Στους πολέμους του καπιταλισμού, το κεντρικό ζήτημα είναι τα υλικά αγαθά, όχι οι άνθρωποι. Οι κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης περιγράφουν λεπτομερώς, με άφθονο γραφικό και οπτικοακουστικό υλικό, την καταστροφή των κτιρίων, των στρατιωτικών εγκαταστάσεων και των πυρηνικών σταθμών, την επιτυχία ή την αποτυχία των αεροπορικών επιδρομών και των εκτοξεύσεων πυραύλων, αλλά αγνοούν τα δεινά των ανθρώπων, τους οποίους δεν θεωρούν, πλέον, καν «παράπλευρες απώλειες».
Στον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Αυτό αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος, που ενδιαφέρεται μόνο για τα πολύτιμα αγαθά που δημιουργεί το κεφάλαιο, τα οποία εξυπηρετεί τόσο υλικά όσο και συμβολικά. Οι γεωπολιτικοί αναλυτές ανησυχούν περισσότερο για το πιθανό κλείσιμο των στενών του Ορμούζ, την τιμή του πετρελαίου και την παγκόσμια ροή των εμπορευμάτων, παρά για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις αυτών των υπερτεχνολογικών πολέμων και τις συνέπειες που έχουν στη ζωή μας.
Μπορείτε να περιηγηθείτε δεκάδες ιστοσελίδες. Θα διαπιστώσετε ότι όλα τα δεδομένα επικεντρώνονται στις επιπτώσεις των πολέμων στην οικονομία και τις χρηματιστηριακές αγορές. Πράγματι, γινόμαστε μάρτυρες της συστηματικής εξύμνησης του θανάτου έναντι της ζωής, η οποία φαίνεται να μην έχει θέση στον κόσμο του κεφαλαίου. Επιπλέον, τα τεχνάσματα του πολέμου, η εξαπάτηση, ο δόλος και η χειραγώγηση του πληθυσμού από τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζονται ως λαμπροί ελιγμοί, παρόλο που ο στόχος τους είναι η καταστροφή και ο θάνατος.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, για να δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα, είπε ότι υπήρχε χρονικό περιθώριο δύο εβδομάδων για τις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη πριν επιτεθεί στο Ιράν. Αλλά την επόμενη μέρα ξεκίνησε μια επιχείρηση που ήταν από καιρό σχεδιασμένη. Στη συνέχεια είπε ότι ο πόλεμος τελείωσε, κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σχεδίαζε να τον συνεχίσει με περαιτέρω βομβαρδισμούς. Με αυτήν την περιγραφή, δεν σκοπεύω να επικρίνω την αχρειότητα των ηγετών του συστήματος. Αυτό θα ήταν χάσιμο χρόνου. Όποιος δεν έχει ξεκάθαρες ιδέες δεν θα πειστεί από τα επιχειρήματά μας. Αντιθέτως, θέλω να αναλογιστούμε τα βήματά μας ως άτομα και ως αντικαπιταλιστικά κινήματα υπό το φως των όσων μας διδάσκουν οι σημερινοί πόλεμοι.
Το πρώτο μάθημα είναι να μην τους πιστεύουμε, επειδή κάθε λέξη, κάθε εικόνα, κάθε ομιλία είναι ένα ψέμα που έχει σχεδιαστεί για να μας παραλύσει ως άτομα και ως λαούς. Το χειρότερο είναι να τους πιστεύουμε όταν συμπεριφέρονται με ευγένεια και κατανόηση, όταν μιλούν για ειρήνη και καταπολέμηση της φτώχειας, για παράδειγμα. Τα λόγια του Τραμπ, αυτών που βρίσκονται στην εξουσία, γενικά, αξίζουν «πολύ λιγότερο από τα ούρα σκύλου», όπως είπε ο León Felipe,* αναφερόμενος στη δικαιοσύνη του συστήματος.
