Μέσα από τη ζωή δύο κοριτσιών που ζουν στην Ιερισσό, το ντοκιμαντέρ της Νίκης Βελισσαροπούλου «Δεν θα πουλήσουμε το μέλλον μας» δείχνει μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα την περιβαλλοντική καταστροφή που υφίσταται το βουνό Κάκαβος στις Σκουριές της Χαλκιδικής, μιας καταστροφής που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Η ταινία αποτυπώνει τους πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς μιας κοινωνίας που εμπλέκεται ενεργά στον αγώνα ενάντια στις εξορύξεις χρυσού, καταγράφοντας την ενηλικίωση των δύο κοριτσιών που πρωταγωνιστούν στην ταινία. Η Γαρυφαλιά και η Δήμητρα βιώνουν στο δικό τους οικογενειακό περιβάλλον με έντονο τρόπο την απειλή για τον τόπο τους και τις ζωές τους. Μέσα από τις συζητήσεις ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες αναδεικνύονται στιγμές του αγώνα αυτού και η σταδιακή ερημοποίηση του δάσους στο οποίο παραμένει εγκατεστημένη η Eldorado Gold. Οι κάτοικοι είναι ανήσυχοι όντας διαχρονικά απροστάτευτοι από ένα κράτος που ακόμη και με την παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει να δίνει άδειες. Η πολυπλοκότητα των κοινωνικών αγώνων αλλά και η ελπίδα ότι η νέα γενιά της περιοχής έχει αντιληφθεί τον ρόλο των εξορυκτικών εταιρειών στον τόπο της, στέλνει το μήνυμα ότι στον αγώνα αυτόν τίποτα δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Πριν λίγες μέρες στον κοινωνικό χώρο «Τακίμ» στην Θεσσαλονίκη έγινε η προβολή της ταινίας. Εκεί είχαμε τη δυνατότητα να συζητήσουμε με την Νίκη, που ζει και εργάζεται στην Γαλλία, καθώς και με την Γαρυφαλιά Δουλάκη και την Δήμητρα Παντελή, που σπουδάζουν πλέον στην Θεσσαλονίκη, για την εμπειρία των γυρισμάτων και την σύνδεσή τους με τα όσα συμβαίνουν σήμερα στις Σκουριές.
Συνέντευξη στην Σταυρούλα Πουλημένη
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το ζήτημα των εξορύξεων στην Χαλκιδική;
Νίκη: Εγώ μεγάλωσα όλα μου τα καλοκαίρια στο Βατοπέδι της Ορμύλιας στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Όταν επέστρεψα στην Χαλκιδική κάποια στιγμή ένα καλοκαίρι για τα γυρίσματα μιας άλλης μικρού μήκους ταινίας, είδα αναρτημένα πανό τα οποία έλεγαν ότι «το νερό είναι ο χρυσός μας» και άλλα με συνθήματα ενάντια στις εξορύξεις. Μου φάνηκε πολύ περίεργο, δεν γνώριζα καν ότι υπήρχαν μεταλλεύματα στην περιοχή και μίλησα με κόσμο προσπαθώντας να ενημερωθώ για τις επιπτώσεις. Δεν γνώριζα καν αν οι εξορύξεις είναι κάτι κακό ή καλό, πιστεύω πως πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει αν δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα. Μιλώντας με επιστήμονες και ντόπιους σε πολλά χωριά μου έγινε κατανοητό ότι με το κυάνιο, το αρσενικό, τα τοξικά απόβλητα, όλη η Χαλκιδική απειλείται και περιβαλλοντικά και οικονομικά από αυτή την «επένδυση».
Την περιοχή την νοιώθω σαν το σπίτι μου και όταν κατάλαβα τι πρόκειται να γίνει, δεν ήθελα να την αφήσω να καταστραφεί. Αποφάσισα αν και προέρχομαι από το χώρο της μυθοπλασίας να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για αυτό. Έτσι, το 2012 ξεκινήσαμε μαζί με τη Στέλλα Δέλιου και την κάμερά της, την Κική Μουστακιδου στην έρευνα, τον Μανώλη Μακριδάκη στον ήχο, να καταγράφουμε τις μαρτυρίες του κόσμου για να δούμε ποιο είναι το θέμα και πως θα το αποτυπώσουμε.
Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να μιλήσεις για ένα περιβαλλοντικό ζήτημα μέσα από τη ζωή παιδιών;
Νίκη:Ξεκίνησα να μιλάω με μεγάλους ανθρώπους, εργαζόμενους, συνταξιούχους, πρώην μεταλλωρύχους, μια μεγάλη γκάμα επαγγελματιών και είδα ότι ο καθένας είχε μια δική του πολιτική σκέψη που δεν αλλάζει πολύ εύκολα. Οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν άλλα κίνητρα όχι απαραιτήτως κακά. Ήθελα, όμως, κάτι πιο ειλικρινές και αγνό. Για παράδειγμα ένα παιδί δεν θα σου πει ότι “θα καταστραφεί η Χαλκιδική και θα καταστραφεί και η επιχείρησή μου”. Δεν θα το δει μόνο έτσι, κάτι που φυσικά ισχύει γιατί πρόκειται για οικονομική καταστροφή. Αλλά ένα παιδί δεν μπορείς να το χρηματίσεις και μετά να σου πει κάτι άλλο. Δεν λέω ότι ο κόσμος έχει χρηματιστεί αλλά ότι είναι πιο ευάλωτος και σκέφτεται την άμεση επιβίωσή του, δεν σκέφτεται πολλές φορές το μακρινό μέλλον, τι θα γίνει σε 50 χρόνια. Τα παιδιά ό,τι σου πουν, από τα συνθήματα, μέχρι άλλες πτυχές του αγώνα έχουν μια καθαρότητα. Αυτά τα δύο κορίτσια εκπροσωπούν μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Η Γαρυφαλιά προέρχεται από μία οικογένεια παραδοσιακή που τηρεί τις παραδόσεις, τα έθιμα της θρησκείας, δεν ήταν μια οικογένεια που είχε συμμετάσχει σε άλλους αγώνες, δεν είχε προηγούμενη εμπειρία. Η πρώτη πορεία που πήρε μέρος αφορούσε τις Σκουριές και την προστασία του περιβάλλοντος αλλά διαμορφώθηκε σιγά σιγά μέσα από τον αγώνα. Αυτό μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, ο μετασχηματισμός της συνείδησης των ανθρώπων, να δω μια τέτοια οικογένεια πώς αγωνίζεται. Η άλλη οικογένεια ανήκε στην ευρύτερη αριστερά. Ήταν υποψιασμένοι από πριν, είχαν ξεκινήσει πιο νωρίς τον αγώνα γιατί υπήρχε και άλλη εταιρεία πριν την Eldorado Gold και οι κάτοικοι κατάφεραν να την διώξουν. Η πρώτη οικογένεια θεωρούσε μέχρι τότε ότι η αστυνομία χτυπάει και φυλακίζει τους κακούς και ξαφνικά είδε το κράτος που πάλι πίστευε ότι τους προστατεύει να έρχεται εναντίον της. Συγκλονίστηκε και έτσι πήρε την απόφαση να αγωνιστεί. Έβλεπε ότι τα ΜΜΕ άλλα έλεγαν και άλλα έβλεπε να συμβαίνουν μπροστά της, τους κλόνισε αυτό το πράγμα. Η άλλη οικογένεια εξελίσσεται πολιτικά αυτά τα χρόνια μέσα από τον αγώνα αλλά εντάχθηκε ευκολότερα σε αυτόν. Το σημαντικό είναι ότι αυτές οι δύο οικογένειες ήταν τόσο ανοιχτές που δεν άφησαν τις διαφορές να εισέλθουν στις σχέσεις τους, σέβονται πάρα πολύ η μία την άλλη.
