Έχω έναν σάπιο κόσμο μπρος μου.
Τον σάπιο κόσμο που σου χαμογελάει χωρίς να σε κοιτάει και σου γνέφει αρνητικά όταν τον ρωτάς αν θέλει να ψηφίσει για το ξεπούλημα του νερού, σαν να του λές να τραβήξει βραχιολάκι από το καλαθάκι των οποιονδήποτε bodyline για να μπει στην κλήρωση για λιποαναρρόφηση μπράτσου.
Τον σάπιο κόσμο που βγάζει καρτούλες «χρόνια πολλά μαμά, τάδε υποψήφια δημοτική σύμβουλος» και αλλάζει παρατάξεις με την ευκολία βέβαια που του- της δίνει το δικό μας χρήμα και ψήφος, αφού πρωτεύει σε αυτήν,
τον σάπιο κόσμο του εναλλακτικού δημάρχου που διαφημίζει κλασική μουσική και όχι αναχρονιστικές διαδηλώσεις στολίζοντας μολαταύτα με διαβολικά πλαστικά αγγελάκια κάθε υπόλειμμα δημόσιου χώρου τα Χριστούγεννα.
Τον σάπιο κόσμο αυτών που διέφθειραν τη λέξη πολιτικό αλλά πάλι αυτοί βγαίνουν και γλεντούν σε εκδηλώσεις νίκης με 45% αλλά δεν έχουν τη στήριξη κανενός κόμματος, είναι «ανεξάρτητοι»,
τον σάπιο κόσμο της Σταματούλας που την πήρε ο Τζίτζης σε 5μηνη εργασία λογικά με 400 ή 500 ευρώ και παινεύεται η μητέρα της ότι ο υπ. Περιφερειάρχης κάνει ότι του λέει η Σταματούλα και γι αυτό τον ψηφίζει,
τον σάπιο κόσμο της δουλειάς που καταρρακώνεται η αξιοπρέπειά και η νοημοσύνη σου από την απαξίωση, που δουλεύεις για ένα πρότζεκτ ανέκδοτο, περίπου 15-18 ώρες την ημέρα για να πληρώνεσαι με περίπου 2 ευρώ την ώρα και να το γράψεις στο βιογραφικό σου
τον σάπιο κόσμο της περιφρόνησης αυτών που δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί «όλοι μαλάκες είναι» ή «αν οι εκλογές αλλάζανε τον κόσμο θα ήταν παράνομες» και ζουν λογικά μέσα στο κινγκς λάτινγκ όπου τη δικαιοσύνη τη φέρνει το σπαθί από βαλυριανό ατσάλι,
τον σάπιο κόσμο αυτών που θα πουλήσουν την ελαφόνησο και το καλαμίτσι αλλα μας φταίνε οι μετανάστες γιατί όπως ξέρουμε αυτοί θα μας τα πάρουν,
τον σάπιο παλιοκοσμο που όταν σταμάτησαν τα λαμόγια, νεοδημοκράτες- πασόκοι- φασίστες να λένε πως είναι νεοδημοκράτες-πασόκοι-φασίστες και αυτός ο σάπιος παλιόκοσμος σκέφτηκε πάλι τα ρουσφέτια και πήγε και τους ψήφισε.
τον σάπιο κόσμο που ευτελίζει τον έρωτα και ξαφνικά από την πιο επαναστατική κίνηση στη ζωή, γίνεται κάθισμα σε πολυκαιρισμένο πουφ, ένα βαθύ μόνιμο μικροαστικό βαθούλωμα σε καναπέ, ένα ξεπούλημα της κάβλας, του χτυποκαρδιού και του ονείρου.
Αλλά δυστυχώς για το σάπιο κόσμο υπάρχει ο έρωτας που τα βάζει με αληθινά τέρατα και νικά, με αριστείες και με αυτούς που καθορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει στο ριάλιτι που παίζεται στα νοσοκομεία για τους ανασφάλιστους, υπάρχει ο έρωτας των φίλων που θα σου κουνήσουν τη γροθιά γελώντας στο αστυνομικό τμήμα και σιγοτραγουδώντας «η αλληλεγγύη το όπλο των λαών..»
και θα ξενυχτήσουν να σε στηρίξουν μαλώνοντάς σε γιατί τους είπες να μην έρθουν, είναι ο έρωτας των φίλων (2) που θα ναι εκεί όποια στιγμή τους θελήσεις και θα σου δώσουν από το βρακί τους μέχρι το σπίτι τους και θα ξέρεις πως είσαι τυχερός γιατί έχεις και δεύτερη οικογένεια,
Είναι ο έρωτας της κάβλας που πάντα θα σε ξαφνιάζει και θα ξαναερωτεύεσαι και θα νομίζεις πως είσαι λίγο παραπάνω ζωντανός από όλους τους άλλους,
Είναι ο έρωτας για τις καθαρίστριες και για κάθε κίνημα που θα βλέπεις να αγωνίζεται και να νικάει και θα κλαις, «αν αντέχουν αυτές, θα αντέξω και εγώ»,
Είναι ο έρωτας της λίνας από την πρώην δουλειά που θα σε πάρει τηλ για να σου πει ευχαριστώ για όλα όσα έκανες και θα νιώσεις τότε με σιγουριά πως δεν μας νίκησε ο σάπιος κόσμος.
Γιατί ο σάπιος κόσμος είναι στατικός.
Και οι μικρές νίκες μας έχουν την δύναμη που φτάνει για να νικήσει όλους αυτούς τους μεγάλους σάπιους κόσμους και άλλους τόσους.
ΥΓ: Την Κυριακή όλοι ΣΥΡΙΖΑ. Να τελειώνουμε με το σάπιο