Το δεύτερο είναι ότι με αυτούς τους πολέμους η καταιγίδα εντείνεται. Η κλιματική κρίση τροφοδοτείται από τη ρύπανση που προκαλεί η καταστροφή της Γάζας και από κάθε βόμβα που εκρήγνυται σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όπου διεξάγονται ήδη έντεκα πόλεμοι, σύμφωνα με το Conflict Data Program του Πανεπιστημίου της Ουψάλα. Τα βομβαρδισμένα εδάφη στην Ουκρανία, τη Γάζα, την Υεμένη, το Ισραήλ, τον Λίβανο και το Ιράν, μεταξύ άλλων, θα είναι ακατοίκητα στο μέλλον.
Το τρίτο είναι ότι δεν ενδιαφέρονται ποτέ για τους απλούς ανθρώπους. Έτσι, αν δεν το κάνουμε εμείς οι από κάτω, αν δεν τους φροντίσουμε συλλογικά, θα μείνουμε γυμνοί μπροστά στους καταπιεστές. Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι κυβερνώντες μιλούν καλά, λένε ακριβώς αυτό που θέλουν να ακούσουν οι κυβερνώμενοι, επειδή έχουν ειδικευτεί σε αυτήν την επιλογή που οι ίδιοι αποκαλούν αριστερή ή προοδευτική. Αλλά δεν κάνουν τίποτα ενάντια στο σύστημα, ενάντια στη βία του ναρκο-κράτους, ενάντια στις εξαφανίσεις και τα εγκλήματα που πλήττουν τους λαούς και τα άτομα από τα κάτω. Γι’ αυτό πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας όπως μπορούμε, βασιζόμενοι στους πόρους μας, πρώτα απ’ όλα μέσω της συλλογικής εργασίας, της minga, του tequio,** που μας επιτρέπουν να δημιουργούμε νέες πραγματικότητες και ταυτόχρονα να τις υπερασπιζόμαστε.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι η βεβαιότητα ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από κυβερνήσεις ή κράτη. Ακολουθώντας τη συμβουλή του Τσε Γκεβάρα όταν ο βιετναμέζικος λαός αντιστάθηκε στην αμερικανική εισβολή και τον πόλεμο («δημιουργήστε δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ»), πιστεύω ότι πρέπει να κατασκευάσουμε κιβωτούς, πολλές κιβωτούς, που να συνδέουν την αντίσταση, τη συλλογική προστασία από την καταιγίδα και τη δημιουργία ενός μη καπιταλιστικού κόσμου. Δεν είναι μια συνταγή, ούτε κατευθυντήρια γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί. Είναι απλώς μια επαλήθευση αυτού που κάνουν άλλοι λαοί.
Η πιο γνωστή και η πιο εκτεταμένη κιβωτός, τόσο σε μέγεθος όσο και σε βάθος, βρίσκεται στην πολιτεία Chiapas στο Μεξικό, με επικεφαλής τον EZLN. Γνωρίζω άλλες, όπως τα συμβούλια και τα καταφύγια των Nasa και Misak στην Cauca της Κολομβίας· τις κοινότητες Guaraní Mbya στη Βραζιλία και τις κοινότητες Garifuna στην Ονδούρα· οι quilombos και οι χώροι της Teia dos Povos και του λαού Mapuche, και πολλές άλλες από τις οποίες λαμβάνουμε σχόλια και πληροφορίες. Οι πόλεμοι και οι καταστροφές που βρίσκονται σε εξέλιξη αποτελούν ήδη μέρος της κατάρρευσης/καταιγίδας.
Ο κόσμος που γνωρίζαμε φτάνει στο τέλος του. Πριν γεννηθεί ένας άλλος κόσμος, θα ζήσουμε σε ένα συστημικό χάος που θα διαρκέσει δεκαετίες.
Μόνο η συλλογική οργάνωση μπορεί να φωτίσει αυτό το μέλλον.
*Ο León Felipe Camino Galicia ήταν ένας αντιφασίστας Ισπανός ποιητής που εργάστηκε επίσης ως καθηγητής λογοτεχνίας στην Ισπανία και τις ΗΠΑ.
**minga: Συλλογική και δωρεάν αγροτική εργασία για σκοπούς κοινωνικής ωφέλειας.
tequio: το καθήκον ή η συλλογική εργασία που οφείλει κάθε άτομο στην ιθαγενική κοινότητα
πηγή: https://comune-info.net/
