Η δική μου η γενιά, όπως και οι επόμενες, ούτε κατοχή και φτώχεια έζησαν, ούτε όμως και τη χούντα. Μάθαμε όμως να ακούμε ιστορίες για όλα αυτά, μάθαμε να τραγουδάμε τραγούδια για ανθρώπους που υποφέρουν και πεινούν (απατεώνα, άθλιε Σαββόπουλε) και να μπαίνουμε στο κλίμα άλλων εποχών και άλλων ζωών στις πορείες για το Πολυτεχνείο.
Όσες και όσοι ήμασταν τυχερές και τυχεροί ζήσαμε και κάτι σαν το δικό μας Πολυτεχνείο στις μεγάλες καταλήψεις στα σχολεία και τις σχολές, καταστάσεις που πέρα από το ανορθολογικό του πράγματος μας έκαναν να νιώσουμε πολύ διαφορετικά και να καταλάβουμε, στο περίπου, πως έχουν οι μέρες της εξέγερσης και τα χρόνια, οι δεκαετίες, της κανονικότητας. Χωρίς, λοιπόν, κατοχή, πείνα και χούντα, αρκετοί από τη δική μου τη γενιά, όπως και από τις επόμενες, μεγάλωσαν σε οικογένειες που βελτίωναν, σχετικά σταθερά, την οικονομική τους θέση καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι δεκαετίες, της μεταπολίτευσης και η Πασοκάρα μετά το 1981 έκανε το θαύμα της, κάνοντας αναδιανομή πλούτου προς τα κάτω χωρίς να φορολογήσει τους από τα πάνω. Ακόμα και όσες και όσοι έζησαν αυτό, γιατί πολύς ήταν ο κόσμος που έζησε στη μαύρη φτώχια, έχουν σήμερα την αίσθηση ότι έζησαν μία ζωή τσαλακωμένη, ή μία ζωή τσαλακωμένοι, δεν ξέρω τι εσύ προτιμάς, εγώ προτιμώ το δεύτερο, γι’ αυτό και το έβαλα για τίτλο.
Δεν ξέρω από πού ξεκινάει και που τελειώνει, αν τελειώνει, υπεραστικά μεθύσια, φίλοι που έφυγαν από τη ζωή πολύ νωρίς, κεφάλια που χτυπούν πάνω σε τοίχους, άνθρωποι που τους δένουν στα ψυχιατρεία, άλλοι που προφυλακίζονται για επεισόδια σε πορείες, πράγματα που νομίζουμε ότι γίνονται και κανένας άλλος δεν τα παίρνει χαμπάρι, ίσως ακόμα και η αδιαφορία της που ακόμα σε σβήνει. Τα τελευταία χρόνια καθώς και η δική μου η γενιά και οι επόμενες έχουν πέσει στο λάκκο με τα σκατά νομίζω πως τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται περισσότερο ξεκάθαρα και ότι και να είναι αυτό το τσαλάκωμα μου φαίνεται πως τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να το ισιώσουμε. Και να το κάνουμε με τους δικούς μας όρους, όχι όπως οι προηγούμενες γενιές και αν ηττηθούμε να ηττηθούμε εμείς και όχι πράγματα και καταστάσεις που έχουν ηττηθεί σε άλλες εποχές, σε άλλες ζωές.
Στην τελική οι μέρες που ήταν γεμάτες μόνο από λόγια πλησιάζουν στο τέλος τους. Κατά τα άλλα, προφανώς το Πολυτεχνείο ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική, όμως ήταν και γιορτή, γιατί εκείνες τις μέρες η ζωή είχε γεύση από γιορτή.
Ο alterthess ιανός