“φονιάδες των λαών νοικοκυραίοι, φαντάζετε ωραίοι, πνιγμένοι μες στα χρέη”
(ακούστηκε τον Δεκέμβρη του 2008)
μέσα μας, δίπλα μας, απέναντι… το ανθρωπάκι που υπερασπίζεται υποκοριστικά : σπιτάκι, δουλίτσα, λεφτουδάκια, αυτοκινητάκι, οικογενειούλα· επιβίωσε με το στρατό κατοχής, σαλιάρισε στη χούντα, θα τη βγάλει πάλι καθαρή· για το πόσες μαλακίες τράβηξε στη θητεία του στον ελληνικό στρατό ή για τα σκατά που έφαγε στην Γερμανία δεν θα μιλήσει στο καφενείο ποτέ· γράφει με κεφαλαία, φωνάζει όταν μιλάει, σέρνει την πλήξη του στις κερκίδες του facebook· κατέβηκε απ’ την οθόνη του και η μυρωδιά της καμένης σάρκας τον μέθυσε· και όσο πιο εύκολο και εκπτωτικό είναι το λιντσάρισμα τόσο πιο καβλωτικό, όπως οι ανήλικες που γάμησε στις κωμοπόλεις της Βουλγαρίας
μέσα μας, δίπλα μας, απέναντι… ο άνθρωπος που “χάνει την ανθρωπινότητά του” μια ομολογία πίστης στο ναζισμό· το τρωτό του σημείο να μετατρέπει σε μικρό ό,τι αγγίζει
όμως οι ροές των ανθρώπων συνεχίζουν γιατί “οι πραγματικά αδύναμοι ποτέ δεν παραδίνονται”
να μην ξεχάσουμε την αηδία που νιώθουμε σήμερα όταν μας τσουγκρίσει το ποτήρι στο πανηγύρι του χωριού
μέσα μας, δίπλα μας, απέναντι
καλή δύναμη σύντροφοι
κάβα τιπότων
Φωτογραφία: Έργο του Otto Dix, Self-Portrait with Easel 1926