Αφορμή για το σημερινό εντιτόριαλ, που λέμε και στα ελληνικά, είναι ένα βιβλίο που ξεφύλλισα, το «Ρόζα» του Τζόναθαν Ραμπ. Αστυνομικό μυθιστόρημα με αναφορά στην «κόκκινη Ρόζα» που κατά την εξέγερση των Σπαρτακιστών οι σοσιαλδημοκράτες του Έμπερτ με την βοήθεια των παραστρατιωτικών την ξεπάστρεψαν μαζί με άλλους επαναστάτες.
Εμβληματική φυσιογνωμία η συντρόφισσα Ρόζα, ειδικά για μας που αυτοπροσδιοριζόμαστε (το πιο cool δικαίωμα απ’ όλα) ως κομμουνιστές της ανανέωσης. Είχε πολλές διαφωνίες με τον αγαπημένο μας Λένιν αλλά πάντα εμπεριστατωμένες και της υποστήριζε με πάθος βαθιά δημοκρατική προσέγγιση. Κυρίως όμως ήταν μια μεγάλη αγωνίστρια, μια γυναίκα αγωνίστρια μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο και άδικα σκληρό για τις γυναίκες κόσμο. «Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς γι αυτό και οι πλούσιοι την σκοτώσαν» όπως έγραψε πολύ απλά ο Μπρεχτ.
Όσο ξεφύλλιζα και θαύμαζα το γυναικεία ταμπεραμέντο της παθιασμένης αγωνίστριας μου ήρθαν στο μυαλό οι καθαρίστριες που τραγουδούσαν μαζί με την γλυκιά Χαρούλα το «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Μα πώς να πάει χαμένο κάτι με αυτές τις υπέροχες αγωνίστριες να σε εμπνέουν και να σου δίνουν κουράγιο; Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος κι ευτυχώς έχουμε πολλές συντρόφισσες, που τόσα τραβούν και υπομένουν σε σχέση με εμάς, δίπλα μας που ομορφαίνουν και δίνουν πάθος στις προσπάθειες. Να τις χαιρόμαστε!
Ινστ.