Όλοι χαρήκαμε για την απομάκρυνση του κιγκλιδώματος από τη Βουλή, την ψύχραιμη διαχείριση της δύσκολης Νομικής, τις πρώτες απολύσεις από τα στρατόπεδα κράτησης, τις μη αστυνομοκρατούμενες διαδηλώσεις. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων περνά (και) από μιαν άλλη Αστυνομία – μια Αστυνομία αν μη τι άλλο αστυνομικών, όχι δηλαδή μπάτσων. Όλοι κατανοούμε ότι, ιδίως αυτές τις κρίσιμες στιγμές, το τελευταίο που βοηθάει την κυβέρνηση είναι μια “εμπλοκή” με έναν από τους υπουργούς της. Κι όλοι κατανοούν, ή θα έπρεπε, ότι τα περί “φασίστα Πανούση” σχετικοποιούν ασυγχώρητα τον φασισμό – γι’ αυτό και συσκοτίζουν, παρά βοηθούν, μια νηφάλια προσπάθεια να αποτιμηθεί το έργο του υπουργείου αυτούς τους τεσσερισήμισι μήνες.
Υπάρχει, ωστόσο, αφετηρία για μια τέτοια αποτίμηση. Και η αφετηρία αυτή είναι:
* τα πενιχρά αποτελέσματα όσον αφορά τον εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας, από τα διακριτικά ως τη διάλυση εκφασισμένων μονάδων και τμημάτων, που μέχρι τώρα απλώς καλούνται να αυτοδιαλυθούν. Με λιγοστές εξάλλου εξαιρέσεις (βλ. Ινστιτούτο Αντεγκληματικής Πολιτικής, αστυνομικός γειτονιάς), είδαμε μέτρα στον αντίποδα, όπως το Επιχειρησιακό Σχέδιο για το Κέντρο της Αθήνας, που βάζει στο στόχαστρο πλανόδιους και εκδιδόμενες· είδαμε να συνεχίζονται οι συλλήψεις και να παρατείνεται η κράτηση των “χωρίς χαρτιά”· είδαμε να πολλαπλασιάζονται κρούσματα φασιστικής βίας, που συνήθως αγνοούνται, και περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας, που όπως παλιά, θεωρούνται μεμονωμένα: από τις ενσωματωμένες κάμερες αστυνομικών της ΔΕΛΤΑ ως την (προσωρινή, ευτυχώς) απαγόρευση συγκέντρωσης στην Ορεστιάδα, και από το φακέλωμα πολιτών ως τα ανδραγαθήματα των ΜΑΤ στο Βολο ή τις χτεσινές δεκάδες προσαγωγές στα ΕΛΠΕ.
* η πολιτική κάλυψη του αίσχους στις Σκουριές (με τους υπαλλήλους της EL DORADO να πετάνε πέτρες σε αστυνομικούς υπό την προστασία των ΜΑΤ), η on camera επιχείρηση στην Πρυτανεία (πρώτη φορά Αριστερά…) και οι απαράδεκτες δηλώσεις για τον κατηγορούμενο ως παιδοκτόνο, που εξόργισαν ακόμα και κατά τεκμήριο νηφάλιους.
* το άκομψο άδειασμα της Χριστοδουλοπούλου και του Κατρούγκαλου (εν μέσω χυδαίων συστημικών πιέσεων και στους δύο…), η “επιστημονική” αποδόμηση του ν/σ Παρασκευοπουλου για την αποσυμφόρηση και την απόλυση με “βραχιολάκι” του Ξηρού (επίσης εν μέσω πιέσεων από κόμματα, ΜΜΕ και υπηρεσίες), τα “δεν χωράμε άλλους μετανάστες” (εν μέσω ξέφρενης αντιπροσφυγικής προπαγάνδας), οι αλλεπάλληλοι καυγάδες με την πρόεδρο της Βουλής και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
* η υπεράσπιση του “κεκτημένου Δένδια” (;) και, την ίδια στιγμή, οι προσβλητικές επιθέσεις στην “Αριστερά του τίποτα” από καθέδρας, που απολύτως προβλέψιμα, υιοθέτησαν με ενθουσιασμό ΝΔ, Ποτάμι και τα οικεία τους μέσα ενημέρωσης.
* η προνομιακή σχέση με όλα τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, και την ίδια στιγμή η οίηση, η εγωπάθεια και ο διδακτισμός, ο αφόρητος ναρκισσισμός, η αυτοθυματοποίηση, oι μάχες με μη κατανομαζόμενους αντιπάλους, ο επί παντός επιστημονικοφανής σχολιασμός: σαν ο υπουργός να ήταν ο μόνος μη κομματικός/ακαδημαϊκός του κυβερνητικού σχήματος, σα να βρισκόταν ακόμα στο αμφιθέατρο, ως η αριστερή κυβέρνηση να ήταν κάποια του Ποταμιού, κι ως αν, όσοι απορούμε ή ενίοτε φρίττουμε με γραπτά και λεγόμενά του, να ήμασταν στην καλή περίπτωση φοιτητές του.
* Κοντά σε αυτά, αυτή η άνευ όρων και ορίων ανάγκη να αγαπούν όλοι τον υπουργό: από τη Δεξιά, στελέχη της οποίας τον αποθεώνουν, ως το Δίκτυο Διαμαντοπούλου, που τον καλεί σε εκδηλώσεις ως σχετικό με το “φανατικό Ισλάμ”, ως τις εκπομπές στο Mega, όπου ο υπουργός επιδίδεται σε φιλικές εξομολογήσεις, ως την “αστυνομία της κυβέρνησης” (παρά τα όσα…), ως τους αναρχικούς, που κατά τα φαινόμενα δεν εκστασιάζονται.
Σαν αντίλογος σε καθένα απ’ αυτά, τεσσερισήμισι μήνες τώρα προβάλλεται το ίδιο επιχείρημα-κλισέ: “έχω την κάλυψη του πρωθυπουργού”. Άραγε για όλα αυτά; Και κυρίως: μέχρι πότε;
Υ.Γ.: Με χτεσινή ανακοίνωσή της, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ζητά την αποπομπή του Γιάννη Πανούση, για λόγους που ξεπερνούν κατά πολύ την πολιτική του υπουργείου όσον αφορά τις καταλήψεις. Σχολιάζοντάς τη, ο υπουργός δήλωσε ότι τον χτυπούν “από αριστερά και δεξιά”, γι’ αυτό μένει όρθιος. Δυστυχώς για εμάς, αυτοί που τον “χτυπούν”, δηλαδή τον επικρίνουν, προέρχονται κυρίως, αν όχι μόνο από αριστερά – εξ ου και ο ίδιος βρίσκει ευήκοα ώτα στα (πολύ) δεξιότερα. Δυστυχώς για εκείνον, δηλώσεις τόσο ξένες με τη σεμνότητα και τη σοβαρότητα υπουργών ή στελεχών της Αριστεράς, μάλλον δικαιώνουν το διάβημα της Νεολαίας. Δυστυχώς για όλους, η κάλυψη που του παρέχεται, εκλαμβάνεται ως έγκριση όχι του πολιτικού έργου, αλλά ως αναγνώριση της προσωπικής διαδρομής και της αξίας του – μια αναγνώριση που τρέχα γύρευε ποιο συλλογικό στόχο εξυπηρετεί.
Πηγή: Red Notebook