Κοινή συγκέντρωση χθες εργαζομένων σε τρεις υπό ιδιωτικοποίηση μεγάλους οργανισμούς της πόλης ΕΛ.Β.Ο. , Ε.Υ.Α.Θ., Ο.Λ.Θ. και θα περίμενε κανείς (θεωρητικά μιλώντας) να υπάρξει μια γενική αναστάτωση στο κέντρο της πόλης από τους συγκεντρωμένους και μια νότα αγωνιστικής έξαρσης.
Αντί (αυτής της πάντα θεωρητικής πρόβλεψης) όλοι όσοι είμαστε εκεί γίναμε συμμέτοχοι μιας κυριολεκτικά ανακυκλώσιμης επικοινωνιακής «σούπας» η οποία έχει σερβιριστεί επανειλημμένα το τελευταίο διάστημα στους εργαζόμενους (και ειδικά της ΕΛ.Β.Ο.).
Η συμμετοχή με εξαίρεση την ΕΛ.Β.Ο. η οποία κινητοποίησε ένα ικανοποιητικό αριθμό εργαζομένων, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν σχεδόν μηδενική. Παλμός δεν υπήρξε, συνθήματα δεν ακούσθηκαν, πορεία δεν έγινε και οι παραβρισκόμενοι εργαζόμενοι αποχώρησαν χωρίς να καταλάβουν καλά – καλά πόσο νόημα είχε όλη αυτή «ιστορία».
Χωρίς να υποτιμάει κανείς τις μορφές παρεμβάσεων ή κινητοποιήσεων από τις πιο ανώδυνες έως τις πλέον αγωνιστικές, πρέπει να δώσει μια εξήγηση για την εικόνα την χθεσινή και όχι μόνο, τι είναι αυτό δηλαδή που κράτησε μακριά τον εργαζόμενο της ΕΥΑΘ του ΟΛΘ του ΟΣΕ της ΕΛΒΟ κ.λ.π. από την συμμετοχή στη συγκέντρωση, από την ενεργητική συμμετοχή η οποία θα επέβαλε και παραπέρα μορφές και κλιμάκωση.
Είναι η απογοήτευση; Είναι η ανάθεση; Είναι η πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος; Είναι τελικά η αποστράτευση;
Είναι όλα αυτά μαζί και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η σημερινή συγκυβέρνηση μέσα σε ένα εξάμηνο προσαρμόστηκε πλήρως στις απαιτήσεις της μνημονιακής περιόδου και κατά τη δεύτερη κυβερνητική θητεία της έχει εγκαταλείψει τις «ντροπούλες» περί «εκβιασμού» και «πραξικοπήματος» και έχει μετατραπεί σε διαπρύσιο υπερασπιστή της συγκεκριμένης πολιτικής, δίνοντας το δικαίωμα σε όλους όσους μέχρι χθες λούφαζαν στηρίζοντας μνημόνια, να βγαίνουν στα μπαλκόνια καταγγέλλοντας την ασκούμενη πολιτική είτε των ιδιωτικοποιήσεων, είτε του νέου ασφαλιστικού, είτε της φοροεπιδρομής την οποία ανελέητα δέχεται η εργατική τάξη.
Πρέπει οι εργαζόμενοι να έχουν «καθαρό» ότι παλιοί και νέοι μνημονιακοί δεν μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να είναι μέρος της απάντησης στην καπιταλιστική επίθεση που στην χώρα μας έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Είναι η ώρα του απεγκλωβισμού από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι η ώρα της απόρριψης του σεχταρισμού και του απομονωτισμού, είναι η ώρα της αντεπίθεσης «από τα κάτω» για ταξική , ανεξάρτητη, αγωνιστική οργάνωση και δράση.
*Ο Ναθαναήλ Σταύρος είναι μέλος ΔΣ σωματείου εργαζομένων ΕΛΒΟ και μέλος ΔΣ ΕΚΘ. Ο Σιτέλας Κώστας είναι μέλος ΔΣ σωματείου εργαζομένων ΕΛΒΟ