Κλείνει η προεκλογική περίοδος στη Γαλλία σήμερα. Πολλά γράφτηκαν, ανταλλάχτηκαν, ειπώθηκαν και ακούστηκαν καιρό τώρα. Τις δυό τελευταίες εβδομάδες, όπως ήταν αναμενόμενο, το βιολί συντονίστηκε στους τόνους της αναγκαιότητας να υπερψηφιστεί μεταξύ των δύο ο «δημοκράτης» υποψήφιος. Όσες αντιρρήσεις κι αν έχει η μεγάλη πλειοψηφία των Γαλλίδων και των Γάλλων, «δεν υπάρχει άλλη επιλογή». Η φασίστρια είναι ο απόλυτος κίνδυνος. Όλα τα άλλα είναι σχετικά!
Δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω εκ νέου και αναλυτικά επί του θέματος. Ήδη το alterthess έχει δημοσιεύσει αρκετά. Σήμερα θα αφιερώσω λίγο χώρο μόνο σε ένα είδος «φιλοσοφικής αντιμετώπισης» τέτοιων ζητημάτων, γενικώς. Και μάλιστα όχι με τους όρους της «ηπειρωτικής», αλλά αυτούς της «αναλυτικής» -αγγλοσαξωνικής- φιλοσοφικής πρακτικής (sic).
Η αφορμή μού δόθηκε από την τοποθέτηση του γνωστού γαλλικού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo, στο τελευταίο τεύχος του οποίου γράφεται: «Δεν συνηθίζουμε να δίνουμε συμβουλές ψήφου, ωστόσο πώς μπορεί κάποιος να διστάζει ανάμεσα στον Μακρόν και τη Λεπέν;» «Ναι, το Εθνικό Μέτωπο είναι η λέπρα. Αλλά ο Μακρόν δεν είναι η χολέρα. Ίσως να είναι ένα μεγάλο σκατό. Δεν είναι ευχάριστο, μας σφίγγει το στομάχι, αλλά μπορούμε να το πολεμήσουμε, να θεραπευτούμε. Λυπάμαι, αλλά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λέπρα και το σκατό. Δεν είναι θέμα λογικής απλά, είναι θέμα επιβίωσης».
Η επισήμανση πως «δεν είναι θέμα λογικής», νομίζω, είναι εξαιρετικά εύστοχη στο μέτρο που η «αναλυτική» προσέγγιση δείχνει λογική ασυνέπεια πραγματικά εντυπωσιακή. Και εξηγούμαι.
Αφού επισημάνω πως μου είναι αδύνατο να κατανοήσω λογικά τι θα πει «μπορούμε να πολεμήσουμε το σκατό» (πώς πολεμιέται ένα σκατό, πώς θεραπεύεται (!);), περνώ σε κάτι βασικότερο. Δεν ξέρω ακριβώς την αιτία της λέπρας, αλλά σίγουρα για το σύνολο των θανατηφόρων λοιμωδών νοσημάτων –πανούκλα, χολέρα κτό- οι ακαθαρσίες, προεξάρχοντος του σκατού, είναι από τις κύριες προϋποθέσεις, τους κύριους όρους εμφάνισης και διάδοσής τους. Συνεπώς, η επιλογή του σκατού στην θέση του νοσήματος είναι λογικά αδιανόητη. Με άλλα λόγια, η επιλογή της αιτίας αντί του αποτελέσματος, σε μια διαδικασία που δεν μπορεί παρά να τα αντιμετωπίζει ως απολύτως συνδεδεμένα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα λογικού κουκουρούκου.
Η συνέχιση της χρήσης τέτοιων «επιχειρημάτων» το μόνο που μπορεί να κάνει, προσπαθώντας να ενισχύσει τον άθλιο, είναι να δυναμώνει τη φασίστρια. Η οποία, με αυτά και με αυτά έφτασε το 40% (!) και, με την ενίσχυση των διάφορων πολιτικών σκατών, γράφει υποθήκες να κυβερνήσει την επόμενη φορά.
Γι’ αυτό δεν θα φταίει ούτε το «τι Παπάγος τι Πλαστήρας», ούτε το μεσοπολεμικό άγος του «σοσιαλφασισμού» ή ο Τέλμαν, που αναμφίβολα τα έβαλε περισσότερο από ό,τι ο Μπρύνινγκ με τα μαύρα κοράκια με τα γαμψά νύχια. Θα φταίνε, πολύ περισσότερο, τα σκατά αυτού του κόσμου, που έχουν το θράσος να θέτουν διλήμματα τέτοιου είδους.
Αν ο Μελανσόν ή η Αριστερά έπεφταν σε αυτήν την παγίδα θα έκαναν τη δρόμο της φασίστριας μεγάλη λεωφόρο, αναγορεύοντάς την σε μόνο αντισυστημικό παίκτη σε μια περίοδο, που οι κοινωνίες, ακόμη κι αν δεν το ξέρουν, αναζητούν αντισυστημικές λύσεις.
Γι’ αυτό και οι φιλελεύθεροι κήνσορες των «αριστερών λαϊκιστών» κάνουν λάθος σε όλα. Επαναφέροντας διαρκώς ένα πασιφανώς παρωχημένο δίλημμα οδηγούν σε φάρσα μια κατάσταση, που είναι πολύ πιθανό να μετατραπεί, για άλλη μια φορά σε δολοφονική τραγωδία.
Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.