Η Ειρήνη Σουργιαδάκη γεννήθηκε στην Ιεράπετρα το 1981. Ζει στην Αθήνα. Το πρώτο της βιβλίο είναι μια έμμετρη διασκευή ενός παραδοσιακού Νορβηγικού μύθου κι έχει τίτλο «Το αγόρι με τα μαγικά δάχτυλα» (Ελληνοεκδοτική, 2010). Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς τόσο σε λογοτεχνικά έντυπα (Πλανόδιον, Μητροπολιτικές Ιστορίες, Τα Τετράδια του Ελπήνορα) όσο και σε ηλεκτρονικά περιοδικά (e-poema, Ποιείν). Τον τελευταίο χρόνο συνεργάζεται με τη θεατρική ομάδα bijoux de Kant. Σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη, παρουσιάστηκε το Δεκέμβριο το 15λεπτο έργο της “Spiritus” στο Tafκαι στο Ίδρυμα Κακογιάννης και ακολούθησε το “Ex Libris”, επίσης κείμενο για 15λεπτη performance στο Ίδρυμα Λοβέρδου στην Κηφισιά. Τον Δεκέμβριο του ’11 συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών και το Φεβρουάριο του ’12 μέρος της δουλειάς της παρουσιάστηκε στο μήνα Νέων Συγγραφέων που διοργάνωσε το περιοδικό ‘Βακχικόν’ στη Θεσσαλονίκη.
-Tι είναι η ποίηση;(δε δεχόμαστε ακαδημαϊκούς ορισμούς)
Με ρωτάς σαν αναγνώστρια ή σαν κάποια που επιχειρεί να γράψει; Για το τι είναι ποίηση μπορούν να μιλήσουν μόνο οι αναγνώστες. Είναι ήχοι που δεν ηχογραφούνται και εικόνες που δεν αποτυπώνονται. Είναι μια αλλόκοτη δημιουργία ενός πράγματος που δεν υπάρχει, γιατί το μόνο του υλικό είναι λέξεις. Δες το, δεν είναι λογικό να νιώθει κανείς τόσα πράγματα διαβάζοντας λίγες λέξεις. Άρα είναι μια πλάνη ή μια απάτη από πλευράς του ποιητή (και γι’ αυτό δε θα ‘πρεπε να την ορίσει ο ίδιος) που στοχεύει στην προσέγγιση των αισθήσεων εκ νέου. Ή κάτι μαγικό. Κι αν αναλογιστούμε τη σχέση επωδής και επωδού, τότε ίσως πράγματι να πρόκειται για απόπειρα μαγείας που θέλει να ξορκίσει ή να προκαλέσει την ανεξήγητη αυτή ουσία που λέγεται συναίσθημα.
– Υπάρχει νέα λογοτεχνική γενιά;
Θα το μάθουμε εν καιρώ ή θα φανεί μετά θάνατον, οπότε δεν θα το μάθουμε (ήταν χιούμορ). Όπως δείχνουν τα πράγματα, υπάρχουν αυτές που λέμε ‘νέες φωνές’ και η κάθε μία έχει να πει κάτι διαφορετικό · αυτό σημαίνει πως υποχωρούν οι φόβοι και οι αναστολές. Και σίγουρα αυτό το σύνολο των φωνών ενέχει δυναμική και διάθεση για εξωστρέφεια. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως αφήνουμε πίσω τον αυτισμό και την αυτοαναφορικότητα και αρχίζουμε να μιλάμε με τους όρους της πραγματικότητας που αντιμετωπίζουμε. Υπό αυτή την έννοια, νομίζω πως μπορούμε να αισιοδοξούμε πως, ναι, εκκολάπτεται μια νέα λογοτεχνική γενιά.
– Βγαίνουν σήμερα βιβλία που σε συναρπάζουν;
Φαντάζομαι πως αναφέρεσαι στην ελληνική παραγωγή. Ναι, βγαίνουν βιβλία που διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση, όπως πέρυσι το «Αλτσχάιμερ trance» της Στέργιας Κάββαλου ή το πρόσφατο «Το ξημέρωμα είναι σφαγή κύριε Κρακ» του Θωμά Τσαλαπάτη. Και πάντα όταν μου κάνουν τέτοιες ερωτήσεις είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω κάτι πολύ πολύ σημαντικό που θα το θυμηθώ όταν θα ‘ναι πια αργά.
– Έντυπο, e-book ή μπλογκ; Που ταξιδεύει καλύτερα ένα κείμενο;
Πιο ρομαντικά ταξιδεύει μάλλον ολόκληρο, δεμένο σε βιβλίο χάρτινο. Αυτή είναι η πλήρης μορφή του. Αυτή που τη χαρίζεις και γράφεις μπροστά δυο λέξεις αφιέρωση σα να το ‘χεις γράψει ο ίδιος κι ύστερα μπορεί να αλλάξει χέρια δανεικό ή να ξεχαστεί κάπου ή και όχι. Πιο αποτελεσματικά ταξιδεύει μάλλον διαδικτυακά, ελεύθερα αποσπάσματα μέσα στο χάος που μπορεί να πέσεις πάνω τους και να μην μπορείς να κλείσεις το tab για μέρες, μην τυχόν και το χάσεις και δεν το ξαναβρείς. Ε-book μόνο σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, αν βρεθείς ας πούμε σε απομακρυσμένες ελληνικές επαρχίες ή στο εξωτερικό που η παραγγελία σε ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο θα αργήσει κι εσύ θες να διαβάσεις τώρα, αν το τυπωμένο βιβλίο είναι εξαντλημένο ή δεν υπάρχει, και φυσικά αν το χρειάζεσαι -μαζί με χιλιάδες άλλα- για λόγους ακαδημαϊκούς.
Επιμέλεια: Ιορδάνης Κουμασίδης
