Την οργάνωση της ζωής μετά το τρίτο μνημόνιο επιχειρεί η Δικτύωση για την Ριζοσπαστική Αριστερά με την πρώτη εκδήλωση της που πραγματοποιήθηκε χθες στην Θεσσαλονίκη να έχει μεγάλη συμμετοχή κόσμου από όλες τις τάσεις και τις αποχρώσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην εκδήλωση που έγινε με την υποστήριξη του Rednotebook.gr ομιλητές ήταν η Ηρώ Διώτη, ο Ηλίας Ιωακείμογλου και ο Νίκος Γιαννόπουλος. Την συζήτηση άνοιξε και συντόνιζε ο Χρήστος Λάσκος.
Με λιγότερες βεβαιότητες
Στην πρώτη αυτή συζήτηση κατατέθηκαν οι απόψεις δεκάδων ατόμων για τις αιτίες της συνθηκολόγησης της πρώτης μεταπολεμικής κυβέρνησης μετά το συντριπτικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τα ζητήματα της εσωκομματικής δημοκρατίας που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην διάσπαση αλλά και την τωρινή προσαρμογή σε μια πολιτική εμπέδωσης του ΤΙΝΑ (There is no alternative). Επιπλέον εκφράστηκε η ανάγκη για την παρουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο νέο πολιτικό τοπίο και της σταδιακής οργάνωσής της μέσω μιας δικτύωσης που θα προσπαθεί να ενισχύει τις αντιστάσεις και τα κινήματα προκειμένου να μην επικρατήσει το δόγμα της απουσίας εναλλακτικής και η απογοήτευση. Με λιγότερες βεβαιότητες η προσπάθεια αυτή ξεκινά ουσιαστικά από την μέση και όχι από την αρχή έχοντας στις αποσκευές της την μέχρι σήμερα εμπειρία των όσων συνέβησαν τα τελευταία χρόνια.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί
Τις βάσεις της συζήτησης έθεσε ο Χρήστος Λάσκος εκφράζοντας την άποψη ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε και στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 δεν ήταν προβληματικό, όπως συχνά ακούγεται, αλλά δεν επιχειρήθηκε καν καθώς κανένας από τους βασικούς πυλώνες του δεν μπήκε σε εφαρμογή (κατάργηση μνημονιακών ρυθμίσων, δημόσιος έλεγχος τραπεζών κ.α)
Ο ίδιος άσκησε επίσης κριτική στη “διαχειριστική αντίληψη” που επικράτησε στην κυβέρνηση λέγοντας ότι πρόκειται για μια πολύ παλιά και όχι νέα αντίληψη που ενώ όσοι την υποστηρίζουν ισχυρίζονται πως αποτελεί τρόπο άσκησης αριστερής πολιτικής και μεταβολής των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, έχει στην πραγματικότητα ως αποτέλεσμα την διατήρηση των συσχετισμών στα ίδια επίπεδα.
Αυτονόμηση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Την εκτίμησή της για το πως φτάσαμε στη συνθηκολόγηση της 12 Ιούλη παρουσίασε η Ηρώ Διώτη, αναφέροντας μια σειρά λανθασμένων πεποιθήσεων που επικράτησαν στον ΣΥΡΙΖΑ όπως ότι “μπορεί να γίνουν αλλαγές εντός αυτής της ευρωζώνης και να αμφισβητηθεί το σκληρό δημοσιονομικό πλαίσιο και η επιτροπεία”. Σύμφωνα με την ίδια, ήταν φανερή τόσο η έλλειψη προετοιμασίας ενός εναλλακτικού σχεδίου σε περίπτωση αποτυχίας της στρατηγικής ενώ όπως πρόσθεσε ακόμη και η απειλή ενός grexit με “δικούς μας όρους” ποτέ δεν χρησιμοποίηθηκε ως όπλο. Επιπλέον αναφέρθηκε σε διαδικασίες αποκλεισμού του κόσμου του κόμματος και των συλλογικών του οργάνων από την πραγματική γνώση της κατάστασης αλλά και στην πλήρη αυτονόμηση της ηγετικής ομάδας η οποία δεν υπόκεινταν σε απολογισμό και τελικά δε συγκρούστηκε σε κομβικά κεντρικοπολιτικά ζητήματα όπως οι τράπεζες ούτε όμως και με νοοτροπίες ενός συστήματος διακυβέρνησης 35 χρόνων.
