σαν να ‘ναι οχυρό
να την υπερασπιστούμε
από τη γραφειοκρατία και των ασχέτων τη μανία
από τους ανώφελους και τους μίζερους χαρτογιακάδες και γραφιάδες
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν αρχή
να την υπερασπιστούμε
από τις κατηγοριοποιήσεις και τις αντιμεταρρυθμίσεις
από τους εγκάθετους και τα δικαστήρια
από τις κατηγοριοποιήσεις – ατιμώσεις
και τις απειλητικές κυρώσεις
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν σημαία
να την υπερασπιστούμε
απ’ τον ανταγωνισμό και την εμπορευματοποίηση
από τους χορηγούς και τους εξεταστικούς φραγμούς
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν πεπρωμένο
να την υπερασπιστούμε από χορηγούς -χρηματοδότες
από πρόχειρες επιμορφώσεις και ψεύτικες δηλώσεις
από την κατασυκοφάντηση εκπαιδευτικών και το άγχος των γονιών
να την υπερασπιστούμε για το μέλλον των παιδιών
από όσους την ξεπουλούν και τους δασκάλους εξαντλούν
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν βεβαιότητα
για των παιδιών μας την πλειονότητα!
(Παραφρασμένο από το ποίημα του Mario Benedetti, Υπεράσπιση της Χαράς)
Γιατί καθώς θυμάσαι τα παλιά κι ας μην ήταν και όλα καλά τουλάχιστον στέγαζαν τη χαρά.
Μια φορά κι έναν καιρό στο δημόσιο σχολείο δάσκαλος σαν γινόσουν σήμαινε ότι διοριζόσουν. Και ήταν χαρά κι αυτή ακόμη κι αν στην άκρη της Ελλάδας δύσκολα βολευόσουν.
Μπορεί να έφτανες σε ένα σχολείο συνονθύλευμα αρχιτεκτονικής σωστό μαγαζί με προκάτ αίθουσες μαζί. Μπορεί και σε ένα υποδειγματικό για την εποχή με προδιαγραφές ΟΣΚ δημόσιο σχολείο . Όπως και να ήταν το σίγουρο ήταν ότι έφτανες σε ένα ανθρώπινο σχολείο.
Έφτανες τελικά σε κάτι που δεν ήξερες. Πού δεν μπορούσες να φανταστείς. Κάτι που ήταν μεγαλείο και ας λεγόταν απλά «δημόσιο σχολείο». Συναντούσες ανθρώπους. Συναντούσες ανθρώπους που ο φόβος και η αγωνία τους ήταν αν θα τα καταφέρουν να πετύχουν όλους τους στόχους που έθεταν με τους συναδέλφους τους για τους μαθητές τους. Συναντούσες χαρούμενους ανθρώπους.
Έβρισκες συναδέλφους που μοιράζονταν όχι μόνο το διπλανό τμήμα αλλά και τις ιδέες, τις σκέψεις, τις δασκαλίστικες ανησυχίες. Δενόσουν σε μια σχέση διάφανη πολύ.
Οργάνωνες εκδρομές χαράς, γνώσης, ξενοιασιάς που δεν ήθελαν αυστηρά πρωτόκολλα ούτε χίλια πρακτικά και 3 μήνες πριν. Ήταν έμπνευση και ανάγκη όπως αυτή ξεπηδά από τη διδασκαλία στην τάξη.
Έκανες προγράμματα που κατέθετες ναι μεν την ψυχή σου αλλά δεν τα προσκόμιζες πουθενά για να πάρεις ένα χαρτί ακόμη αξιοσύνης και προκοπής.
Παραστάσεις και γιορτές που γινόντουσαν συχνές και με χαρά γέμιζαν τις παιδικές ματιές.
Συναντούσες γονείς που στα μάτια σε κοιτούσαν και περίμεναν τη συμβουλή , την αρωγή, την παρέμβασή σου για να είναι ακόμη πιο κοντά. Μαζί σου!
Συναντούσες μαθητές με δυσκολίες ναι πολλές αλλά με προσδοκίες ζωντανές.
Με διευθυντές τσακωνόσουν και σε λίγο αγκαλιαζόσουν. Γιατί ήξεραν να «αξιολογούν» την πολιτική σου διαφωνία ή τη συνδικαλιστική σου αγωνία μέσα και έξω από το σχολείο. Και τη συμφιλίωση, τη χαρά συνόδευε πάντα ένα μεγάλο τραπέζι, κρασί, πειράγματα, αστεία, τραγούδια.
Έκανες εφημερία στο προαύλιο και ήταν χαρά ( όχι μια αγγαρεία ακόμη). Έπαιζες με τα παιδιά. Χαιρόσουν και καθόλου δεν κρυβόσουν. Και μετά στην τάξη με χαρά.