Είδες κατά τη διάρκεια των τόσων χρόνων γυρισμάτων ανατροπές στις σκέψεις τους πέρα από το περιβαλλοντικό-κοινωνικό ζήτημα της περιοχής;
Ναι βέβαια. Η ίδια η Γαρυφαλιά μου έλεγε ότι από τη στιγμή που άρχισαν να βλέπουν τι γίνεται στις Σκουριές, συνειδητοποίησαν πως έτσι προκύπτουν παρόμοιοι αγώνες σε άλλα μέρη της Ελλάδας και αυτά που προβάλλουν τα ΜΜΕ δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Έβλεπαν επίσης κόσμο μέσα από το κίνημα των Σκουριών να αφυπνίζεται και σε άλλα κοινωνικά ζητήματα και να στέκεται αλληλέγγυος στους αγώνες αυτούς. Ο πατέρας της Γαρυφαλιάς έλεγε και τότε ότι στα ξαδέρφια, στους φίλους του φαινόταν περίεργο πως «εγώ είμαι αγωνιστής». Αλλά έτσι γίνεται, αυτό ήρθε πολύ φυσικά. Δεν γεννήθηκε εξάλλου κανείς με τη γροθιά σηκωμένη.
Στην ταινία βλέπουμε να εναλάσσονται σκηνές με συζητήσεις των παιδιών στην οικογένεια για τον αγώνα με σκηνές μιας εξελισσόμενης καταστροφής. Αυτό πως λειτούργησε στη σκέψη σου;
Νίκη: Η ιδέα μου ήταν να ξεκινήσω να βιντεοσκοπώ τα έργα που γίνονταν πριν να βρω τις δύο οικογένειες. Το βουνό όταν πήγα πρώτη φορά ήταν πράσινο και είχαν μόλις αρχίσει να κόβουν τα δέντρα. Αποφάσισα να ακολουθώ την καθημερινότητα των δύο οικογενειών μέσα στον αγώνα, τα παιδιά στο σχολείο, τις μεταξύ τους σχέσεις και ταυτόχρονα να δείξω το πέρασμα του χρόνου μέσα από το βουνό που αλλάζει. Από το 2012 μέχρι το 2017 που διαρκούν τα γυρίσματα βλέπουμε και τα παιδιά να μεγαλώνουν και το δάσος να εξαφανίζεται σιγά σιγά και στη θέση του να κατασκευάζεται το εργοστάσιο και το μεταλλείο. Οι δύο οικογένειες αντικατοπτρίζουν σε ένα βαθμό την ελληνική κοινωνία. Είναι και παραδοσιακή και εξεγερμένη, αυτά τα δύο συνυπάρχουν. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια και να λέμε είμαστε πολύ προοδευτικοί σε όλα, εξελισσόμαστε με τις αντιφάσεις μας. Πρέπει να συνεργαστούμε για να γίνει αυτό.
Στο ντοκυμαντέρ ακούγεται ότι όλες οι κυβερνήσεις κράτησαν μια στάση που δεν διαφέρει και πολύ εκ του αποτελέσματος όσον αφορά την αντιμετώπιση της εταιρείας. Είναι τελικά ανίκητες οι εταιρείες;
Νίκη: Οι εταιρείες δεν είναι ανίκητες αλλά είναι πολύ δυνατές. Έρχονται στη κάθε χώρα με θράσος και επιβάλλουν τη δύναμή τους, προσπαθούν να πάρουν το μέρος των κοινωνιών παίζοντας τον ρόλο του «τοπικού ευεργέτη». Λένε για παράδειγμα στους κατοίκους: αν θέλετε γραφική ύλη για τα σχολεία ή να κάνετε μια γιορτή θα σας δώσω εγώ χρήματα, παίρνουν το ρόλο του κράτους όταν αυτό είναι αδύναμο. Το κράτος και η εταιρεία όμως δεν έχουν το ίδιο ρόλο, η εταιρεία θέλει απλά το κέρδος της εκμεταλλευόμενη την κοινωνία ενώ το κράτος πρέπει να προστατεύει τους πολίτες του, όμως δεν το κάνει. Αυτήν την ευθύνη αποδίδω σε όλες τις κυβερνήσεις. Πρόκειται για ένα διαχρονικό ζήτημα. Ίσως κάποιες κυβερνήσεις είναι χειρότερες σε αυτό και άλλες καλύτερες. Σήμερα έχουμε μία δεξιά Αριστερά. Όσον αφορά στις Σκουριές οι προηγούμενοι μπλέχτηκαν σε πολλά σκάνδαλα και υπάρχουν έρευνες σε εξέλιξη για αυτό. Οι τωρινοί κρατούν μια στάση καθυστερήσεων, λένε ότι η εξόρυξη θα μολύνει το περιβάλλον αλλά δεν έχουν τη πολιτική βούληση να διώξουν την εταιρεία. Ο κόσμος της Χαλκιδικής ένοιωθε ότι εκεί που αγωνιζόταν μόνος του κάποιος ήταν μαζί του, υποσχέθηκε ότι θα διώξει την εταιρεία και για αυτό τους ψήφισε.
