέρει ότι η οποιαδήποτε ένεση βασικού χρήματος στην οικονομία πολλαπλασιάζεται από 3,5 ως 11 φορές αυτομάτως). Αυτά βεβαίως με το αίτημα για χρηματοδότηση έργων, ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ, εκσυγχρονισμό του ελληνικού δημοσίου, εξορθολογισμό των δαπανών, θα δημιουργήσουν ανάσα ζωής για την κοινωνία.
ΕΡ:Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;
ΑΠ: Πράγματι η χώρα βρίσκεται σε μαύρο χάλι και μοιάζει να μισεί τα παιδιά της. Ας το ξεκαθαρίσουμε, η χώρα δεν μπορεί να βγεί από τη δίνη που έπεσε αν δεν αναπτυχθεί. Αυτό δεν θα γίνει ρίχνοντας τους μισθούς. Πάντα θα βρεθεί κάποιος περισσότερο σκλάβος από τον σκλάβο. Ο μόνος τρόπος, η μόνη διέξοδος είναι η έρευνα, η καινοτομία, η υψηλή προστιθέμενη αξία. Αυτό μεθερμηνεύεται σε μεγάλες και μακροχρόνιες επενδύσεις στην παιδεία, στη νεανική επιχειρηματικότητα, στην καινοτομία.
Αν συμβεί το αυτοκτονικό λάθος να φύγουν άνθρωποι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά (δηλαδή επενδεδυμένο κεφάλαιο πελώριο), απλώς υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας. Μην το μπερδεύουμε, άλλο η μετανάστευση του ΄50 στη Γερμανία και άλλο το σημερινό. Τότε έφευγε εργατική δύναμη και ερχόταν συνάλλαγμα, τώρα θα φύγει κεφάλαιο και δεν θα έρθει τίποτα.
Όσο για το αν οι εργοδότες δεν πληρώνουν τους πρέποντες μισθούς ή φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν, πράγματι η μόνη θέση είναι: «Όσοι προτίθενται να χτίσουν την προσωπική τους επιτυχία στις πλάτες άλλων δεν έχουν θέση σ’αυτήν τη χώρα» (ούτε Μάρξ, ούτε Λένιν, μα Φρ. Ρούσβελτ).
ΕΡ: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;
ΑΠ: Η συζήτηση είναι αδιέξοδη αν περιοριστεί σε ποσοτικούς όρους. Το ζήτημα δεν είναι πόσοι αλλά πώς οργανώνονται, τι προσόντα έχουν, ποιος ο στόχος του Δημοσίου, πώς λειτουργεί; Ο κομματισμός, η αναξιοκρατία, δημιούργησαν μια ασφυκτική κατάσταση που σ’ αυτήν προστέθηκε η διαπλοκή, η αδιαφάνεια, η συναλλαγή. Όποια κυβέρνηση και να δημιουργηθεί θα το βρει μπροστά της, και φυσικά πρόκειται για κολοσσιαίο πρόβλημα που δεν λύνεται σε μία ημέρα. Χωρίς δρακόντειους νόμους, πόθεν έσχες, χωρίς αλλαγή του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, χωρίς προϋπολογισμούς έργων, οργανόγραμμα, αξιολογήσεις, οι δυνάμεις αδράνειας θα πνίξουν κάθε καλή πρόθεση. Οι οριζόντιες ρυθμίσεις είναι τόσο βλακώδεις όσο και ατελέσφορες. Η εργασία που πρέπει να γίνει είναι πελώρια, και φυσικά όχι από το μέχρι σήμερα πολιτικό προσωπικό που δημιούργησε το πρόβλημα, αλλά από νέο χωρίς διαπλοκές και εξαρτήσεις.