Παρασκευή μεσημέρι. Περπατώ στους παγωμένους και μουσκεμένους δρόμους του Μόλενμπεγκ. Ανήσυχη, αμήχανη, προκατειλημμένη, φοβισμένη. Όλοι μιλούν για γκέτο στο οποίο δρούν συμμορίες , τρομοκράτες και τζιχαντιστές…. «Φυτώριο νέων τζιχαντιστών», «εκτροφείο τζιχαντιστών», «γκέτο της μιζέριας», «περιοχή με την υψηλότερη συγκέντρωση ξένων τζιχαντιστών» μερικοί από τους τίτλους των διεθνών και ελληνικών μέσων ενημέρωσης που «στιγμάτισαν» την περιοχή, λίγο μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.
Όμως η ασφαλής περιπλάνηση επί ώρες στην συνοικία του Μόλενμπεγκ, που βρίσκεται στην «καρδιά» των Βρυξελλών, στην άλλη όχθη του καναλιού, σε απόσταση βολής από το Ευρωπαικό Κοινβούλιο, την Grande Place, δίπλα στην λεωφόρο με τους οίκους μόδας , αποδομεί το επιχείρημα περί «απαγορευμένης ζώνης», το οποίο υπαινίχθηκε ακόμη και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Γκι Βερχοφστατ. Τί είναι όμως το Μόλενμπεγκ; Την απάντηση την βρίσκω στο σκουριασμένο μεταλλικό ταμπλό που βρίσκεται στην είσοδο του βιομηχανικού μουσείου στην άκρη της συνοικίας (σ.σ μην ψάχνετε δεν θα το βρείτε στους ταξιδιωτικούς οδηγούς της πόλης , ούτε ρωτώντας τα info των Βρυξελλών) .
« Το Μόλενμπεγκ είναι το Μάντζεστερ του Βελγίου», αποκαλύπτει η χειρόγραφη ταμπέλα . Είναι δηλαδή η εργατική συνοικία των Βρυξελλών από το 1870 έως και σήμερα . Τότε οι κάτοικοι του ήταν Ευρωπαίοι μετανάστες, σήμερα είναι Αφρικανοί και Ασιάτες. Τότε ήταν 60 χιλιάδες εργάτες , σήμερα είναι 400.000. Τότε ήταν Γάλλοι Κομμουνάροι, Βαλλόνοι, Ολλανδοί, Ιταλοί, Ισπανοί…. Οικονομικοί μετανάστες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα στην περιοχή για να εργαστούν στα ορυχεία του Σαρλερουά, στα χυτήρια , στα σφαγεία , στα λιθογραφεία και στα εργοστάσια επεξεργασίας νήματος. Σήμερα οι 400.000 κάτοικοι του προέρχονται από το Μαγκρέμπ, το Πακιστάν και την Δυτική Αφρική. Δηλαδή το «άντρο των τζιχαντιστών», είναι η «καρδιά» του προλεταριάτου του Βελγίου. Είναι η ατμομηχανή της βιομηχανικής ανάπτυξης του Βελγίου. Μια σημαντική λεπτομέρεια ,για την οποία κανείς δεν μιλά . Μια σημαντική λεπτομέρεια που συνειδητά την αποκρύπτουν… Είναι εργάτες, πολλούς από τους οποίους το Βελγικό κράτος δεν θέλησε να τους ενσωματώσει, όπως εύστοχα παρατηρεί η Διεθνής Αμνηστεία ..
Η αρχιτεκτονική των κτιρίων , δεν διαφέρει από αυτή του κέντρου των Βρυξελλών.. Δεν είναι φαβέλες , δεν είναι γκέτο. Μόνο που όλα εδώ , στην βορειοδυτική γωνιά των Βρυξελλών είναι παρηκμασμένα σε σχέση με το κέντρο.. Η ανεργία στην συνοικία χτυπάει κόκκινο, σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα . Ξεπερνά το 30 %. Οι ταμπέλες παντού είναι δίγλωσσες – φλαμανδικά και αραβικά- ενώ η εικόνα των καταστημάτων που περιπλανήθηκα , μου θύμησαν τις φτωχές συνοικίες στην Κωνσταντινούπολη και τα «σκεπαστά» εμπορικά μαγαζιά της Κομοτηνής. Περιορισμένη η μετακίνηση των ανθρώπων.. Φόβος παντού, μετά την επιχείρηση των ράμπο που κατέληξε σε .. άνθρακα καθώς δεν εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες.. Οσο για την εικόνα από την άλλη πλευρά του καναλιού της πόλης; Συναντάς παντού περιπολίες του στρατού με τα ούζι ανά χείρας: στην Grande Place, στο καφέ, στο fast food, στο χριστουγεννιάτικο bazaar, στις galleries… Αναρωτιέμαι: Μήπως είμαι στα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη και όχι στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης; Μήπως η Ευρώπη που γνώρισα είναι όνειρο και παρελθόν;
Πηγή: stokokkino.gr