Η εφημερίδα «Τα Νέα», στο σημερινό πρωτοσέλιδο σχόλιο της, ανακοινώνει απερίφραστα στο περιδεές αναγνωστικό της κοινό, ότι είναι απολύτως ακριβής ο όρος «ανθρωπιστική κρίση», όρο που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δώσει στους ευρωπαίους να καταλάβουν τι εννοεί με τις προτάσεις της. Για να το αποδείξει, η εφημερίδα επικαλείται τον θάνατο ενός αστέγου, ο οποίος κάηκε ζωντανός στην προσπάθειά του να ζεσταθεί, και δεκάδες περιστατικά παιδιών που λιποθυμάνε από την πείνα μέσα στις σχολικές αίθουσες. Επιπλέον, ρεπόρτερ της εφημερίδας έκανε μια μικρή βόλτα γύρω από το Ζάππειο, και δεν βρήκε καμμιά ξανθομαλλούσα νέα όπως θέλει το παλαιό τραγουδάκι, αλλά μια ολόκληρη πολιτεία από χαρτοκιβώτια, τα οποία τσακισμένοι άνθρωποι έχουν μετατρέψει σε σπίτια. Αν χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να ανακαλύψει μια εφημερίδα την δυστυχία που πολιορκεί το Ζάππειο, υπάρχει Κρίση που δεν είναι μόνο ανθρωπιστική. Έγινε ανθρωπιστική, γιατί προυπήρχε ως Κρίση.
Αυτή την Κρίση την συναντούσα και στις συζητήσεις που είχα όλο το προηγούμενο διάστημα με ανθρώπους από τους οποίους θα ανέμενα ότι, τουλάχιστον η όρασή τους, θα ήταν περισκοπική και όχι παρωπιδική. Για πέντε χρόνια, αν μιλούσες για τις χιλιάδες αυτοκτονίες που, από ένα σημείο και πέρα δεν ανακοινωνόταν ούτε στα αστυνομικά δελτία, απαντούσαν ότι είναι ντροπή να εκμεταλλεύεσαι τον χαμό αυτών των ανθρώπων. Ήταν ντροπή, σύμφωνα με αυτή τη λογική, όχι οι λόγοι που έσπρωχναν αυτούς τους ανθρώπους στο απονεννοημένο αλλά, το γεγονός ότι μιλούσες γι αυτούς τους λόγους. Αν έκανες αναφορά στα παιδιά που πέφτουν κάτω από πείνα ήσουνα λαικιστής ενώ, σοβαρότητα ήταν, να βγάζεις τον σκασμό. Οι άστεγοι, οι οικογένειες σε σπίτια χωρίς ρεύμα και νερό ήταν εκπεσόντες άγγελοι που τιμωρούνταν για τις αμαρτίες τους. Ανεξάρτητες αρχές απαγόρευαν να δείχνουν τα κανάλια εικόνες συσσιτίων γιατί αυτό συνιστούσε εκμετάλλευση της δυστυχίας και έκοβε την όρεξη σ’ αυτούς που είχαν γεμάτο το τραπέζι. Και στο αποκόρυφωμα, η φράση τρόμος: «έκανα μια βόλτα στην αγορά και είδα τις καφετέριες γεμάτες, που είναι αυτή η κρίση που λένε κάποιοι;». Γράφτηκαν δεκάδες σελίδες με βαριές υπογραφές διαννοουμένων που υποστήριζαν από το χουχουλιαστό τους δωμάτιο ότι η «ανθρωπιστική κρίση» ήταν σαν τον μυθολογικό Μονόκερο, υπάρχει μόνο στις επιθυμίες των φαντασιόπληκτων.
Σήμερα, αίφνης, όσοι ξιφούλκησαν με ασυναγώνιστο πάθος υπέρ των μνημονίων και των συνεπειών τους, βλέπουν ότι δίπλα τους αχνίζουν επιθανάτια αγωνία τα χνώτα των πεινασμένων. Ε, όλοι αυτοί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Και δεν εννοώ φυσικά την βιολογική τους εξόντωση. Για τους άστεγους, τους ξυλιασμένους, τους πεινασμένους, τους ταπεινωμένους αυτοί που δεν τους έβλεπαν, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Θα έπρεπε να είναι γέννημα θρέμμα μιας φήμης που κυκλοφόρησαν χαιρέκακοι άνθρωποι με τυφλωμένη συνείδηση. Και να, τώρα, που ζούμε την ρεαλιστική εκδοχή της μυθιστορηματικής Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Για την ακρίβεια ζούμε τη διάσημη σκηνή του μυθιστόρηματος κατά την οποία η Αλίκη συναντά αίφνης έναν Μονόκερο. Μένει έκπληκτη διότι πίστευε ότι οι Μονόκεροι δεν υπήρχαν παρά στα παραμύθια. Μόνο που το ίδιο έκπληκτος δηλώνει και ο Μονόκερος, αφού οι Μονόκεροι δεν πίστευαν ότι υπήρχαν παιδιά. Αφού λοιπόν Αλίκη και Μονόκερος, κοιτιούνται, ψαύονται για να πεισθούν ότι δεν βλέπουν όνειρο και για να επιβεβαιώσουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, τους μένει πάλι ένα αμετακίνητο καρφί επιφύλαξης, ότι μπορεί να κάνουν λάθος, ότι ζουν μια fata morgana, κάποιον αντικατοπτρισμό, οπότε ο Μονόκερος λύνει τον προβληματισμό λέγοντας «αν εσύ πιστεύεις ότι υπάρχω τότε κι εγώ θα πιστεύω ότι υπάρχεις».
Ο Σλαβόι Σίζεκ θα υποδεχόταν τον αστικό τύπο της χώρας στο ρεαλισμό με την γνωστή προσφώνηση «καλωσήρθατε στην έρημο του πραγματικού».
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]