Είναι σίγουρο ότι η όξυνση της καταστολής σε όλη τη χώρα, με τα περιστατικά στη Νέα Σμύρνη, στο Χαλάνδρι, καθημερινά στα Εξάρχεια και εδώ στη Θεσσαλονίκη με τη βίαιη εκκένωση της πρυτανείας του ΑΠΘ έχει πονέσει, έχει πληγώσει και κυρίως εξοργίσει πάρα πολλούς ανθρώπους. Είναι σίγουρο επίσης ότι ο κόσμος αυτός δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, γι’ αυτό εδώ και μερικές μέρες οι γειτονιές και οι πλατείες της χώρας γεμίζουν από κόσμο που διαδηλώνει ενάντια στον πόνο του γκλομπ αλλά και ενάντια στο φόβο.
Σε τοπικό επίπεδο, το ΑΠΘ έχει γίνει σύμβολο της καταστολής μετά τα απανωτά περιστατικά αστυνομικής βίας με απόλυτη ευθύνη των πρυτανικών αρχών και της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, οι πληγωμένοι από τη βία, αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως φοιτητές και φοιτήτριες αλλά όχι μόνο, φαίνονται αποφασισμένοι να κερδίσουν ένα στοίχημα: να μην αφήσουν το πανεπιστήμιο βορά στην αστυνομία, να το ξανακάνουν δικό τους, δικό μας.
Έτσι εδώ και δύο μέρες, μετά την οργισμένη πορεία δέκα χιλιάδων διαδηλωτών την Πέμπτη, φοιτητικές και άλλες ομάδες κάνουν καλέσματα επανοικειοποίησης του πανεπιστημίου.
Και να που πέτυχε! Δεκάδες νέοι άνθρωποι πραγματοποίησαν σήμερα συνελεύσεις έξω από την κατειλημμένη Σχολή Θετικών Επιστημών, δεκάδες άλλοι έκαναν πικ-νικ, πέταξαν χαρταετό και έπαιξαν ποδόσφαιρο, βόλεϋ και μήλα.
Μικρά παιδιά έτρεχαν χαρούμενα πέφτοντας ανέμελα στο γρασίδι. Άνθρωποι με ξυλοπόδαρα, rollerblade σουλατσάραν στο πλακόστρωτο και άλλοι έκαναν ισορροπία στο σχοινί. Μεγαλύτεροι θυμήθηκαν τα φοιτητικά τους χρόνια και πόσο όμορφο είναι να διεκδικείς ξανά, να δένεσαι και να μοιράζεσαι την αλληλεγγύη με ανθρώπους που δεν τους έχεις ξανασυναντήσει.
Το συντονιστικό της κατάληψης της πρυτανείας που διοργάνωσε μερικές από τις δράσεις αυτές έκανε σαφές ότι η εκκένωση της Πρυτανείας δεν είναι το τέλος του αγώνα. Το campus του πανεπιστημίου, ένας από τους μεγαλύτερους δημόσιους χώρους πρασίνου στην καρδιά της πόλης, πρέπει να είναι ανοιχτός προς την κοινωνία και κανένας νόμος, όπως λένε, δεν πρέπει να μας κλειδώσει απ’ έξω. Είναι ένα αίτημα που ενισχύει τους αγώνες των φοιτητικών συλλόγων για ανοιχτές σχολές και δια ζώσης μαθήματα αντί της μαύρης οθόνης της τηλεκπαίδευσης.
Έτσι, σήμερα φοιτητικές ομάδες διοργάνωσαν βιωματικά εργαστήρια, διάβασαν παραμύθια τoυ subcomandante Μarcos των Ζαπατίστας ενώ παράλληλα μάζεψαν χρήματα για τους συλληφθέντες συμφοιτητές/τριες τους της 22/2 και της 11/3.
Μετά από σχεδόν έναν χρόνο κλειστών σχολών και απουσίας ανθρώπων, το πανεπιστήμιο βρίσκει ξανά τη ζωή που του αξίζει, μακριά από τον φόβο της αστυνομικής αρβύλας. Σε μια πόλη κουρασμένη από την πανδημία, τις απαγορεύσεις και τη συνεχή καταστολή, σε μια ηλιόλουστη μέρα, για λίγες ώρες το πανεπιστήμιο βρήκε το γέλιο των παιδιών που ξανασκέφτονται τι σημαίνει κοινωνικά ένας ακαδημαϊκός χώρος και πώς είναι η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε.
Σταυρούλα Πουλημένη