Πως επέδρασαν όλα αυτά τα χρόνια στις αντοχές των κατοίκων και του κινήματος;
Νίκη: Νοιώθω ότι ο κόσμος προσπάθησε λίγο να ξαποστάσει. Από 2012 μέχρι το 2015 όλα ήταν πολύ κουραστικά, διώξεις, προφυλακίσεις, το κίνημα «γονάτισε» και οικονομικά. Δεν γίνεται όλη μέρα να αγωνίζεσαι επί χρόνια χωρίς να ξεκουραστείς. Σήμερα, όντως, υπάρχει απογοήτευση γιατί ο κόσμος βλέπει ότι έχουμε 2018 και η εταιρεία είναι εκεί. Τα έργα προχωρήσανε ακόμη περισσότερο απ` ότι με τη ΝΔ. Έτσι δείχνουν οι φωτογραφίες. Η τελική άδεια για τις Σκουριές δεν έχει δοθεί γιατί η εταιρεία δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει μια πειραματική μέθοδο για την μεταλλουργία, μια μέθοδο που δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στον κόσμο. Παρ`όλα αυτά η κυβέρνηση δίνει άλλες άδειες, τώρα τελευταία για ένα καινούριο εργοστάσιο στο Μαντέμ Λάκκο που θα λειτουργήσει το 2020. Αυτό τι δείχνει; Πως διώχνει την εταιρεία εφόσον δίνει άδειες για το 2020; Είναι γνωστό, επίσης, ότι το φράγμα αποβλήτων στο Κοκκινόλακα χτίζεται πάνω σε σεισμικό ρήγμα που έχει δώσει 7,2 ρίχτερ σεισμό το 1932 και ισοπέδωσε όλη την Ιερισσό. Χτίζουν εκεί ένα φράγμα τοξικών αποβλήτων που με ένα σεισμό θα καταρρεύσει και θα ξεχυθούν όλα τα απόβλητα στη θάλασσα και το έδαφος. Με τις προσωρινές άδειες η εταιρεία συνεχίζει να τοποθετεί απόβλητα στο φράγμα αυτό. Τι θα γίνουν αυτά τα απόβλητα; Αν θεωρεί το κράτος ότι είναι επικίνδυνο και δεν δίνει τη τελική άδεια γιατί επιτρέπει αυτό να συμβαίνει;
Τι μήνυμα θέλεις να περάσεις σε αυτή τη συγκυρία του αγώνα μέσα από την ταινια σου;
Νίκη: Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι αρκετά έχουμε ξεκουραστεί, έχουμε δει τι έχει γίνει ως τώρα και φυσικά δεν έχουν υλοποιηθεί τα αιτήματα του κινήματος. Στην ταινία βλέπουμε τρεις γενιές, τους γονείς που αγωνίζονται αλλά έχουν κουραστεί, τους έφηβους που μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται, είναι δυναμικοί και απογοητεύονται απ`όλη την κατάσταση και τα μικρότερα παιδάκια που μεγαλώνουν σε αυτό το κλίμα και πολιτικοποιούνται από την τόσο μικρή ηλικία. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε να αγωνιζόμαστε και να συνεργαστούμε. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη, η υπόθεση των Σκουριών μας αφορά όλους. Η εξωτερική και εσωτερική μετανάστευση που θα προκληθεί στην Χαλκιδική δεν αφορά μόνο τους αγωνιστές και τους συνειδητοποιημένους.
