Το πρώτο Ο πανικός που ζούμε έχει βάλει τα πράγματα σε άλλη σειρά από αυτή που είχαμε συνηθίσει, τα πράγματα όμως παραμένουν τα ίδια γι’ αυτό και πολλοί και πολλές προσδοκούν τα, ίδια, πράγματα να επιστρέψουν στη σειρά που είχαν πριν από τον πανικό.
Μεταξύ αυτών των… πραγμάτων βρίσκονται και οι πολιτικές δυνάμεις, της τάξης, της αντιπολίτευσης και της εντροπίας και το ενδιαφέρον, σε αυτή τη φάση, είναι ότι στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης έχουν έδαφος, και πιθανά να κερδίζουν έδαφος, απόψεις που λένε ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην παλιά, προ πανικού, σειρά των πραγμάτων, διεκδικούν δηλαδή τη διακυβέρνηση υποστηρίζοντας μία νέα σειρά για τα πράγματα, πιθανά και ορισμένα νέα πράγματα, αν και ο μεγαλύτερος χώρος της αντιπολίτευσης επιμένει σε παλιά πράγματα όπως η «ανάπτυξη» που θα έρθει μέσα από την αύξηση των εισοδημάτων, ή τη δημιουργία ενός κάποιου εισοδήματος, των «χαμηλών» κοινωνικών στρωμάτων και από την κατανάλωση, καθώς τα «χαμηλά» κοινωνικά στρώματα καταναλώνουν τα λεφτά που έχουν στα χέρια τους και δεν τα βάζουν κάτω από το… στρώμα.
Προφανώς όταν ο άλλος δεν έχει να φάει το θέμα είναι εντελώς πρακτικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και περίπλοκο σε ότι αφορά, πάντα, τη σειρά των πραγμάτων.
Το δεύτερο Το σχήμα του τρένου (βλέπε Snowpiercer) με τον «αιώνιο κινητήρα», τον καπιταλισμό, την πρώτη θέση, που τρώνε τα φιλέτα και την ουρά, που τρώνε τις κατσαρίδες, μπορεί να μοιάζει, στις μέρες μας, κάπως παιδικό, έχει όμως και στοιχεία μίας περιπλοκότητας που είναι πιθανό να μας φανεί χρήσιμη στην αναζήτηση απαντήσεων για εντελώς πρακτικά ζητήματα.
Για παράδειγμα: Πώς και που θα πάνε δύο γαμημένες εβδομάδες διακοπές τα παιδιά των φτωχών οικογενειών; Μέχρι τώρα, μέσα στον πανικό, οι μόνοι που έχουν απαντήσει σε αυτό το, ας πούμε, απλό θέμα είναι οι… μητροπολίτες, με τις παιδικές κατασκηνώσεις σε καταπατημένες εκτάσεις σε παραλίες και δάση, από την πρώτη θέση του τρένου. Προφανώς το να σταματήσουμε το τρένο είναι ερώτηση, προφανώς όμως το να πάρουμε τον έλεγχο του «αιώνιου κινητήρα» δεν είναι απάντηση. Σε αυτή τη φάση το… ανάμεσα, παρά τις αντιφάσεις του, μπορεί να λειτουργήσει ως μετάβαση, αρκεί ο «ρεαλισμός», για να σταματήσουν στην ουρά να τρώνε κατσαρίδες, να μην τσακίσει το ριζοσπαστισμό, την προσπάθεια για να σταματήσει το τρένο.
Με λίγα λόγια, ένα ισορροπημένο… ανάμεσα μπορεί να βάλει τα πράγματα, και νέα πράγματα, σε μία νέα σειρά και, όπως πάντα, το τι τελικά θα συμβεί θα κριθεί πριν φτάσουμε στα πρώτα βαγόνια.
Ο alterthess ιανός