Του Πέτρου Σταύρου
Το θέμα δεν είναι αν η κεντροαριστερά μπορεί να δημιουργήσει ένα οποιοδήποτε νέο κόμμα αλλά αν μπορεί να συστήσει ένα νέο κόμμα εξουσίας. Κάθε κόμμα εξουσίας αποτελεί μια πολιτική ενότητα προγράμματος και σχέσης εκπροσώπησης ενός κοινωνικού μπλοκ. Ένα νέο κόμμα της κεντροαριστεράς μπορεί να μην έχει πρόβλημα στο πρώτο σκέλος της ενότητας γιατί μπορεί άνετα να κοπιάρει την ιστορική εμπειρία του «εκσυγχρονισμού» αλλά σίγουρα έχει πρόβλημα στο δεύτερο σκέλος, αυτό της σχέσης εκπροσώπησης ενός κοινωνικού μπλοκ συμφερόντων.
Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο εμπόδιο που ίσως δεν έχει ληφθεί υπόψη στους παρατηρητές των προσπαθειών δημιουργίας ενός νέου κεντροαριστερού φορέα. Το αστικό κράτος, αυτή η «τέλεια» κοινωνική εφεύρεση της νεωτερικότητας, μπορεί να μην χρειάζεται, πλέον, ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα. Μπορεί και να βολεύεται και με ad hoc πολιτικούς φορείς. Μπορεί η μετάλλαξη του καπιταλισμού σε ένα ασταθές, δυναμικό σύστημα εξυπηρέτησης βραχυπρόθεσμων συμφερόντων να μην απαιτεί κόμματα εξουσίας με ιστορικό παρελθόν (path dependent). Μπορεί η δυσκολία συγκρότησης του μακροπρόθεσμου συμφέροντος να δυσκολεύει και την συγκρότηση της σχέσης εκπροσώπησης. Μπορεί να ισχύει το εξής αδιανόητο για τα χρόνια της τρίτης, σε σειρά, μεγάλης και δομικής κρίσης του ιστορικού καπιταλισμού από τον 19ο αιώνα και μετά: Το όποιο μακροπρόθεσμο συμφέρον να μπορεί να σχηματιστεί μόνο στη βάση των ιδιαίτερων συμφερόντων των υποτελών, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τάξεων.
Όταν δεν συμμετέχεις στη διαδικασία σχηματισμού του νέου μακροπρόθεσμου κοινωνικού συμφέροντος το μόνο που περιμένεις είναι η φθορά του υπάρχοντος κυβερνητικού σχήματος, η υποβάθμιση της ΝΔ στη θέση του υπάρχοντος ΠΑΣΟΚ και η «κατάληψη» της κυβέρνησης από το ραγδαία αναπτυσσόμενο νέο κεντροαριστερό φορέα που θα αποτελέσει το αντίστροφο φαινόμενο της πιθανολογούμενης ραγδαίας πτώσης της ΝΔ.
Τούτων δοθέντων, το μανιφέστο των 58 δεν «εκπέμπει» μια ιστορική και πολιτική αφέλεια, ούτε το «δίκαιο» αίτημα για μια πολιτική θέση ανάμεσα στη ΝΔ και τον «νεοκομμουνιστικό» ΣΥΡΙΖΑ, λόγω μιας δήθεν αναγνωρισμένης υποεκπροσώπησης του κεντροαριστερού χώρου. Πολύ περισσότερο «εκπέμπει» την σχεδόν «κανιβαλική» φάση στην οποία έχει εισχωρήσει το πάλαι ποτέ «αρμονικό» καρτέλ της κομματικής εναλλαγής στην εξουσία.
Πηγή: Rednotebook