Πως αντιμετώπισε ο κόσμος την ταινία;
Νίκη: Και στην Γαλλία και εδώ ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί με το ζήτημα, του έχουν δημιουργηθεί ερωτήματα. Η ταινία φτιάχτηκε για να μπορεί να μιλάει σε όλους τους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει τρία μεταπτυχιακά για να καταλάβει ή να είναι ιδιαίτερα σινεφίλ. Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολιτικά σύμφωνα με τις εμπειρίες και το περιβάλλον τους, το οικογενειακό αλλά και όπου αλλού έχουν ζήσει. Κάποιοι είχαν πρότερη εμπειρία και ήταν περισσότερο ευαισθητοποιημένοι και κάποιοι ευαισθητοποιήθηκαν τώρα. Άνθρωποι στην Γαλλία που έχουν παιδιά και τα βλέπουν να μεγαλώνουν ταυτίστηκαν λέγοντας ότι αυτό το μεταλλείο εκπροσωπεί πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα. Η νέα γενιά που την βλέπουμε να μεγαλώνει θα μπορούσσε να βρίσκεται οπουδήποτε στον κόσμο.
Πώς επηρέασε ο αγώνας ενάντια στις εξορύξεις χρυσού την παιδική σας ηλικία αλλά και τις αντιλήψεις σας για τα υπόλοιπα κοινωνικά θέματα; Τι θεωρείτε ότι άλλαξε στην σκέψη σας για τους αγώνες σχετικά με το περιβάλλον;
Γαρυφαλλιά: Ο αγώνας ενάντια στην εξόρυξη χρυσού συνέπεσε με τα εφηβικά μου χρόνια και σίγουρα επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης μου και τις αντιλήψεις μου. Με βοήθησε να ωριμάσω, να μάθω να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου, να αντιδρώ σε αυτό που θεωρώ άδικο και να αγωνίζομαι για το κοινό καλό. Επιπλέον, μέσα από τον αγώνα φάνηκε ξεκάθαρα πόσο σοβαρές θα ήταν οι επιπτώσεις μιας περιβαλλοντικής καταστροφής στην οικονομία και στην κοινωνία. Ερχόμενη αντιμέτωπη με τον κίνδυνο μιας τέτοιας καταστροφής, ο οποίος στη δική μας περίπτωση ήταν ορατός από την πρώτη στιγμή, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για τέτοια θέματα, κι έτσι έγινα πολύ πιο ευαίσθητη απέναντι σ’ αυτά.
Δήμητρα: Είναι αλήθεια πως τα ταραγμένα γεγονότα μας βρήκαν σε μια πολύ τρυφερή ηλικία, κι έτσι τα βιώματα νομίζω πως ήταν πιο έντονα. Μάθαμε να αντιδράμε έντονα μέχρι και σε μικροαδικίες καθημερινές, να απεχθανόμαστε την αστυνομία και να σαστίζουμε με την αθλιότητα του συστήματος και το τι γίνεται στον κόσμο για το χρήμα. Το κυριότερο: γνωρίσαμε εκ των έσω την αδικία αλλά και την ομορφιά της αλληλεγγύης κι έτσι ειναι δύσκολο να μη φερόμαστε κι εμείς έτσι απέναντι σε όποιον αδικείται.
Τι επιπτώσεις είχε η εμπλοκή σας στον αγώνα αυτό στην σχέση σας με παιδιά οικογενειών που τάχθηκαν υπέρ των εξορύξεων;
Γαρυφαλλιά: Κατά τη διάρκεια του αγώνα, η τοπική μας κοινωνία διχάστηκε σε ανθρώπους που τάχθηκαν ”υπέρ” και ”κατά” του εργοστασίου. Αυτός ο διχασμός δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τις σχέσεις των παιδιών. Μέσα στο κλίμα διχόνοιας που επικρατούσε, δυστυχώς μάθαμε να κρατάμε αποστάσεις από συμμαθητές των οποίων οι οικογένειες τάχθηκαν υπέρ του εργοστασίου, καθώς ξαφνικά βρεθήκαμε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Βέβαια αυτό δεν συνέβη σε όλες τις περιπτώσεις. Γνωρίζω παιδιά που παρ’ όλα αυτά διατήρησαν τις φιλίες τους.