Και μέσα εκεί γινόσουν η χαλιμά αλλά όχι μόνο με παραμύθια αλλά με χίλιες αλήθειες. Όλες σου τις αλήθειες και τις γνώσεις και την ψυχή να καταθέτεις. Όλα σου τα ταλέντα να ξεδιπλώνεις ( κι ας μην ήταν και πολλά!!) .
Μια φορά κι έναν καιρό έξω από το σχολείο, στο δρόμο των αγώνων, διεκδικούσαμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους μαθητές μας, διεκδικούσαμε αξιοπρεπείς συνθήκες, ωράρια, μισθούς για μας.
Σήμερα κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη του δημόσιου σχολείου, Διακυβεύεται η μόρφωση, η δουλειά η ζωή μας μέσα σε αυτό .
Σήμερα αφυδατώνεται η σχολική πράξη, παραγκωνίζονται τα προτάγματα μας παιδί -χαρά -αγάπη -ολόπλευρη γνώση.
Σήμερα παλεύουμε για να είναι ανοιχτό το σχολείο. Δύο περίπου χρόνια κλειστών σχολείων και εμπέδωσης του άθλιου αναγκαστικού υποκατάστατου της «τηλεκπαίδευσης» κι ενώ αναθαρρήσαμε για την αποκατάσταση της ανθρώπινης ζωντανής παιδαγωγικής σχέσης έρχονται να μας ζαλίσουν με βόμβες γραφειοκρατίας με κανονισμούς-δεξιότητες, δεκάδες πρακτικά και ανούσια χαρτιά.
Σήμερα ο διευθυντής θέλουν να γίνει και αξιολογητής.
Σήμερα γράφουν ο συνάδελφος θα είναι μέντορας σωστός αλλά όχι και γνωστός, φίλος σου αληθινός.
Σήμερα στο σχολείο η εφημερία είναι κάτι σαν παιδονομία.
Λίγες μέρες αφού ξεκινήσαμε όλες/όλοι ήμασταν ήδη κουρασμένοι σαν μετά από μήνες δουλειάς.
Σήμερα οι εκπαιδευτικοί του δημόσιου σχολειού αντιστέκονται, απεργούν, οργίζονται, αρνούνται να γίνουν αυτοί που θα βοηθήσουν στη διάλυση της δημόσιας Παιδείας.
Σήμερα χιλιάδες εκπαιδευτικοί βγαίνουν παράνομοι από τα δικαστήρια μιας Υπουργού Παιδείας -δικηγόρου που οι μόνες δοσοληψίες της είναι με τις δικαστικές αίθουσες.
Σήμερα το σχολείο κινδυνεύει να γίνει κάτεργο για μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Σήμερα αντιδρούμε στις αντιδραστικές αλλαγές που επιβάλλονται με άλλοθι την αναβάθμιση και τη βελτίωση .
Σήμερα απορρίπτουμε την αξιολόγηση που οδηγεί στο σχολείο της αμάθειας, στην μόρφωση που αγοράζεται και παύει να είναι δημόσιο αγαθό για την κοινωνία που την έχει ανάγκη· στους μαθητές που δεν μαθαίνουν αλλά γίνονται πελάτες και αγοράζουν συσκευασμένες οδηγίες χρήσης· στους εκπαιδευτικούς που παύουν να είναι δάσκαλοι και γίνονται ανεύθυνοι πωλητές.
Σήμερα απορρίπτουμε την αξιολόγηση-μεθόδευση που οδηγεί στο σχολείο των εξετάσεων, των αποκλεισμών, των ταξικών φραγμών, στο σχολείο της νεοφιλελεύθερης κόλασης.
Αυτό που ζητάμε είναι το σχολείο της χαράς, δηλαδή το σχολείο της γνώσης και της ζωής, της παιδείας ως κοινωνικού αγαθού για όλους, σχολείο με ελεύθερους ανθρώπους.
Αύριο πάμε με το κεφάλι ψηλά γιατί : Δάσκαλος σκυφτός σημαίνει και αμόρφωτος λαός.
Αύριο στο σχολειό θα πάνε χιλιάδες «παράνομοι» εκπαιδευτικοί που οι εκπαιδευτικές τους ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ακόμη κι αν δε θέλουν, δεν μπορούν και δε νοιάζονται μια υποχρέωση έχουν: να τους ακούσουν.
Αύριο πάλι ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ-ΑΠΕΧΟΥΜΕ και ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ!
Αύριο πάμε σχολείο να ζητήσουμε πίσω τη χαρά μας, τη ζωή , τα όνειρά μας και δεν κάνουμε πίσω στα προτάγματά μας.
Πηγή: selidodeiktis.edu.gr
