“Ο τερματοφύλακας που καταφεύγει σε εντυπωσιακές αποκρούσεις είναι αυτός που δεν έκανε κάτι σωστό όταν έπρεπε, στον υπόλοιπο αγώνα” είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη ο Νίκος Χρηστίδης. Ο παλαίμαχος γκολκίπερ του Άρη, της ΑΕΚ και της Εθνικής Ομάδας απέφυγε την επίδειξη των αντακλαστικών του στη συνέντευξη που παραχώρησε στην “Αυγή”, αρκούμενος στη “σωστή τοπόθετηση κάτω από τα δοκάρια”, κάνοντας αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα από κάθε άλλον. Να κατευθύνει τους συμπαίκτες του, και στην προκειμένη περίπτωση τον συνομιλητή του, με καίριες, εύστοχες και μη μακιγιαρισμένες τοποθετήσεις για το ποδόσφαιρο, αλλά και την κοινωνία γενικότερα, της οποίας άλλωστε είναι και αναπόσπαστο κομμάτι.
Η συνέντευξη με τον παλαίμαχο άσο πήρε πολύ γρήγορα αφηγηματικό χαρακτήρα, αναμοχλεύοντας μνήμες, βιώματα και βγάζοντας νοσταλγία, ανιδιοτελή αγάπη αλλά και πίκρα για τον τρόπο λειτουργίας του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο.
“Έχω περάσει από όλες τις μορφές καθεστώτος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε ‘ελληνικό ποδόσφαιρο’. Υπάρχει απλά ποδόσφαιρο που παίζεται στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Όλοι ασχολούνται με αυτό. Σε ένα χωριό, για παράδειγμα, όλοι ξέρουν τον δήμαρχο, τον παππά, τον γιατρό, τον αστυνόμο, τον δάσκαλο και τον προπονητή της ομάδας. Και πώς λειτουργεί το ποδόσφαιρο; Εμφανίζεται ένας πλούσιος που βάζει χρήματα και, όταν φύγει, φορτώνει τα χρέη στην ομάδα.
Και μετά μιλάμε για λαϊκή βάση. Ποια λαϊκή βάση; Ο κόσμος δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο. Αγαπάει το αποτέλεσμα. Κίνητρό του είναι το περιβάλλον, η διαφήμιση, η λεζάντα και όχι το περιεχόμενο. Το ποδόσφαιρο είναι ένας τεράστιος οργανισμός, δεν είναι μόνο τα 90 λεπτά του αγώνα. Στην Ευρώπη από το ποδόσφαιρο ζουν πόσες οικογένειες, απασχολούνται πόσα επαγγέλματα. Αλλά εδώ ο Έλληνας έχει μόνο απαντήσεις. Δεν έχει ερωτήσεις. Ακόμα και στις αθλητικές εκπομπές βλέπεις ότι βγαίνουν και μιλάνε με έναν στόμφο για τις θέσεις τους και είναι απόλυτα δογματικοί. Κι αν τολμήσεις να διαφωνήσεις, γίνεσαι αμέσως εχθρός τους.
Στην Ελλάδα, αν υπήρχε υγιές ποδόσφαιρο, θα είχε πεθάνει μέσα σε λίγα λεπτά στην άρρωστη και κακή κοινωνία που ζούμε. Το ποδόσφαιρο δεν είναι προϊόν, ούτε απλά ένα σπορ. Είναι ένα άθλημα διαπλαστικό, είναι άσκηση, είναι άμιλλα, σε μπολιάζει με τη νοοτροπία της νίκης, αλλά σε μαθαίνει και στην αποδοχή της ήττας. Το ποδόσφαιρο είναι διαμάντι. Σε όποιο βόθρο κι αν το ρίξεις, μόλις το βγάλεις και το ξεπλύνεις, θα λάμπει το ίδιο και πάλι.”
Παρ’ ότι τερματοφύλακας, η παραπάνω τοποθέτηση αποτέλεσε και μια έξοχη πάσα για να δημιουργηθεί η ευκαιρία του συσχετισμού της Αριστεράς με τον χώρο και τον αθλητισμό γενικότερα.
“Η Αριστερά μέχρι τώρα δραστηριοποιήθηκε μόνο σε ένα κομμάτι της κοινωνίας. Αν δεν μπει μέσα στο ποδόσφαιρο να ζημωθεί και να το καταλάβει, δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Η ισορροπία κάνει τη διαφορά, όχι η επικράτηση της μίας πλευράς. Πρέπει να ζήσουν και να καταλάβουν το άθλημα από τη βάση του. Από τη ‘μπόχα’ των αποδυτηρίων, από τις λάσπες των γηπέδων, μέχρι τις λαμπρές εκδηλώσεις που το συνοδεύουν. Εκεί θα μάθουν πολλά κι έτσι θα μπορέσουν να το βοηθήσουν.
