Η δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ότι δεν έχει διαβάσει το Μνημόνιο είναι μια τυπική περίπτωση αυτογκόλ. Το αυτογκόλ αυτό μάλιστα αποδεικνύεται καθοριστικότατο για την έκβαση του αγώνα, αφού φαίνεται να έβγαλε με τη μία τον υπουργό Ανάπτυξης έξω από το παιχνίδι της διαδοχής, μέσα σε ένα γενικό κλίμα θυμηδίας. Δυστυχώς, όπως και στην περίπτωση του Βουλγαράκη, η κοινή γνώμη δεν αντέχει ούτε και συγχωρεί τον κυνισμό. Είναι όμως ανεκτικότερη σε πιο καθαρές και ανόθευτες μορφές βλακείας, όπως αυτή της κ. Διαμαντοπούλου, η οποία ζήτησε κυβέρνηση «αρίστων», φυσικά με τον εαυτό της μέσα. Προφανώς ως επιβράβευση του γεγονότος ότι επέβαλε τις φωτοτυπίες ως βασικό διδακτικό μέσον στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Δεν είναι φυσικά κανένα έγκλημα να μην έχει διαβάσει κάποιος το Μνημόνιο. Πρόκειται για ένα τεχνικό κείμενο, αφόρητα βαρετό και εν πολλοίς ακατανόητο. Και το πιθανότερο είναι ότι όλοι αυτοί που το ψήφισαν, ή τουλάχιστον η συντριπτική τους πλειοψηφία, θεώρησαν χαμένο χρόνο να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο κείμενο. Το πρόβλημα με τον Χρυσοχοΐδη είναι άλλο. Είναι ότι αποφάσισε όψιμα να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με σαφές «αντιμνημονιακό» στίγμα. Και όταν πολύ λογικά τον ρώτησαν «καλά, τώρα το θυμήθηκες ότι είσαι κατά του Μνημονίου;» βρήκε τη χειρότερη δικαιολογία.
Παρατήρηση πρώτη. Εντάξει, ρε Χρυσοχοΐδη, ούτε εμείς το διαβάσαμε το Μνημόνιο. Αλλά διαβάσαμε εκατό άρθρα που το ξετινάζανε. Και άλλα εκατό αφιερώματα. Μέχρι και σύγκριση του αγγλικού κειμένου με την ελληνική μετάφραση δημοσιεύτηκε, διότι και από εκεί προέκυπταν προβλήματα. Και, Ο.Κ., όλα αυτά δεν τα είδες ή δεν σου κίνησαν την υποψία. Οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα Μεσοπρόθεσμα, και οι νέοι εφαρμοστικοί νόμοι δεν σου τράβηξαν το ενδιαφέρον; Τώρα που άνοιξε το ζήτημα της διαδοχής συνδέθηκες με την πραγματικότητα;
Παρατήρηση δεύτερη. Ακόμα πιο κυνικά το ομολόγησε ο Καρατζαφέρης. Δεν ήταν ώρα να διαβάσουμε τα Μνημόνια, ήταν ώρα να τα ψηφίσουμε, να πάρουμε τα χρήματα και να σώσουμε τη χώρα. Το αν η χώρα είναι σήμερα σε χειρότερη κατάσταση, είναι βεβαίως εκτός συζήτησης. Το αν είχαμε φτάσει στο χείλος της χρεωκοπίας μαγειρεύοντας τα στατιστικά μας και πριμοδοτώντας την εις βάρος μας κερδοσκοπία είναι επίσης εκτός συζήτησης. Δεν είχαμε άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή. Η άλλη μας επιλογή θα ήταν να διαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας και να τους πληρώσουμε λιγότερα. Αλλά αυτό είναι έξω από κάθε λογική. Δεν γίνεται να χάσουν τα λεφτά τους οι κερδοσκόποι και οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ να μείνουν αλώβητοι από αυτή την υπόθεση. Όπως είπε και ο Παπακωνσταντίνου τότε, «αν δεν έχετε 110 δισ., σταματήστε να μου κάνετε κριτική για το τι λέει το Μνημόνιο». Ρε, άει στο διάολο όλοι σας.
Παρατήρηση τρίτη: Αποδεικνύεται ότι ο μόνος διαβασμένος της υπόθεσης τότε ήταν η αριστερά. Διότι, παρά τον στείρο καταγγελτισμό της, πήρε όλες τις προβλέψεις για την ύφεση, την πορεία του χρέους και την πορεία των ελλειμμάτων, και απέδειξε ότι τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου. Και έπεσε εντελώς μέσα. Και εξακολουθεί να πέφτει μέσα, παρά τις πέντε αναθεωρήσεις του Μνημονίου, την ολοκληρωτική αυτοκαταστροφή του Μεσοπρόθεσμου και την επικείμενη αυτοακύρωση του PSI. Ποιος είναι λοιπόν που δεν έχει στρατηγική;
Αλλού είναι αδιάβαστη η αριστερά. Στο να συνδέει την εναλλακτική διέξοδο πρωτίστως με την αύξηση της εκλογικής της δύναμης και δευτερευόντως με την αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών. Στο να συγκαλύπτει κάθε είδους σεχταρισμούς και γκρουπουσκουλισμούς πίσω από μεγαλόστομες εκφωνήσεις στρατηγικού χαρακτήρα. Στο να αποποιείται τις τεράστιες ευθύνες της για το χάλι του συνδικαλιστικού χώρου. Στο να συμβιβάζεται με τον παραγοντισμό, μεγάλο ή μικρό, ατομικό ή συλλογικό, «ιδεολογικοποιημένο» ή ωμό και απροκάλυπτο. Στο να παλεύει να εκπροσωπήσει απαρχαιωμένες και γραφικές πολιτικές ταυτότητες, αντί να συγκροτήσει εδώ και είκοσι χρόνια επιτέλους μια καινούργια.
Αλλά ας μην μας απασχολούν αυτά. Θα το λύσουμε στο προηγούμενο συνέδριο ή στο προ-προηγούμενο. Τώρα προέχει η πάλη εναντίον του Μνημονίου
Πηγή: Αυγή