Δήμητρα: Δύο λέξεις: κοινωνικός αποκλεισμός και μάλιστα αμείλικτος. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Για εμένα είναι ακόμα πιο ευαίσθητο αυτό το θέμα καθώς έχασα την παιδική μου κολλητή φιλη. Πήγε σ` ένα άλλο χωριό όταν οι γονείς της συνειδητοποίησαν πως οι συνθήκες διαβίωσης στην Ιερισσό ήταν άσχημες γι’ αυτούς και.. τους ομοίους τους. Είναι άσχημο αυτό, αλλά δε μπορούσα να ξεπεράσω -ούτε το έχω κάνει, το ότι τη μέρα που η αστυνομία έριξε χημικά στο σχολείο (7-3-13) ήξεραν τι θα γίνει κι έφυγαν, χωρίς να πουν κουβεντα για να μας προστατέψουν κι εμάς απ` ολο αυτό το σκηνικό “Πολυτεχνείου”.
Τι μήνυμα θα στέλνατε στους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής αλλά και της Θεσσαλονίκης;
Γαρυφαλιά: Αυτό που θα ήθελα να είναι ξεκάθαρο στους κατοίκους της περιοχής αλλά και της Θεσσαλονίκης, που μέσα σ’ αυτούς είμαι κι εγώ, είναι ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα, ο αγώνας συνεχίζεται αν τον συνεχίσουμε εμείς. Είναι υποχρέωσή μας να μην κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στην καταστροφή αλλά να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την αποτρέψουμε, καθώς αυτή μας επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα όλους.
Δήμητρα: Για εμένα η στάση του κράτους απέναντι στην υπόθεση των Σκουριών δείχνει ότι ο καπιταλισμός βάζει ως προτεραιότητα το κέρδος με όποιο κόστος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχως ή ευτυχώς μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε οτι με όποια κυβέρνηση, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ενα πληγωμένο βουνό κι ανενόχλητοι Καναδοί κι Έλληνες καιροσκόποι να το λεηλατούν και να το καταστρέφουν ολοσχερώς. Ο αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης πρέπει να συνεχιστεί γιατί, όπως λέει και το σύνθημα, πρόκειται για έναν αγώνα για τη γη και την ελευθερία!
Πληροφορίες για την ταινία
Η ταινία «Δεν θα πουλήσουμε το μέλλον μας» έγινε σε σενάριο και σκηνοθεσία της Νίκης Βελισσαροπούλου και παραγωγή της La Boîte à Songes (Γαλλία).
Είναι μία συλλογική δουλειά, που λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο πέντε χρόνων κατά τη διάρκεια της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Ολοκληρώθηκε χάρη στους: Μανώλη Μακριδάκη στον ήχο, Στέλλα Δέλλιου στην κάμερα, Κική Μουστακίδου στην έρευνα, τη Δήμητρα και τη Γαρυφαλλιά και τις οικογενειές τους, που πρωταγωνιστούν, την Αυγή Moureu στο μοντάζ, αλλά και χάρη σε όλους τους κατοίκους της Χαλκιδικής, της Ελλάδας και του εξωτερικού που στήριξαν αυτή την προσπάθεια, ώστε αυτό που ξεκίνησε ως ιδέα να γίνει τελικά ντοκιμαντέρ. Έχει προβληθεί ήδη στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Μεγάλη Παναγιά και την Ιερισσό. Για τις επόμενες προβολές μπορείτε να ενημερώνεστε από την σελίδα της στο facebook.
Δε θα πουλήσουμε το μέλλον μας from La Boîte à Songes on Vimeo.