Μέρες που είναι, με τα εγκαίνια της ΔΕΘ, θα κατακλυστούμε από εικόνες επισκέψεων, παρουσιάσεων και εμφανίσεων ομάδων δημόσιων προσώπων, με κάθε δυνατή ευκαιρία. Η περίοπτη παραγωγή και η επιδεικτική κατανάλωση τέτοιων (ανα)παραστάσεων είναι η σταθερά των ημερών εδώ και πολλές δεκαετίες –με την πόλη μας να αποκτάει, εξαιτίας αυτού ένα διαφορετικό στάτους.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, η προκλητική δημοσιότητα είναι ο κύριος τρόπος, που έχει πάντοτε πρόχειρο το πολιτικό σύστημα, για να «κάνει πολιτική», να επιχειρεί, δηλαδή, να πείσει (!) πως πορεύεται σωστά για τα συμφέροντα όλων μας. Να κάνει τα πράγματα όπως αποφασίζει και να αποδεικνύει υλικά πως τα κάνει καλά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής είναι οι κορδέλες, που κόβει με καταιγιστικούς ρυθμούς ο πρωθυπουργός μας, από την άνοιξη κι εδώθε, προκειμένου να αποδείξει πως, το καθένα έργο ξεχωριστά, δεν είναι απλώς … μακέτο.
Πιο κοντινό μας, στο χώρο και το χρόνο, η πρόσφατη παρουσία τεσσάρων τουλάχιστον κυβερνητικών βουλευτών στα εγκαίνια του νέου κτιρίου του 5ου Γυμνασίου. Παρουσία σχεδόν μυστηριώδης, αν αναλογιστούμε πως κανείς τους δεν έκανε το παραμικρό για την κατασκευή του –είναι βέβαιο πως, μέχρι να το καταλάβουν τα πολιτικά τους γραφεία, ως δυνατότητα άκοπης δημοσιότητας, όχι δεν έκαναν, αλλά δεν ήξεραν το παραμικρό.
Αυτή, λοιπόν, η πολιτική της κορδέλας και οσονούπω, ίσως, και του μυστριού, είναι, νομίζω, η απόλυτη απόδειξη όχι της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας, αλλά του καθεστωτικού, σε βαθμό, μάλιστα, γελοιογραφικό, της κυβερνητικής πολιτικής. Αν ισχύει το «εξ όνυχος τον λέοντα», δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερος όνυξ από αυτήν την επιδεικτική κατανάλωση ευκαιριών φτηνής δημοσιότητας. Από την σκοπιά της Αριστεράς συνιστά πραγματικό όνειδος –σκεφτείτε μόνο τον Λένιν, τον Ντουρούτι, ή και τον «αποστάτη» Κάουτσκι ακόμη, να κόβει κορδέλες, για να αποδείξει πως εργάζεται νυχθημερόν για τον λαό και τη … δίκαιη ανάπτυξη.
Αυτό είναι, όμως. Έβλεπα χθες τον βουλευτή Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ σε μια τηλεοπτική αντιμαχία με τον «δικό μας» δεξιό Γκιουλέκα. Αφού ανταλλάχθηκαν διάφορα σπαρταριστής επικαιρότητας, ο Δημήτρης Σεβαστάκης ρούμπωσε τον δεξιό. Πώς λέτε; Απευθύνοντάς του το εναλλακτικό, έως και επαναστατικό, ερώτημα στρατηγικής: κύριέ μου, ποια είναι η πρότασή σας; Μόνο το πού θα βρείτε τα λεφτά δεν του απηύθυνε.
Ποια είναι η πρότασή σας, κύριε; Αφού σας την πήραμε ολόκληρη και την υλοποιούμε καλύτερα, δεν έχετε πια πρόταση. Μόνη πρόταση είναι η δική μας πολιτική: το Μνημόνιο και η παραμονή στην Ευρωζώνη, έστω και με το κεφάλι μέσα στο νερό και χωρίς καλάμι. Δεν δικαιούστε να διαφωνείτε γιατί δεν υπάρχει το παραμικρό έδαφος διαφωνίας. Μην λαϊκίζετε, λοιπόν.
Με μια απίστευτη (;) αναστροφή της πραγματικότητας και των ρόλων είμαστε μάρτυρες μιας αιώνιας επανάληψης του ίδιου και του ίδιου. Ενός ίδιου καταθλιπτικού, εξοντωτικού για την πλειοψηφία που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη, ενός ίδιου ακραίας και ακραία παρατεινόμενης και ενισχυόμενης εκμετάλλευσης. Ενός ίδιου μαύρων σκέψεων και συναισθημάτων για το 80% του ελληνικού πληθυσμού.
Και το ίδιο ξεσπάει με όλη του τη δύναμη ακριβώς στα ρηχά, στις κορδέλες και στα εγκαίνια. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική η ΔΕΘ, ως γιορτή του ρηχού και του επιδεικτικά τιποτένιου, των υποσχέσεων που δεν θα τηρηθούν και των εικόνων που θα βοηθήσουν λίγο το τενεκεδάκι να κλωτσηθεί παρακάτω.
Δεν υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία για το δίκιο του Όσκαρ Γουάιλντ: Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν από την εμφάνιση.
Οι «βαθείς» κρίνουν και κρίνονται από αυτό και μόνο.
