in

Ο αναγκαίος μικρός αντάρτης είναι και χρήσιμος. Του Απόστολου Λυκεσά

Ο αναγκαίος μικρός αντάρτης είναι και χρήσιμος. Του Απόστολου Λυκεσά

Από τις εκλογές του 2012 είχε παιχτεί ένα παιχνίδι εντυπώσεων στο εσωτερικό της χώρας με την προπαγάνδα του φόβου να διασπείρει εντέχνως ότι ακόμη κι αν  οι ενστάσεις για την πολιτική της σαδιστικής λιτότητας είναι σωστές καλά θα κάνουμε να καθίσουμε ήσυχοι διότι δεν ήταν δυνατό να αναμετρηθούμε με υπέρτερες δυνάμεις οι οποίες θα μας εκμηδένιζαν ως χώρα σε μηδενικό χρόνο. Τα ίδια και στις εκλογές πριν ένα μήνα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν θα βρεθούμε και πτωχευμένοι και διεθνώς απομονωμένοι.

Έφτασε όμως σχεδόν ένας μήνας για να φανεί ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι, αρχικά, και ότι δεν είναι καθόλου έτσι, όπως τα βλέπουμε σήμερα. Ας το πούμε καθαρά. Πριν οι «αγορές», οι «πιστωτές», οι «εταίροι», οι «δανειστές», η «Γερμανία» υποβάλλουν τους όρους τους, ήταν στο εσωτερικό της χώρας αυτοί που πίστευαν και πλειοδοτούσαν στις ίδιες ιδέες και πολιτικές και τα μνημόνια ήταν πράγματι γι αυτούς μια «ευκαιρία» για να συντρίψουν δικαιώματα. Εκδηλώθηκαν με χαιρεκακία τέτοια και τόση που έκανε τον αμοραλισμό και τον κυνισμό να μοιάζουν παιδική ασθένεια. Λοιδορούσαν μάλιστα κατ’ εξακολούθηση αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε, πως υπάρχει δηλαδή ανάγκη να αλλάξει η πολιτική στην  Ευρώπη και ότι μπορεί μια μικρή χώρα να σηκώσει κεφάλι. Η πιο επιεικής κριτική σ’ αυτή τη θέση σημείωνε ότι τέτοιες ιδέες είναι καθαρός μαξιμαλισμός ή απλούστερα πως αποτελεί καθαρή βλακεία να υποστηρίζεις κάτι τέτοιο.

Σήμερα, μετά από ένα μήνα διαπραγματεύσεων κατά τις οποίες έχουν δοκιμαστεί στα απώτατα όριά τους όλες οι γνωστές διπλωματικές τακτικές και λίγο πριν από μια νέα και, πολύ διαφορετική συμφωνία, αποδεικνύεται ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι. Η αρχική έλλειψη ενδιαμέσου διαπραγματευτή καλύφθηκε από τον Γιούνκερ, οι πρώτες ισχνές φωνές συμπαράταξης με την Ελλάδα πλήθυναν και γίνονται πλέον βοή κανονική ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Ιταλία και Γαλλία σήκωσαν κεφάλι, από την Ισπανία οι φωνές των Ποδέμος κάνουν τα τζάμια να τρίζουν, στην Πορτογαλία το ίδιο, οι Βρετανοί για τους δικούς πάντα λόγους, ενώ οι αψιμαχίες στα διεθνή έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα έχει λάβει διαστάσεις όχι πια επιχειρημάτων αλλά κανονικής πολεμικής. Κι έτσι φτάσαμε στο ανήκουστο μέχρι χθες, να είναι ζητούμενο ο «λογικός συμβιβασμός». Ο μικρός αντάρτης δεν ήταν μόνο αναγκαίος αλλά είναι και πολλαπλά χρήσιμος και πολλοί θα διεκδικήσουν την επομένη μέρα τα οφέλη για την συμπαράταξη μαζί του.
Μόνο στην εγχώρια σκηνή οι αρλεκίνοι του χθες αδυνατώντας ακόμη και τώρα να καταλάβουν τι συμβαίνει για να σώσουν έστω την τελευταία στιγμή τα προσχήματα αναλώνονται σε μια προσπάθεια να εμφανίσουν την προαλειφόμενη νέα συμφωνία ως παραλλαγή της προηγούμενης. Δεν είναι μόνο ηττημένοι αλλά και καταγέλαστοι.

Εκπλήσσονται οι καλοπροαίρετοι, αλλά δεν υπάρχει καμιά έκπληξη. Αν ο φόβος οδηγεί αναγκαστικά τους αδύναμους σε συμφωνία με τον δυνατό, η δυσαρέσκεια, τους κάνει να σκέφτονται ότι η πλήρης σύνταξη  μ’ αυτόν μειώνει τα όποια ανταλλάγματα μπορούν να λάβουν αφού η απληστία του δυνατού δεν χορταίνει ποτέ και φυσικά δεν φημίζεται για την γενναιοδωρία της. Πιο απλά οι μικροί ακόμη και ως σύμμαχοι των δυνατών δεν ξεχνούν ποτέ ότι παραμένουν μικροί ακριβώς διότι υπάρχει κάποιος που διεκδικεί να είναι παντοδύναμος. Από την εποχή του Θουκυδίδη η θεωρία των συμμαχιών έχει αναχθεί πλέον σε κανονική επιστήμη και να αρνείται κάποιος την σωρευμένη εμπειρία αυτό κι αν είναι κανονική βλακεία. Αυτό που ενοχλεί, όσους μέχρι σήμερα το πρωί στριγγλίζουν είναι ότι πήραν το μάθημα από την αριστερά. Αντί να τραβηχτούν πιέζουν το δάχτυλό τους κι άλλο στο αγκάθι. Θα γευθούν τις συνέπειες στο βάθος του χρόνου.

Η χώρα με την κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές στις 25 Ιανουαρίου ούτε τσαμπουκά πούλησε, ούτε έκανε τον παλικαρά στις διεθνείς παλαίστρες, διεκδίκησε και διεκδικεί να είναι ο εαυτός της, δηλαδή να ξαναγίνει Χώρα η Ελλάδα. Οι εγχώριες φλυτζανούδες που προανήγγειλαν την καταστροφή πολύ απλά αύριο θα ψάχνουν για δουλειά αλλά τώρα θα τους ζητηθεί και επιστροφή του ρευστού για τις υπηρεσίες που δεν προσέφεραν. Ακόμη κι αν το πήγαν στην Ελβετία.

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Το παράδειγμα που δαγκώνει. Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Η ρομαντική κομεντί «Για Πάντα…» στο Θέατρο Αυλαία