Τόσο πυκνός πολιτικοϊστορικός χρόνος είναι μάλλον πρωτόγνωρος στη μεταπολίτευση. Η Αριστερά πήρε πάνω της την ευθύνη της εκπροσώπησης των συμφερόντων των εργαζομένων και της κοινωνίας και έφτασε με τη βοήθεια του λαού να γίνει κυβέρνηση. Τεράστιο ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η κινητοποίηση των ανθρώπων και των κινημάτων σε δρόμους και πλατείες παρ’ όλη την ύφεση μετά το 2012. Το ότι φτάσαμε εδώ από μόνο του ως γεγονός είναι μια τεράστια ανατροπή για τη χώρα αλλά και για την Ευρώπη.
Το ζήτημα της διαπραγμάτευσης είναι το πιο καυτό αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί και για ένα εσωτερικό πρόγραμμα ανάσχεσης της ανθρωπιστικής κρίσης και ανάκτησης της εργασίας που είναι τεράστιας σημασίας για την ελληνική κοινωνία. Ήδη πνέει ένας άλλος αέρας κι ένας κοινωνικός συσχετισμός αλλάζει με αστραπιαίες ταχύτητες και μετά τις εκλογές υπέρ αυτής της κυβέρνησης. Αυτό είναι μοναδικό φαινόμενο και μοναδική ευκαιρία ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Έχουμε μια κυβέρνηση που, όπως είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, σκέφτεται να πρωτοτυπήσει και να εφαρμόσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της.
Η πορεία μας δεν είναι εύκολη αλλά φαίνεται πως η κοινωνία και τα στρώματα που πλήττονται θα στηρίξουν με όλους τους τρόπους. Και θα στηρίξουν και στον δρόμο. Θα στηρίξουν παίρνοντας μια υπόθεση στα χέρια τους κι αυτό μοιάζει με τη μεγαλύτερη εγγύηση. Εδώ πρέπει κι εμείς να δουλέψουμε και το κόμμα να οργανώσει καταστάσεις. Το σύνθημα «αν όχι τώρα, πότε; αν όχι εμείς, ποιοι;» δεν είναι πια σύνθημα αλλά πραγματικότητα. ΤΩΡΑ, λοιπόν, ΕΜΕΙΣ. Το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» είναι πια μια πραγματικότητα που θέτει στο «εμείς» νέες προτεραιότητες. Το “εμείς” προφανώς δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, είναι το κοινωνικό υποκείμενο μπροστά στο ανοιχτό διακύβευμα και στα νέα πεδία αγώνων.
Προφανώς η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών σ’ εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ μας βάζει άλλα καθήκοντα σ’ αυτή την ιστορική και πολύ δύσκολη συγκυρία. Ο δικομματισμός των 40 χρόνων έχει εκθρέψει μια κατάσταση που είναι δύσκολο να αναταχθεί αλλά το να το καταφέρουμε είναι μέρος του στοιχήματος και της λύσης. Πέρα από την κοινωνική καταστροφή που έχει προκαλέσει και τον πόλεμο που κήρυξε ανοιχτά στην κοινωνία και τους εργαζόμενους στα μνημονιακά χρόνια, στηριζόμενος σε όλο το νεοφιλελεύθερο υπόβαθρο που είχε χτίσει, έχει δημιουργήσει σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας νοοτροπίες ανάθεσης, βολέματος, ρουσφετιού, «δικών μας» παιδιών, παθητικότητας και οκνηρίας. Έχουμε πολλή δουλειά σ’ αυτό το πεδίο.
Οφείλουμε να καταφέρουμε την αλλαγή παραδείγματος. Άλλο μοντέλο διακυβέρνησης και λειτουργίας των θεσμών, άλλο μοντέλο εμπλοκής της κοινωνίας στα κοινά, με μαζικούς όρους και αμεσότητα. Ο βουλευτής της κυβέρνησης κι ο υπουργός της κυβέρνησης πρέπει να πάψει για την κοινωνία να είναι κάποιος που λόγω πολιτικής συγγένειας μπορεί να τον προσεγγίσει για να του λύσει το ατομικό του πρόβλημα. Με όλο τον μεγάλο σεβασμό που έχουμε για τα ατομικά προβλήματα, ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία της απίστευτης ανεργίας, οι νοοτροπίες αυτές πρέπει να σπάσουν. Γιατί το ατομικό μέσα από το συλλογικό μπορεί να λυθεί. Αν σπάσουν αυτές οι «συνήθειες», οι ίδιοι οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματα με πιο συλλογικούς τρόπους και η κυβέρνηση θα μπορεί να πετύχει τη συλλογική ευημερία. Αυτές οι νοοτροπίες, επίσης, δεν έχουν καμιά σχέση με τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς. Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε αυτό που πάντα λέγαμε και κάναμε. Κανείς μόνος του στην κρίση, λέγαμε! Που σημαίνει: κανείς δεν σώζεται μόνος του, κανείς δεν εγκαταλείπεται. Η λύση είναι, με κυβέρνηση της Αριστεράς που θέλει, να πάρουμε την υπόθεση πάνω μας, απ’ όποιο μετερίζι κι αν την υπηρετεί κανείς.
Στον δρόμο και παντού, βλέπεις χαμόγελα και ελπίδα κι ένα ερώτημα που αιωρείται -είτε οι άνθρωποι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι-: «Βρε λες;».
Νομίζω ότι στο κοινωνικό πεδίο το παλιό μοιάζει να σαρώνεται. Και το παλιό δεν είναι οι γραβάτες, τα υποκριτικά σταυροκοπήματα και οι ενδυματολογικές συνήθειες -αν και όλα έχουν τη σημασία τους στο επίπεδο του συμβολισμού-, το παλιό είναι ο δικομματισμός που πλούτισε τους πλούσιους και φτώχυνε τους φτωχούς, η αλαζονεία και το θράσος της εξουσίας των συμφερόντων των λίγων, ο αυταρχισμός, η μίζα, η διαπλοκή, ο εξευτελισμός στον οποίο υπέβαλαν έναν ολόκληρο λαό.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς με τη λαϊκή υποστήριξη θα τα καταφέρει. Η κυβέρνηση της Αριστεράς και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας από τη μεριά του, θα υπηρετήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας και των «από κάτω», θα ανοίξουν δρόμους ελευθερίας, θα οργανώσουν τις αντιστάσεις στον βαθμό που τους αναλογεί.
Και τότε, εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου θα βλέπεις δικαιοσύνη κι ελευθερία. Κι αυτός ο δρόμος είναι βέβαιο πως μπορεί να ανοίξει τη δυνατότητα για έναν άλλο κόσμο. ΝΑΙ, εφικτό!
*Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ
**Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αυγή”