Να σπάσουμε το δόγμα της TINA
“Ο δρόμος που επιλέχτηκε ερήμην του κόμματος, ερήμην του προγράμματος μας, ερήμην των όσων λεγαμε , ερήμην του κινήματος που μας έφερε ως εδώ, και ερήμην των συλλογικών διαδικασιών ήταν λάθος και καταστροφικός” τόνισε ακόμη η Η. Διώτη επισημαίνοντας πως η κυβέρνηση ακόμη και τώρα αντί να μπει σε μια φάση διόρθωσης και αναστοχασμού και συζήτησης τι δεν πηγε καλά συνέχιζε και συνεχίζει σαν όλα να γίνονται σύμφωνα με το σχέδιο. Όσον αφορά το ερώτημα “τι να κάνουμε” δήλωσε πως “μετά και τις εκλογές του Σεπτέμβρη και την αποδοχή από τον κόσμο του διλήμματος της καλύτερης διαχείρισης του μνημονίου, έχει πολύ μεγάλη σημασία να βρούμε τρόπους να ακούγεται η άποψή μας που έχει συνθλίβεται με την υπογραφή της συμφωνίας και την διαβεβαίωση ότι θα την τηρήσουμε κατά γράμμα”. Εξαιρετικά σημαντικό είναι να σπάσει η αποδοχή του δόγματος ότι δεν υπάρχουν λύσεις εναλλακτικές και στο κεντρικό πολιτικό, αλλά και στο κοινωνικό. “Με αυτή την κίνηση, από κάτω προς τα πάνω υπάρχουν ελπίδες να ανοίξουν δρόμοι που τώρα μοιάζουν κλειστοί” σημείωσε ακόμη.
Υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε;
Σύμφωνα με τον Η. Ιωακείμογλου στην ιστορική αυτή συγκυρία πρέπει κανείς να απαντήσει σε 2 ερωτήματα. Αν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε και με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό.
Για να απαντήσει στο πρώτο ερώτημα ο Η. Ιωακείμογλου αναφέρθηκε στην εξής συνθήκη και ανάλυση η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, μας έφεραν έως εδώ:
Σε όλη την Ευρώπη το αναπτυγμένο καπιταλιστικό σύστημα περνά κρίση πολιτικής ηγεμονίας και αυτό γιατί ενώ η αστική τάξη έχει το πάνω χέρι δεν μπορεί να παρουσιάσει ότι το σχέδιό της εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον. Ουσιαστικά η πολιτική που ασκείται έχει ως στόχο την περαιτέρω δέσμευση της εργασίας μας, έχει ως στόχο να απαλλοτριώσει το παρών αλλά και το μέλλον μας. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον ορίζοντα του καπιταλισμού ούτε διάθεση από την πλευρά του κεφαλαίου να λύσει το ζήτημα.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν το αποτέλεσμα μιας πορείας των υποτελών τάξεων που ξεκίνησε από το 2008, ήταν επομένως μια βραχεία διαδικασία.
Η Ελλάδα στην κρίση αυτή αποτέλεσε τον αδύνατο κρίκο της ευρωζώνης καθώς το επίπεδο της οργανωμένης Αριστεράς ήταν πιο υψηλό σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρώπης που ο νεοφιλελευθερισμός σάρωσε την πολιτικοποίηση.
Ξεκινάμε από την αρχή αλλά δεν είμαστε οι ίδιοι
“Σήμερα 6 χρόνια μετά μπορεί να ξεκινάμε από την αρχή αλλά δεν είμαστε οι ίδιοι έχουμε συσσωρεύσει ικανότητας και έχουμε την ευκαιρία να λογαριαστούμε με αυταπάτες του παρελθόντος” τόνισε ακόμη αναφέροντας α) την έλλειψη ανάλυσης με όρους κοινωνικών τάξεων, β) τον αριστερό ευρωπαίσμό που επικράτησε και τον ισχυρισμό πως η Ε.Ε. αποτελεί μια μεγάλη ιδέα που αφήνει πίσω της τον φασισμό και τον ρατσισμό και γ) την αυταπάτη πως η επιτάχυνση της συσσώρευσης κεφαλαίου θα οδηγήσει σε ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.