Η χώρα δυστυχώς έχει μάθει να ζει μόνιμα σε διλημματική αντίληψη. Άσπρο ή μαύρο. Εμείς θα σας σώσουμε ή οι άλλοι θα σας καταστρέψουν. Αυτό ισχύει από την εποχή του Όθωνα. Ο ελληνικός λαός ήταν πάντα φοβισμένος. Όχι όλοι, το ξεκαθαρίζω αυτό, αλλά σίγουρα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι. Υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που δεν ακούγονται λόγω των νταήδων και των δημαγωγών που τους εμποδίζουν.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο λαός να τρώει αμάσητο το παραμύθι που του σερβίρουν. ‘Το κόμμα στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία’, ‘Το αλάθητο κριτήριο του λαού’, ‘Ο 12ος παίκτης στο ποδόσφαιρο’… Πού ισχύουν αυτά; Πού έχουν εφαρμοστεί; Εγώ δεν έχω δει κανέναν 12ο παίκτη. Τον επικαλούνται μόνο όταν είναι να πληρώσει. Ο λαός δέχτηκε στοϊκά τους πολιτικούς να του βγάλουν τα μάτια και τώρα τον κατηγορούν για τύφλωση!”
Για τον ρόλο του ΠΣΑΠ, επιχείρησε να συνδέσει το παρελθόν με την τωρινή κατάσταση.
“Ο ρόλος του ΠΣΑΠ δεν είναι πλέον ίδιος με παλιά. Η παρουσία των μάνατζερ πλέον και η νέα τάξη πραγμάτων με τα συμβόλαια έχουν ουσιαστικά καταργήσει αυτό που λέμε συλλογική σύμβαση εργασίας. Ο θέση του ΠΣΑΠ έχει ουσιαστικό ρόλο στην FIFPRO, εκεί πρέπει να ενεργοποιηθεί. Η δράση του έχει μειωθεί σημαντικά σε σχέση με την περίοδο ’77-’90 και σε αυτό έπαιξε ρόλο και η απόφαση Μποσμάν, που ουσιαστικά απελευθέρωσε τους ποδοσφαιριστές να κάνουν δύο και τρεις μετεγγραφές τον χρόνο, χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς”.
Αναφέρθηκε και στην επικείμενη έναρξη του νέου πρωταθλήματος.
“Δεν υπάρχει ανταγωνισμός στο ελληνικό πρωτάθλημα. Υπάρχει το μονοπώλιο του Ολυμπιακού, που σε λίγα χρόνια θα πάθει κατάθλιψη. Θα περιμένει μόνο τους ευρωπαϊκούς αγώνες, καθώς δεν υπάρχει αντίπαλος εδώ για να τον αντιμετωπίσει. Εδώ υπάρχει ο πρωταθλητής ως ‘κατηγορούμενος’, άλλοι 2-3 ως ‘κατήγοροι’ για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους και οι υπόλοιπες ομάδες είναι δορυφόροι τους. Όταν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, η αποχή από τις εξέδρες θα φτάσει το 85%, όταν την ίδια στιγμή στη Γερμανία για παράδειγμα έχουμε 92% πληρότητα”.
Τέλος, δεν θα μπορούσε να μη σχολιάσει και τις δύο ομάδες που τον καταξίωσαν στις συνειδήσεις των φιλάθλων, την ΑΕΚ και τον Άρη.
“Η ΑΕΚ και ο Άρης είναι δύο παράλληλες ιστορίες. Η μία πέρυσι υποβιβάστηκε και με τον οικονομικό κολοσσό που έχει δίπλα της, όπως είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης, πήρε άμεσα την καλύτερη δυνατή απόφαση για το μέλλον της, που ήταν η εκκαθάριση και ο υποβιβασμός στη Γ’ κατηγορία. Ο Άρης, από την άλλη, δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θα κάνει. Η κοινωνία μελών πήγε σε ψηφοφορία για να αποφασίσει να μην… πάρει απόφαση!
Ενώ ψήφισαν 660 μέλη, να παίξει η ομάδα στη Β’ Εθνική, αντί να φάνε τα σωθικά τους να βρουν τη λύση, το μόνο που κάνουν είναι να κοροϊδεύουν και να κερδίζουν χρόνο. Οι τωρινοί διοικούντες είναι ανίκανοι, ευθυνόφοβοι και ελλιποβαρείς για το μέγεθος του συλλόγου. Αν είχαν ίχνος ευθιξίας, θα ζητούσαν συγγνώμη και θα είχαν παραιτηθεί. Η ΑΕΚ έφαγε ήδη τον έναν χρόνο και πλέον της έχει μείνει ακόμα ένας για να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Ο Άρης πότε θα επιστρέψει; Μπορεί να μην υπάρχει Μελισσανίδης εκεί, αλλά αν υπήρχε σχέδιο, όραμα και πλάνο, θα βρίσκονταν 4-5 επιχειρηματίες με τη δυναμική να τον στηρίξουν και να τον βγάλουν από το τέλμα”.
Συνέντευξη στον Πάνο Κατηφόρη
Πηγή: Αυγή