Στους ώμους του κουβαλάει μια τσάντα με νόμους. Αυτός είναι ο οπλισμός του. Αυτός είναι ο μοναδικός οπλισμός του. Δεν φέρει γκλομπς κι όπλα. Δεν οδηγεί αύρα. Ούτε ξέρει, ούτε θέλει να μάθει. Αύρα που θυμίζει τανκ. Αύρα που ρίχνει με μανία νερό να σπρώξει μακριά τον κόσμο από μια διαδήλωση. Στα χέρια του κρατάει το δίκαιο κι όχι το άδικο.
Της Γιάννας Κουκά στην ιστοσελίδα artinews.gr
Στην αγκαλιά του μέσα πάντα έχει τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, τους ξένους χτυπημένους από ναζί, τους μετανάστες ψαράδες, την πίστη στην αγόρευσή του. Την αγόρευσή του που είχε πει «Εμείς σ’ αυτή τη δίκη ήμασταν οι Αιγύπτιοι κι έτσι θα τελειώσουμε», τα λόγια του που πάντα θα θυμόμαστε: «η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι τα θύματα και οι οικογένειές τους δεν είναι μόνοι, είναι βάλσαμο για να περάσουμε αυτή την τόσο δύσκολη μέρα», την ανάγκη τη δική μας πως κάποιοι δικηγόροι “σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά”.
Στους ώμους του κουβαλά κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για κάτι. Κάθε άνθρωπο που παλεύει για τα δικαιώματά του. Για αυτά που ο νόμος ορίζει.
Δεν ξέρω αν ο Καμπαγιάννης είναι τόσο πολύ γενναίος. Εκείνο που ξέρω είναι πως μπαίνει μπροστά με ένα πανό σε μια πορεία, πως βάζει το κορμί του μπροστά, πως οδηγεί το μπλοκ των συναδέλφων του σε μια πορεία, σε μια πορεία αλληλεγγύης για έναν απεργό πείνας και δίψας, σε μια πορεία που άγρια αστυνομική καταστολή διαλύει με χημικά και κρότου λάμψης. Εκείνο που ξέρω είναι πως γίνεται ασπίδα για τους διαδηλωτές, να τους προστατεύσει, εκείνο που ξέρω είναι πως κάνει έτσι τα χέρια του να σταματήσει τα λυσσασμένα σκυλιά του φασισμού με δυο λέξεις που είναι χαραγμένες πάνω του “Είμαι δικηγόρος”. Εκείνο που ξέρω πως αυτός εδώ ο υπερασπιστής του δικαίου, αγωνίζεται για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Κάθε φυλακισμένου. Για να νικήσει η ζωή.
Εσείς, με ποιον είστε; Με τούτη εδώ τη μέλισσα ή με τους λύκους;
