Από την αρχή της βύθισης της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια και την απελπισία βρίσκεται σε εξέλιξη ένα απερίγραπτο μπίρι – μπίρι για τις «αναγκαίες» μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν στο παρελθόν με αποτέλεσμα η κατάσταση να φτάσει εκεί που έφτασε και να μην υπάρχει άλλη επιλογή από αυτή της βύθισης της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια και την απελπισία.
Για την απ’ εκεί πλευρά είναι πολύ ξεκάθαρο το ποιες είναι αυτές οι «αναγκαίες» μεταρρυθμίσεις: Η διάλυση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η άρση κάθε εμποδίου, κυρίως αυτών που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, για την πραγματοποίηση επενδύσεων όπως αυτή της «Ελληνικός Χρυσός» στη Β.Α. Χαλκιδική, η πλήρης ασυδοσία του τραπεζικού συστήματος, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και του άρθρου 16, η μετατροπή του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης σε ένα μηχανισμό προνοιακών βοηθημάτων για τους ηλικιωμένους και ο ουσιαστικός περιορισμός των πολιτικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Κατά τη διάρκεια της, μέχρι τώρα, βύθισης της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια και την απελπισία πολλές από αυτές τις «αναγκαίες» μεταρρυθμίσεις προχώρησαν, άλλες βρίσκονται ακόμα στα χαρτιά και αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς θα προσπαθήσει να τις υλοποιήσει στον, εξαιρετικά, λίγο χρόνο που της απομένει.
Για την απ’ εδώ πλευρά τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρα και αυτό δεν έχει να κάνει με την πολιτική διαπαιδαγώγηση των πολλών καλών ανθρώπων, που λογικά ζητούν την επιστροφή σε ένα σημείο, σε ένα μέρος, που να φοβούνται λιγότερο, αλλά με τα μυαλά που κουβαλάει ο… στενός λαός της Αριστεράς, δηλαδή ο λαός της Αριστεράς με τη σύνθεση του πριν από τη βύθιση της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχεια και την απελπισία. Προφανώς, αφού στο πολύ πρόσφατο παρελθόν το «αριστερή διακυβέρνηση» ακουγόταν ως τίτλος παραμυθιού, τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους για να ξεκαθαριστούν, προφανώς κάποια πράγματα θα γίνουν και κάποια άλλα θα μείνουν για αργότερα. Προφανώς πολλά πράγματα, αλλά η απ’ εδώ πλευρά πρέπει να καταλήξει τώρα στο ποιες είναι οι δικές της αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Για παράδειγμα, η συζήτηση που γίνεται, που κάνουμε, για την κοινωνική/αλληλέγγυα οικονομία δεν μπορεί, σε γενικές γραμμές, να βρίσκεται σε τόσο αρχικό και γενικό στάδιο, όπου αρκετοί και αρκετές – και μιλάμε ακόμα και για… ειδικούς των Αντιστάσεων – δεν καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα συζητάμε.
Η υπεράσπιση, ας πούμε, σοσιαλδημοκρατικών νησίδων του παλιού κόσμου, που καταρρέει, έχει το νόημα της, αλλά δεν την λες, σε καμία περίπτωση, και μεταρρύθμιση. Ενώ, για παράδειγμα, τη δημιουργία και αυτόνομων, από το κράτος, πανεπιστημίων τη λες. Comprende?
Ο alterthess ιανός