Στην σημερινή κρίση όλες οι εκτιμήσεις καταλήγουν πως η ανάπτυξη θα είναι εξαιρετική βραδεία στα όρια της στασιμότητας, η ανεργία δεν θα μπορεί αν μειωθεί, οι μισθοί θα παραμείνουν χαμηλοί και τα κέρδη των επιχειρήσεων υψηλά, συνθήκη που φτιάχνει ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης που θυμίζει τον 19ο αιώνα.
Στο ερώτημα τι να κάνουμε ο Η. Ιωακείμογλου πρότεινε την μορφή ενός πολιτικού μετώπου στο οποίο θα συμμετέχουν ισότιμα κόμματα και πολιτικές οργανώσεις που θα μπορούν να έχουν την δική τους ξεχωριστή αντίληψη και με ελάχιστο παρονομαστή την αντιμνημονιακή κατεύθυνση στα πλαίσια της Αριστεράς. “Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι ένας πολιτικός οργανισμός που θα μπορεί να προστατεύσει και να στηρίξει οργανωτικές δομές αλληλεγγύης και να υπερασπιστεί τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις όχι αναθέτοντας τον ρόλο αυτό σε μια κυβέρνηση που θα κατακτήσει την εξουσία αλλά στο εδώ και τώρα” δήλωσε.
Η άνοιξη της Αριστεράς έκλεισε με βίαιο τρόπο
Ο Ν. Γιαννόπουλος επεσήμανε πως το δημοψήφισμα και η “προδοσία” που ακολούθησε έκλεισε βίαια μια ορισμένη “άνοιξη της Αριστεράς” προκάλεσε “οργή και απογοήτευση η οποία δεν εκφράστηκε από την αποχή ούτε όμως και από την ΛΑΕ” διευκρινίζοντας πως υπάρχουν πολλαπλές εκφράσεις του ΟΧΙ και υπόγεια ρεύματα ακόμη και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτίμησε ακόμη πως τμήματα της Αριστεράς αλλά και έξω από αυτήν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για “να μην επιστρέψει η δεξιά και για μια ήπια μνημονιακή διαχείριση στα πλαίσια της απώλειας των ελπίδων και της επικράτησης του ρεαλισμού”.
“Το πολιτικό σκηνικό μετά τις εκλογές μετατοπίστηκε δεξιά από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ που από το 2012 μέχρι το 2015 κατάφερε να το στρέψει προς τα Αριστερά” σημείωσε ακόμη προσθέτοντας πως “ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί και από πολιτικό κόμμα σε κόμμα οπαδών”. “Η μνημονιακή πολιτική και η ψήφιση μέτρων λιτότητας δεν μπορεί να συνδυαστεί με καμία σοβαρή πολιτική για τα δικαιώματα και την δημοκρατία” είπε ακόμη.
Να θέσουμε ξανά τα ερωτήματα
“Μετά την ηθική αξιακή, οργανωτική, ιδεολογική και πνευματική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ” αυτό που χρειάζεται για το Ν. Γιαννόπουλο είναι η αξιοποίηση της πρωτοφανούς ευρωπαϊκής εμπειρίας. Με δεδομένο ότι ο παγκόσμιος συσχετισμός είναι συντριπτικός η μάχη δεν θα είναι εύκολη αλλά θα πρέπει να δοθεί.
Τέλος τόνισε πως δεν είναι αυτοσκοπός να είναι η Αριστερά στην κυβέρνηση, πως πρέπει να τεθούν ξανά όλα τα ερωτήματα (και της εξόδου από το ευρώ) και κατέληξε λέγοντας πως απαραίτητο για την νέα αυτή πανελλαδική πρωτοβουλία είναι τόσο η εμπλοκή του κόσμου σε κινηματικές δράσεις, ο κινηματικός συντονισμός απέναντι στα επίδικα της συγκυρίας (προσφυγικό, πλειστηριασμοί κ.α) όσο και η πολιτική γενίκευση δηλαδή η στόχευση στο κεντρικοπολιτικό πεδίο.
Σταυρούλα Πουλημένη